Ο π. Γεώργιος Κάλτσιου ή η κατά Χριστόν τρέλα (με πλούσιο φωτογραφικό υλικό)

Ο εικοστός αιώνας άνοιξε πάλι την περίοδο των μαρτύρων και του μαρτυρίου. Όλα τα σημεία του αιώνα δηλώνουν την αγιοσύνη. Διά μιας μυστικής, κατ’ οίκονομίαν Θεού ανακατάταξης τής ιστορίας, ύστερα από μιά πικρή και μακρόχρονη περιπλάνηση, μέσα από φρικτά βάσανα, η ανθρωπότητα ξαναγυρίζει στον Χριστό.

Έχει αποδειχτεί η αποτυχία του ανθρωποκεντρισμού να δημιουργήσει έναν κόσμο χωρίς Θεό, χωρίς αγιότητα και χωρίς την προοπτική τής αιωνιότητας. Όλες οι πολιτικές, υλιστικές, αθεϊστικές, οικονομικές, πανσεξουαλικές, φιλοσοφικές, πανθεϊστικές καταστροφές, πού αποκορυφώθηκαν με την πανωλεθρία τής αλλοτρίωσης και αποστασίας -όλες προήλθαν από την κακή χρήση τής ελευθερίας τής ανθρωπότητας και αναγγέλλουν το τέλος μιας εποχής, αναγκάζοντας τούς ανθρώπους να ξαναβρούν τον Θεό, να βρουν τον ίδιο τον εαυτό τους και να προσανατολιστούν στην αληθινή χριστιανική εμπειρία.

Οι πράξεις των ανθρώπων, χωρίς τον Θεό, φέρουν από τη γένεση τους, δηλαδή από την ίδια τη φύση τους, την αρχή τής πτώσης. ο άνθρωπος, έχει χτίσει έναν εγωιστικό πολιτισμό, υλιστικό και αξιοκαταφρόνητο, πού οδήγησε την ανθρωπότητα στο μηδέν.

Ο αθεϊστικός-ύλιστικός εξτρεμισμός είναι ο πιό οδυνηρός και φοβερός από όλους. ο άνθρωπος έγινε ενα νούμερο, ένα τηλεκατευθυνόμενο εργαλείο, ένα τιθασευμένο θηρίο. Φτάσαμε στην απόλυτη σκλαβιά, η οποία υποτάσσεται στην παντοκρατορική και πολυε-πιστημονική εξουσία τόσο στη συνείδηση, όσο και στη ζωή, τόσο στην κοινωνία, όσο και στο άτομο. Αυτός είναι ο αμίαντος σατανισμός: η επιστήμη του ύλισμού, η οποία προσδιορίζει την ιστορία και τίς συνειδήσεις των ανθρώπων και δεν επιτρέπει καμιά εξαίρεση και καμιά επιφύλαξη.

Σέ πολιτικό επίπεδο η κομμουνιστική εξουσία είναι τρομερή. Είναι τόσο βάρβαρη και θηριώδης, πού δεν υπάρχουν όρια να προσδιοριστεί… Είναι σαφές για τούς κατοίκους του χώρου του σοσιαλιστικού μαρξισμού ότι καλύτερα να είσαι νεκρός παρά να είσαι κομμουνιστής!

Εν ονόματι του λαού, του άνθρωπου, ο κομμουνισμός προσδιορίζει νομικά, επιστημονικά τη ζωή των ανθρώπων και των κοινωνιών· και σ’ αυτό έγκειται η τρέλα τής ιδεολογίας τους. Καλό είναι μόνο αυτό πού κραταιώνει την κομμουνιστική εξουσία. Τώρα, όσο για τίς ιδεολογικές δικαιολογίες, είναι μόνο μεγάλα ψέματα, τόσο διαλεκτικά, όσο και επιστημονικά.

Οι κομμουνιστές πιστεύουν μόνο στο σύστημα τής κομμουνιστικής εξουσίας. Όσο περισσότερα δαιμονικά ψέματα λένε και τρομοκρατούν το σύνολο του λαού, τόσο η εξουσία τους είναι πιό δυναμωμένη. Έκτος απ’ αυτό, δεν τούς ενδιαφέρει τίποτε: ουτε η ανθρωπιά, ουτε η πρόοδος, ούτε η οικονομία, ούτε η επιστήμη. Καλό είναι αυτό πού προσφέρει εξουσία.

