Υπόθεση Μονής Βατοπαιδίου

Σύγχρονα θαύματα από τη Μονή Βατοπεδίου

7 Φεβρουαρίου 2009

Σύγχρονα θαύματα από τη Μονή Βατοπεδίου

vatopediΟ Σταύρος Σταύρου, πατέρας οκτώ παιδιών, από την Λεμεσό της Κύπρου, γράφει προς την Μονή Βατοπεδίου τα εξής:

“Το έτος 1994 επισκέφθηκα το Αγιον Ορος με τρία από τα αγόρια μου… Στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου, όπου φιλοξενηθήκαμε τις περισσότερες ημέρες της παραμονής μας στο Αγιον Όρος, είδα την Υπεραγία Θεοτόκο να περπατά μέσα στην Μονή. Το γεγονός συνέβη ως εξής:

Καθόμουν έξω από την Τράπεζα, όταν είδα μία μοναχή να … περπατά στην αυλή της Μονής. Ερχόταν από την πλευρά του Καθολικού και κατευθλυνθηκε προς το Μαγειρείο όπου και εισήλθε. Ήταν ψηλή με ρωμαλέα κορμοστασιά και πλήρες γυναικείο μοναχικό ένδυμα. Αφού πέρασαν μερικές στιγμές βγήκε από το Μαγειρείο, περπάτησε κατά μήκος του κτιρίου, και κοντά στο Καθολικό, όπου είναι το παρεκκλήσιο της Παραμυθίας και εισήλθε ξανά στο κτίριο της Μονής. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν μεγάλη έκπληξη: “Βρίσκεται γυναίκα και μάλιστα μοναχή στην Μονή; Πως γίνεται; Είναι κάπου κρυμμένη; Μετά σκέφτηκα ότι γνωρίζω τον Ηγούμενο και τους μοναχούς και αυτό είναι αδύνατον. Αρα, τι βλέπω;”…

Πέρασαν περίπου έξι μήνες, όταν μία ημέρα παρακολούθησα στην τηλεόραση μία συνέντευξη του Ηγουμένου της Μονής Βατοπεδίου, πατρός Εφραίμ, στην οποία έλεγε ότι διάφοροι προσκυνητές, που επισκέφτηκαν την Μονή Βατοπαιδίου, είχαν δει την Υπεραγία Θεοτόκο στην Μονή – και μερικοί από αυτούς σκανδαλίσθηκαν νομίζοντας ότι ζούσε γυναίκα στη Μονή. Αμέσως ήρθε στην μνήμη μου το συμβάν της δικής μου οράσεως και κατάλαβα ότι η γυναίκα που είδα ήταν η Υπεραγία Θεοτόκος.

Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν δύσκολα για την οικογενειά μου… Η εμπειρία που είχα ήταν το μεγάλο στήριγμα για τις δοκιμασίες που ακολούθησαν. Οι κινήσεις της Παναγίας μας, όταν την είχα δει στο Βατοπέδι, έδειχναν μεγάλη μέριμνα και φροντίδα. Η συγκατάβασή Της στην αμαρτωλότητά μου φανερώνει απέραντη μητρική αγάπη, και τέλος η εκρηκτική επιβεβαίωση της παρουσίας Της ανάμεσά μας θα είναι πάντοτε πηγή ελπίδας και πίστεως για την σωτηρία μας…”

***

Ο εφημέριος του Τιμίου Προδρόμου Δρομολαξιάς Λάρνακας στην Κύπρο, αιδεσιμολογιώτατος π. Πέτρος Πέτρου, σε επιστολή του που έστειλε στην Μονή Βατοπεδίου στις 10 Νοεμβρίου 2001, αναφέρει σχετικά με την ανέγερση παρακκλησίου επ ονόματι Παναγίας της Παραμυθίας στην Δρομολαξιά:

