Ορθόδοξη πίστη

Ας μη θρηνούμε για όσους φεύγουν…

4 Μαρτίου 2010

Ας μη θρηνούμε για όσους φεύγουν…

Πώς μπορούμε να παρηγορηθούμε για το θάνατο μελών της οικογενείας μας;

Ας μη θρηνούμε για όσους φεύγουν απ’ αύτη τη ζωή, παρά μόνο αν έφυγαν χωρίς μετάνοια. Αν ήσουνα γεωργός, δεν θα θρηνούσες, βλέποντας το σιτάρι, που έσπειρες, να διαλύεται στη γη. Θα θρηνούσες, απεναντίας, βλέποντάς το να μη διαλύεται, να παραμένει δηλαδή μέσα στη γη σκληρό, όπως το έσπειρες. Η διάλυσή του σου δίνει χαρά, γιατί είναι η αρχή της μελλοντικής βλαστήσεως του νέου σιταριού. Χαρά πρέπει να σου δίνει και η διάλυση του φθαρτού σώματος, όταν αυτό θαφτεί στη γη. Γιατί «όταν το σώμα σαν το σπόρο μπαίνει στη γη, είναι φθαρτό· θ’ αναστηθεί, όμως, άφθαρτο. Θάβεται άδοξο· θ’ αναστηθεί, όμως, ένδοξο. Ενταφιάζεται ανίσχυρο· θ’ αναστηθεί, όμως, δυνατό. Ενταφιάζεται σώμα που ήταν εμψυχωμένο από ζωική φυσική δύναμη· θ’ αναστηθεί, όμως, ζωοποιημένο από το Πνεύμα του Θεού» (Α’ Κορ. 15:42-44).

 Για να βλαστήσουν οι σπόροι, που σπέρνουμε στη γη, χρειάζονται κόποι και φροντίδες· για ν’ αναστηθούν τα σώματα μας, που θάβονται στη γη, και να ζήσουν άφθαρτα πια στην αιωνιότητα μαζί με τις ψυχές μας, δεν χρειάζεται παρά να είμαστε δίκαιοι σ’ ετούτη την πρόσκαιρη ζωή. Τη βλάστηση των σπόρων θα την ακολουθήσουν πάλι η φθορά και ο θάνατος· ­την ανάσταση των σωμάτων θα την ακολουθήσουν η αφθαρσία, η αθανασία και η ατελεύτητη μακαριότητα.

(Γέροντος Ευστρατίου, Απαντήσεις σε ερωτήματα χριστιανών, Ι.Μ.Παρακλήτου 2008).