Ο υλιστικός αθεϊσμός είναι η βάση της πιο οδυνηρής τυραννίας τής ιστορίας. Στον κομμουνισμό μιά επιτροπή θα καθορίσει τόσο την ικανότητα κάθε άνθρωπου, όσο και τίς ανάγκες του· γι’ αυτό ο άνθρωπος πρέπει να μήν έχει Θεό, να παραιτηθεί από την ελευθερία του και να υπακούει στους κομμουνιστικούς νόμους. Έτσι ο άνθρωπος γίνεται ολοκληρωτικά δούλος.

Δέν ορίζεται μόνο το καθημερινό του ψωμί, αλλά και η συνείδηση του. οι κομμουνιστές δεν έχουν τη σιγουριά τής εξουσίας τους, μέχρις ότου κυριαρχήσουν στίς συνειδήσεις των ανθρώπων. Γι’ αυτό δεν αποδέχονται την πνευματική ελευθερία του θρησκευτικού άνθρωπου. Γι’ αυτό το λόγο μισούν περισσότερο από καθετί τον Θεάνθρωπο Χριστό, ο όποιος ανορθώνει και αγιάζει την ανθρώπινη φύση και τη συνείδηση.

Σχετικά με όλα αυτά είναι η «αναμόρφωση» από το Πιτέστι, η όποια όμως άρχισε από τη Ρωσσία. Η «αναμόρφωση» εκπονήθηκε με βάση τη σκέψη του Μάρξ. Ο Μαρξ είναι ο φιλόσοφος πού θέλησε να ανατρέψει τον προορισμό του ανθρώπου, να καταστρέψει τον άνθρωπο και να τον μεταβάλει σέ τέρας. Ο Μάρξ είναι εκείνος πού θέλησε να αναποδογυρίσει το Χριστιανισμό. Είναι ένας ψεύτικος χριστός, ένας αντίχριστος, πρίν από το μεγάλο Αντίχριστο.

Οι κομμουνιστές δεν ντρέπονται να δηλώνουν σέ όλο τον κόσμο ότι θέλουν να τροποποιήσουν δομικά τον άνθρωπο και την ανθρωπότητα μέσω τής «αποκάλυψης» του ίστορικού ύλισμού. Και ο κόσμος δεν καταλαβαίνει το τερατούργημα πού του ετοιμάζεται, διότι δεν έχει πιά τον Θεό στο πηδάλιο του.

Η «αναμόρφωση» σήμαινε τρομοκράτηση των φυλακισμένων από άλλους φυλακισμένους, μέχρι το επαναστατικό σόκ, διά του οποίου το θύμα ελάμβανε την κομμουνιστική συνείδηση. Τα βάσανα ήταν συνεχή, απαίσια, χωρίς διέξοδο. δεν υπήρχε δικαίωμα θανάτου, μόνο τερατώδης ζωή. Μερικοί κρατούμενοι δέχθηκαν να συμβιβαστούν με την εξουσία, ύστερα όμως η χιονοστιβάδα μεγάλωσε και το κάθε θύμα γινόταν δολοφόνος των φίλων του.

Ήταν μιά τρέλα από την οποία κανένας δεν μπορούσε να εξαιρεθεί. Ο καθένας εξαναγκαζόταν μέχρι θανάτου να δεχθεί τίς δήθεν σειρές τής «αναμόρφωσης». Εκεί έξευτελίσθηκε η πίστη, τα ιδανικά, το έθνος, η οικογένεια, η αρετή, η τιμή, ο ηρωισμός καί, τελικά, η ανθρωπιά. Όλοι είχαν γίνει πειραματόζωα. Άλλοι υπέκυπταν ευκολότερα, ενώ άλλοι μετά από απίστευτα βάσανα.

Εκεί, στο Πιτέστι, βασανίσθηκε και ο φοιτητής Γεώργιος Κάλτσιου. Ήταν ένας όμορφος εξωτερικά και εσωτερικά νεαρός, ο όποιος έβλεπε τον κόσμο με εφηβικά μάτια, στα χρόνια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, και όταν αντιλήφθηκε τον κομμουνιστικό κίνδυνο για την ανθρωπότητα, προσκολλήθηκε σέ μιά άντικομμουνιστική πολιτική, την οποία υποστήριζε με τα φτωχά του μέσα. Όταν τελείωσε το Λύκειο, διάλεξε να πάει στην ιατρική, η οποία ανταποκρινόταν στη γενική του δομή και στον εξαιρετικό του νου. Το 1948 ο Γεώργιος προφυλακίστηκε και ύστερα καταδικάστηκε σάν αμερικανός πράκτορας και φασίστας αντεπαναστάτης.