“Ήταν Κυριακή και λειτουργούσα στην μεγάλη εκκλησία του χωριού, στον Τίμιο Πρόδρομο. Στο τέλος της θείας Λειτουργίας, αφού μοίρασα το αντίδωρο, με πλησιάζει ένας νέος και με ρωτά εάν κτίζουμε εκκλησία προς τιμή της Παναγίας της Παραμυθίας. Του λέω “ναι παιδί μου”, και μου αναφέρει “ήρθα να κάνω κάποια δωρεά”, ενώ κρατούσε στα χέρια του χρήματα. Τον ρώτησα ποιος τον έστειλε, από που το έμαθε και αμέσως βούρκωσαν τα μάτια του και μου λέει: “Πάτερ ήμουν στον Αγιον Όρος, στην Μονή Βατοπεδίου και ενώ παρακολουθούσα την θεία Λειτουργία στο παρεκκλήσιο της Παναγίας της Παραμυθίας άκουσα μία γλυκιά γυναικεία φωνή να μου λέει: Όταν επιστρέψεις στην Κύπρο, να πας στην Δρομολαξιά και να κάνεις δωρεά για το εκκλησάκι μου που κτίζεται” Έτσι, με αυτήν την θαυματουργική επέμβαση της Θεοτόκου προς τον νεαρό, καταλάβαμε ότι ήταν όντως θέλημα της Παναγίας μας να κτισθεί το παρεκλήσιο αυτό”.

***

Ο Ανδρέας Ευαγγελίδης, από την Αραδίππου της Κύπρου, σε επιστολή του προς την Μονή Βατοπαιδίου αναφέρει:

“Έγινε θαύμα στο πόδι μου στις 22 Ιουνίου το 1992. Σας γράφω σχετικά με αυτό. Το πόδι μου με πονούσε πολύ στο γόνατο και δεν μπορούσα να κατέβω σκαλιά ή να ανέβω. Γι αυτό πήγα στον γιατρό, ο οποίος και μου είπε ότι πρέπει οπωσδήποτε να κάνω εγχείρηση, διαφορετικά θα κουτσαίνω. Ήταν 15 Ιουνίου το 1992. Εγώ του είπα ότι δεν μπορώ τώρα, γιατί φεύγω για το Αγιον Όρος. Αυτός επέμενε και μου είπε ότι αν πας με αυτό το πόδι στο Αγιον Όρος, στο τέλος θα σε φέρουν με το φορείο. Εγώ του είπα ότι θα πάω και δεν με νοιάζει. Έτσι και έγινε. Ήρθα στο Αγιον Όρος μαζί με άλλους φίλους… Όταν ήρθαμε στο Βατοπέδι στην Εκκλησία εγώ προσευχόμουν στην Παναγία και σε όλη την διάρκεια της θείας Λειτουργίας έλεγα “Παναγία μου, θεράπευσέ με”. Στις 6 περιπου η ώρα, το πρωί, μου φάνηκε στο εικόνισμα της Παναγίας ότι ξεχώρησε η Παναγία και ένοιωσα μεγάλη χαρά, αγαλλίαση και δεν μπορούσα να το εξηγήσω. Όταν τελείωσε η θεια Λειτουργία και βγήκαμε έξω, ο πάτερ Εφραίμ ήταν στο πάνω εκκλησάκι της Παναγίας της Παραμυθίας και δεν είχε τελειώσει ακόμα. Είπα στην παρέα μου να ανέβουμε πάνω μέχρι να τελειώσει και μετά να πάμε στην Τράπεζα. Συμφώνησαν και αυτοί και ήρθε ο ξάδελφός μου για να με βοηθήσει να ανέβω την σκάλα προς το εκκλησάκι της Παραμυθίας. Στο πρώτο σκαλί δεν ένοιωσα πόνο στο πόδι μου. Τότε δοκίμασα το δεύτερο, τίποτα. Στο τρίτο σκαλί το πίεσα για να δω, και πάλι δεν ένοιωσα πόνο, οπότε έσπρωξα τον ξάδελφό μου και άρχισα να τρέχω πάνω προς το παρεκκλήσιο της Παραμυθίας και κλαίγοντας φώναζα ότι έγινε θαύμα. Όταν φύγαμε και φτάσαμε στην Κύπρο πήγα στον γιατρό μου και του είπα να με εξετάσει. Όταν με εξέτασε μου είπε ότι το πόδι μου είναι καλύτερο από το άλλο. Τότε εγώ τον ρώτησα αν πιστεύει στα θαύματα και μου είπε: “ναι, πιστεύω”. Εγώ του είπα το περιστατικό και μου είπε: “Δοξάζω το όνομά Της. Ανδρέα μου είσαι μια χαρά”. Και μέχρι σήμερα είμαι πολύ καλά…”

http://vaggelis-godknowseverything.blogspot.com/2007/05/blog-post_17.html