Στή φυλακή μπήκε στη σειρά της μαρξιστικής «αναμόρφωσης». Τα προσωρινά αποτελέσματα ήταν η ολοκληρωτική συντριβή του, αλλά τα αντίστοιχα μακροπρόθεσμα αναποδογύρισαν την κατάσταση. Λόγω των σωματικών και ψυχικών βασάνων, πού πέρασε, ύστερα από την αποφυλάκιση του, ο Γεώργιος Κάλτσιου σπούδασε θεολογία και έγινε ιερέας. Είναι μιά ψυχική διαδικασία πολύ πιό τραγική από εκείνη του Αποστόλου Παύλου, ο όποιος είχε συντελέσει στη θανάτωση του πρώτου χριστιανού μάρτυρα, του αγίου Στεφάνου. Η περίπτωση του πατρός Γεωργίου δεν είναι μοναδική, αλλά κι άν ήταν, θα έφτανε για να ανατρέψει και να ρεζιλέψει για πάντα τίς αρχές του αθεϊστικού ύλισμού.

Εμείς γνωρίζουμε την πνευματική πορεία αυτού του ανθρώπου, καθώς και τα φρικτά μαρτύρια, και με ταπείνωση ασπαζόμαστε τίς πληγές τής ψυχής και του σώματος του· διότι αυτός ο άνθρωπος έζησε την κόλαση, βασανίσθηκε από το σατανά και αντιστάθηκε εναντίον του αντιχρίστου.

Πέρα από τίς θηριωδίες τής φυλακής πρέπει να βλέπουμε και το δαιμονικό πνεύμα πού κυβερνούσε την «αναμόρφωση». Τα ατέλειωτα και σκληρότατα βάσανα, στα όποια υποβάλλονταν οι κρατούμενοι, ήταν μόνο η ορατή πλευρά αύτού του πνεύματος. Το σατανικό πνεύμα ήταν ορατό και στα πρόσωπα των ανθρώπων. Όλο το περιβάλλον ήταν φορτωμένο με σατανικές δυνάμεις, οι όποιες εκδηλώνονταν με πράξεις, χειρονομίες η λόγια, επιβεβαιώνοντας έτσι μιά κρύα, φρικτή, γεμάτη μίσος και σκοτάδι κατάσταση.

Εκεί οι άνθρωποι συμπεριφέρονταν σάν δαίμονες. Έβγαλαν τον Θεό από τον άνθρωπο και τον αντικατέστησαν με το σατανά. Εκεί η ίδια η ανθρώπινη φύση σακατεύτηκε τελείως και ανατράπηκε. Ο νους εκείνων των κρατουμένων στην άρχή ήταν ταραγμένος, ύστερα ζούσαν τον τρόμο διά των βασάνων και κατόπιν ζούσαν μέσα στην απελπισία. Εκεί δεν υπήρχε ούτε έξοδος, ούτε τέλος. Εκεί οι ψυχικοί πόνοι ήταν ψηλαφητοί και η τρομάρα απεριόριστη. Σ’ αυτές τίς συνθήκες επιβαλλόταν με βασανιστικά μέσα η αλλαγή των συνειδήσεων.

Η κόλαση βρήκε έτσι την πραγματοποίηση της στη μαρξιστική-λενινιστική «αναμόρφωση», αποδεικνύοντας την προοπτική πού προσφέρει η επανάσταση του ιστορικού υλισμού για όλη την ανθρωπότητα· δηλαδή ένα κομμουνιστικό σατανισμό μεταμφιεσμένο από τον αθεϊσμό, πού μπαίνει στον κόσμο στη θέση τής βασιλείας του Θεού.

Στήν πρώτη περίοδο τής φυλάκισης του, ο Γεώργιος Κάλτσιου, νεαρός τότε είκοσι ετών, βασανίστηκε μέχρι τελικής ψυχικής και σωματικής καταστροφής, ώστε κατήντησε σάν μιά πατσαβούρα, σάν ένα ρομπότ, σάν ένα τιθασευμένο ζώο, σάν ένας τρομαγμένος τρελός, σάν ένας ζωάνθρωπος, κάτι απόλυτα αντίθετο απ’ αυτό πού ήταν μέχρι τότε. Δηλαδή του διέστρεψαν όλη την προσωπικότητα για να μισήσει ό,τι ήταν μέχρι τότε, να περιγελά ό,τι ήταν πιό ιερό μέσα του και να γίνει ένα θηρίο, σύμφωνα με την επιστήμη του ύλισμού.

Ο φοιτητής Κάλτσιου ζούσε αυτή την ανισορροπία, πού φαινόταν μπροστά στον κόσμο σάν σοσιαλιστική επανάσταση. Αλλά μέσα στο σκοτάδι των σκοταδιών αυτός είδε το φώς του Χριστού και αποφάσισε να υποταχθεί σ’ Αυτόν. Άν και βασανισμένος τόσο πολύ, μετά την αποφυλάκιση του, αποφάσισε να γίνει ιερέας. Και σάν ιερέας, να λέει την αλήθεια.

Αυτός, και άλλοι, κατάλαβε την πνευματική βάση τής διαμάχης αύτού του κόσμου. Αυτός, και άλλοι, αφιέρωσαν όλη την υπόλοιπη ζωή τους στον Χριστό, πεπεισμένοι λόγω τής εμπειρίας τους, ότι Αυτός είναι ζών και είναι η μοναδική απολύτρωση. Αυτός λοιπόν ο φοιτητής βγήκε από την κόλαση και είχε το θάρρος να αντικρίσει ξανά την κόλαση. Ήξερε, μετά πού έγινε ιερέας, ότι θα ακολουθήσουν και πάλι βάσανα, αλλά έλπιζε στον Χριστό. Δέχθηκε τον ισχυρό Χριστό ζωντανό στη θεϊκή του διάσταση, και έτσι μπόρεσε να υποτάξει το φόβο, πού ήδη είχε χαραχθεί στην ψυχή του.

Μετά από την πρώτη του φυλάκιση (1948-1964), ο Γεώργιος Κάλτσιου σπούδασε Φιλολογία και Θεολογία και έγινε ιερέας και καθηγητής τής Καινής Διαθήκης και τής γαλλικής γλώσσας στο θεολογικό ορθόδοξο σεμινάριο του Βουκουρεστίου. Παρότι είχε περάσει μέσα από τη φωτιά τής κολάσεως στίς φυλακές τής πόλεως Πιτέστι και γνώριζε τίς διαβολικές μεθόδους εξόντωσης των εχθρών του κομμουνιστικού καθεστώτος, εν τούτοις είχε το κουράγιο να ομολογεί φανερά τον Χριστό και το Ευαγγέλιό Του, μαζεύοντας γύρω του νεαρούς μαθητές και φοιτητές πού αναπτερώνονταν από τα χριστιανικά και εθνικά συναισθήματα. Μετά την εκφώνηση των επτά Λόγων πρός τούς νέους, τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή του 1978, στον ιερό Ναό Ράδου-Βόντα, ο πατήρ Κάλτσιου προφυλακίζεται πάλι και καταδικάζεται σέ 10 χρόνια φυλάκιση, από τα όποια κάνει πέντε (1979-1984). Αποφυλακίσθηκε, λόγω των διεθνών πιέσεων και αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει τη χώρα και να πάει μόνιμα στην Αμερική.

Ο Κάλτσιου είδε το σατανά μέσω τής «αναμόρφωσης», αλλά και τον Χριστό διά τής πίστεως. Όλα τα βάσανα πού προξενήθηκαν από τούς άθεους κομμουνιστές γέννησαν το μαρτύριο και την αγιότητα των πιστών χριστιανών.

Διά του ιερέως Κάλτσιου μιλάει ο Χριστός. Ο ίδιος είναι νεκρός έν Χριστώ μέσω μιας βαθειάς μετάνοιας και ταπείνωσης, αλλά είναι και ζωντανός διά τής χάριτος και τής αληθείας. Δεν μπόρεσε να σιωπήσει. Είχε υποχρέωση να ομολογεί στους ανθρώπους τη σατανική αηδία του άθεϊσμού και το μεγαλείο τής πίστεως.

Ο Κάλτσιου δεν έλεγε θεωρίες, αλλά είχε βιώματα. Ζούσε και αγωνιζόταν μέχρι να γίνει στάκτη ο αθεϊσμός και να ανάψει στίς καρδιές των ανθρώπων η πίστη. Σκλαβώθηκε με την τρομοκρατία, αλλά ελευθερώθηκε με τη δύναμη τής πίστεως. Η αγάπη νίκησε το μίσος. Στη ζωή του Κάλτσιου η ύλη έδειξε το σιχαμερό προσωπείο της και αυτός είδε μέσω αυτής τον σατανά, αλλά και τον Θεό.

Ο Κάλτσιου περιφρουρεί τον άνθρωπο, τη ζωή και τον κόσμο, όπως ο ίδιος ο Υίός του Θεού τον έχει δημιουργήσει. Γι’ αυτόν η ζωή είναι ένα μυστήριο, ο άνθρωπος είναι βασιλεύς, ο κόσμος είναι ελευθερία. Η εμπειρία του είναι ταυτόχρονα μυστική, λογική, ανθρώπινη, ιστορική και υλική. Αλλά ο σατανάς δεν αντέχει τέτοιους ανθρώπους. Ο ιερέας Κάλτσιου αρνείται τίς βάσεις του άθεϊστικού ύλισμού και άρα πρέπει να εξοντωθεί. Δεν είναι φαυλόβιος, αλλά καταδικάζει την κομμουνιστική πολιτική. Δεν είναι οικονομολόγος, και όμως καταστρέφει το μύθο τής κομμουνιστικής νοοτροπίας και ζωής. Δεν είναι ιδεολόγος, αλλά η πίστη του άθετεί την κομμουνιστική ιδεολογία. Και αυτό δεν μπορεί να του συγχωρεθεί.

Πνευματικοί αδελφοί του, ιερείς, τον κατήγγειλαν στο Κόμμα, όπως ο Άννας και ο Καϊάφας τον Χριστό, και τον έστειλαν για εκδίκαση στον Πιλάτο αύτού του αιώνα. Η αντίδραση των κομμουνιστών εναντίον του ήταν άγρια και ανελέητη. Δε θέλουν να του πάρουν τη ζωή, αλλά θέλουν να τον σκοτώσουν πνευματικά, ηθικά, ψυχικά. Θέλουν να αναγνωρίσει ειλικρινά ότι η «αναμόρφωση» είναι έργο των Λεγεωνάριων και όχι των κομμουνιστών και ότι ο ίδιος είναι μόνο ο αντιδραστικός. Θέλουν να τον πείσουν με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο να πει ότι δεν είναι ιερέας του Χρίστου αλλά εχθρός του λαού. Αλλά αυτό δεν μπορούσε να το κάνει ο π. Γεώργιος Κάλτσιου. Δεν το έκανε ελεύθερος, θα το κάνει αναγκασμένος;

Πολλές φορές τον βασάνισαν μέχρι θανάτου και πάλι τον επανέφεραν στη ζωή, με μιά απαίτηση: να πει ότι είναι ένοχος. Είναι ένα θαύμα πού τώρα έχει τρία χρόνια και αντέχει στη δεύτερη περίοδο τής «αναμόρφωσης». ο άνθρωπος έχει περιορισμένες δυνάμεις αντοχής και η βία πού τον τυραννεί είναι πολύ μεγάλη. Αλλά στο κρατητήριο ζει μέσα στη Χάρη του αγίου Πνεύματος. Υπάρχει μέσα του τόση αγάπη, ώστε λιώνει όλες τίς έχθρες. Και για να φανεί πόση καλοσύνη έχει, οι εχθροί τον χτυπάνε, ενώ αυτός τούς δείχνει αγάπη.

Ο ιερέας Κάλτσιου προσεύχεται για τούς εχθρούς του και η προσευχή του τούς καίει. Η πίστη του αφανίζει κάθε πονηρό πνεύμα και η ζωή του είναι μιά μαρτυρική παρουσία. Ο πατήρ Κάλτσιου συγχωρεί για όλα τα βάσανα πού προσωπικά πέρασε, αλλά καυτηριάζει τούς εχθρούς των ανθρώπων, τούς εχθρούς τής αλήθειας και του Χρίστου. Θεωρούμε ότι είναι μιά από εκείνες τίς πνευματικές κορυφές, λίγες στον κόσμο, με τίς όποιες ο Θεός ενεργεί στον κόσμο για να τον σώσει.

Οι κομμουνιστές βλέπουν στον ιερέα Κάλτσιου την απόδειξη τής αδυναμίας τους, γιατί είναι ένα βαρύ πρόβλημα του διεθνούς κομμουνισμού κι ένα λαμπρό παράδειγμα τής χριστιανικής πίστεως. Όλοι οι κομμουνιστές του κόσμου φταίνε για τα βάσανα του Κάλτσιου, καθώς και όλοι οι πιστοί και οι άνθρωποι του Θεού οφείλουν ευγνωμοσύνη στη χάρη και στο μαρτύριο του.

Γιά τούς κομμουνιστές ο Κάλτσιου είναι ένας κίνδυνος, είτε είναι ζωντανός, είτε νεκρός. Γι’ αυτό και δεν ξέρουν τί να κάνουν: να τον σκοτώσουν, να τον αναμορφώσουν η να τον ελευθερώσουν. Φοβούνται την αποφυλάκιση του, αλλά θα έπρεπε να φοβούνται περισσότερο το μαρτύριο του. Ό,τι κι άν έγινε με τον Κάλτσιου, αυτός θα παραμένει ένας μάρτυρας του Χριστιανισμού και μιά προσωπικότητα-σύμβολο τής ανθρωπότητας.

Ο ιερέας Κάλτσιου είναι και ένα συγκλονιστικό παράδειγμα διχασμού δύο κόσμων. Άφησε στο σπίτι του μιά σύζυγο και παιδιά, οι όποιοι κάνουν κι αυτοί μαρτυρική ζωή. Άφησε ένα κενό στο χριστιανικό Κλήρο και στην αρετή τής ανθρωπιάς, αλλά όλα αυτά είναι ελάχιστα σέ σύγκριση με την προσωπική του ταλαιπωρία. Διάλεξε ν’ ακολουθήσει το δρόμο τής πιο ιερής τρέλας, πού εμφανίσθηκε ποτέ στην ιστορία και πού χωρίς αυτήν δεν θα ήταν δυνατή η αναβίωση του Χριστιανισμού. Όμοιοι του ήταν πολλοί άνθρωποι, άλλ’ όμως δεν είχαν τη δύναμη τής πίστεως του και περίμεναν θαυματουργικά τη σωτηρία.

Δυστυχώς οι χριστιανοί έχασαν το νόημα του Σταύρου και δεν είναι αλληλέγγυοι με τούς μάρτυρες τους. Αυτοί οι χριστιανοί εγκατέλειψαν την πίστη, τον ηρωισμό, την τιμή, αλλά άν δεν ξυπνήσουν, θα πάθουν χειρότερα από τον Κάλτσιου. Αν οι χριστιανοί γνώριζαν ότι και οι ίδιοι κάποτε θα φτάσουν στην «αναμόρφωση», θα εισέβαλλαν στη φυλακή πού βασανιζόταν ο ιερέας Γεώργιος Κάλτσιου και θα τον απελευθέρωναν.

Η ανθρωπότητα θα έπρεπε να μήν πανικοβάλλεται λόγω του καρκίνου, τής πείνας, τής μόλυνσης, του πολέμου η ακόμη και τής υποταγής, αλλά να φρίττει και να ριψοκινδυνεύει το παν για να μη φτάσει στην κατευθυνόμενη από τούς νόμους του υλισμού συνείδηση. Όταν η ανθρωπότητα καταλάβει ότι ο κομμουνισμός είναι αληθινός σατανισμός, τότε θα μπορέσει να τον καταστρέψει.

Αν οι άνθρωποι καταλάβαιναν, έστω και περιορισμένα, την αγιότητα και τη σημασία ενός άνθρωπου σάν τον ιερέα Κάλτσιου, θα έκαναν τίς απαραίτητες παραστάσεις για να σώσουν τη ζωή του. Αλλά οι χριστιανοί τον υπερασπίσθηκαν μόνο πλατωνικά, ενώ οι άλλοι άνθρωποι δεν πιστεύουν αυτά πού γίνονται. Αλλά ο ιερέας Κάλτσιου εξυψώθηκε πιό πολύ, άφ’ ότου εγκαταλείφθηκε από όλους.

Αυτός ο εμπνευσμένος ιερέας του Χριστού, ο όποιος είχε το χάρισμα του λόγου και μιά βαθειά ιεραποστολική συνείδηση, είναι σύμβολο του μαρτυρίου, απόδειξη τής ανθρωπιάς και νίκη τής ελευθερίας διά τής θυσίας. Δεν είναι θύμα μόνο των κομμουνιστών, αλλά και των υπηρετών τους, πού ήταν ο υψηλός ρουμανικός Κλήρος. Αυτοί οι τελευταίοι έχουν μιά ευθύνη, η οποία δεν μπορεί εύκολα να συγχωρεθεί.

Σήμερα πήγα στο Πατριαρχείο για τη Θεία Λειτουργία. Εκεί συντελείται ένα θαύμα και γι’ αυτό το λόγο πάω συχνά εκεί και βλέπω πολλούς ανθρώπους πού είναι εμπνευσμένοι από τα πιό ιερά συναισθήματα και πόθους. Πέρα από τίς ιερές Ακολουθίες, οι άνθρωποι πού είναι ντυμένοι με αρχιερατικά άμφια, δεν αξίζουν ούτε την εμπιστοσύνη, ούτε το σεβασμό, ούτε το χρήμα πού τούς προσφέρουν οι χριστιανοί. Και δεν πηγαίνει το μυαλό μου στίς προσωπικές τους αμαρτίες, αλλά στο θλιβερό γεγονός ότι αυτοί οι ίδιοι εφαρμόζουν στην Εκκλησία τίς αθεϊστικές διαταγές του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Οι ναοί παρέμειναν ανοιχτοί, αλλά ένας μεγάλος αριθμός ιερέων και μοναχών είναι ήδη φυλακισμένοι, βασανισμένοι και εμπαιγμένοι. Ο Χριστιανισμός υπάρχει μόνο εντός του ναού και ο ιερέας επιτρέπεται να ενεργεί μόνο στο ιερό βήμα. Δεν επιτρέπεται καμιά πνευματική, μορφωτική, κοινωνική δράση από την Εκκλησία, ενώ οι οικονομικές και πολιτικές δραστηριότητες ανήκουν απόλυτα στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Δε γίνονται εμπνευσμένες ομιλίες παρά μόνο συνηθισμένες και ευκαιριακές. Δεν υπάρχει μέσα στην κοινωνία των χριστιανών κάτι πού θα τρομοκρατήσει τούς άθεους άρχοντες. Για την οργάνωση των ενοριών δεν τολμά κανείς ουτε να σκεφθεί. οι ιερείς πού τολμούν να κατηχήσουν τα παιδιά κινδυνεύουν να διωχθούν πρώτα από τούς επισκόπους και ύστερα από την Ασφάλεια του Κράτους. Άλλοι ιερείς, πού δοκίμασαν μιά παρόμοια δραστηριότητα με τη Χριστιανική Κίνηση «Ο στρατός του Κυρίου», με χριστιανικά τραγούδια και μικρές συνάξεις, κατηγορήθηκαν ως ηλίθιοι και συνελήφθησαν.

Οί ίερές μονές χτυπήθηκαν ανελέητα. Οι περισσότεροι καλόγεροι διώχθηκαν και απαγορευόταν ο ερχομός άλλων νεωτέρων. Παρέμειναν μόνο μερικοί ηλικιωμένοι καλόγεροι, έτσι πού σέ 30-40 χρόνια οι μονές να ερημώνονται. Μερικές έγιναν ιστορικά μνη μεΐα και δαπανήθηκαν από το κράτος πάρα πολλά χρήματα για να παλινορθωθούν. Έτσι τοίχοι κτίζονται και ανακαινίζονται, αλλά οι μοναχοί διώκονται ή όσοι μένουν περιορίζονται μόνο στίς ακολουθίες τους.

Ο σκοπός των μοναστηριών ως εστιών ορθοδόξου πνευματικότητας απαγορεύθηκε. Εάν στο παρελθόν η Εκκλησία είχε συνολικά το φορτίο τής ευθύνης για τον πνευματικό πολιτισμό, τώρα οι εκτυπώσεις παλαιών βιβλίων είναι λίγες και δεν επιτρέπεται να τα μοιράζει δημόσια στα σχολεία ή να τα παρουσιάζει στην τηλεόραση, ούτε σέ μιά θεατρική παράσταση, ούτε δημοσιεύσεις σέ μιά εφημερίδα. Μερικά θεολογικά περιοδικά δεν έχουν μεγάλη κυκλοφορία παρά μόνο στον κύκλο των ιερέων. Ενώ τα βιβλία, όπως Φιλοκαλία, Δογματική, Χριστιανική Ηθική, κυκλοφορούν ελάχιστα και στα κρυφά.

Οί άνθρωποι γνωρίζουν όλο και λιγότερα περί τής πίστεως και έν τούτοις οι ναοί γεμίζουν από πιστούς οι όποιοι, παρακινούμενοι από τα βαθειά ελατήρια τής ψυχής, νιώθουν τη Χάρη του θεού· διότι στο ιερό Βήμα ομιλείται ακόμη μιά διαφορετική γλώσσα από την επίσημη άθεϊστική. Λοιπόν, οι άνθρωποι ψάχνουν, αλλά οι ιερείς δυστυχώς δεν είναι αντάξιοι των περιστάσεων.

Όπως δεν είναι δυνατή η σωτηρία του άνθρωπου χωρίς τη θεϊκή χάρη και τη συνεργεία του άνθρωπου, έτσι και η Εκκλησία δεν μπορεί να ευλογεί μόνο, χωρίς να δίνει στον χριστιανό αγιασμό. Αυτή η αδυναμία είναι παλαιά στην Ορθοδοξία, και στον αιώνα μας εκδηλώθηκε άμεσα.

Σήμερα θα πρέπει όλος ο κόσμος να τιμά και να προσκυνεί τούς αγίους μάρτυρες και όμολογητές πού τούς ανέδειξε ο μαρξιστικός-λενινιστικός διωγμός. Κανένας διωγμός μέσα στην ιστορία δεν παρουσίασε την ένταση, το μίσος και την τρομοκρατία του μαρξιστικού διωγμού. Εδώ ο ψυχικός και κοινωνικός θάνατος εφαρμόζονται μηχανικά και επιστημονικά. Τίποτε, ούτε ο θάνατος, δεν είναι χειρότερος από την αθεϊστική-μαρξιστική σκλαβιά. Αν καταλάβαινε η ανθρωπότητα ότι αυτό το κακό είναι πελώριο, θα είχε τη δύναμη να το καταστρέψει.

Όταν ο π. Κάλτσιου αποφυλακίσθηκε, αναγκάσθηκε από το καθεστώς να εγκαταλείψει τη Ρουμανία και εγκαταστάθηκε στην Αμερική. Εκεί, υγιής στο νού και στο σώμα, αλλά και πλήρης Πνεύματος Αγίου, απολύμανε τη ρουμανική ενορία του Τιμίου Σταύρου, κοντά στην Ουάσιγκτον. Το Σεπτέμβριο του 2006 επανήλθε στη Ρουμανία με ειρηνική συνείδηση, όπου και τον υποδέχθηκαν οι άνθρωποι. Ήλθε στον τόπο, όπου ήταν θαμμένοι οι άνθρωποι-θησαυροί εξήντα χρόνων με βάσανα και πνευματικές δραστηριότητες. Δύο μήνες αργότερα, από την ήμερα τής επιστροφής του, μετά από μία δοκιμασία, η Κυρία Θεοτόκος τον πήρε στους ουρανούς, την ήμερα τής εορτής των Είσοδίων της, την 21η Νοεμβρίου. το πολύπαθο σώμα του ενταφιάσθηκε, όπως το έπιθυμούσε και ο ίδιος, στο κοιμητήριο τής Μονής Πέτρου Βόδα του νομού Νεάμτς. Ο Θεός να τον αναπαύσει μαζί με τούς αγίους του κι εμάς να μας ελεήσει με τίς ευχές του.

Ο πατήρ Γεώργιος Κάλτσιου είναι εκείνος πού ομολόγησε ελεύθερα τον Χριστό και παρέμεινε ο μεγαλύτερος και ο πιό ακαταμάχητος μάρτυρας του συγχρόνου Ορθοδόξου Χριστιανισμού.

Πηγή: Ιωάννη Ιανολίδε, Συνταρακτικά περιστατικά φυλακισμένων Ρουμάνων Ομολογητών και Μαρτύρων του 20^ου αιώνα, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη,  Θεσσαλονίκη 2009, σελ. 336-349.