Κατάντησαν ανίκανοι να υψωθούν λίγο πιο πάνω από τη γη!

Τα πονηρά πνεύματα είναι οι εχθροί μας.

Σε αντικατάσταση των εκπεσόντων αγγέλων ο Θεός δημιούργησε ένα νέο λογικό ον ή κτίσμα, τον άνθρωπο- και τον έβαλε στον Παράδεισο, που βρισκόταν κάτω από τον ουρανό στο σημείο, που μέχρι τότε δέσποζε το εκπεσόν Χερουβείμ (Μεγ. Αντώνιος, ). Από τότε ο παράδεισος ανατέθηκε στην ευθύνη και εποπτεία της νέας κτίσης, του ανθρώπου. Είναι αυτονόητο, ότι από τότε ο άνθρωπος έγινε το αντικείμενο οργής, μίσους και φθόνου εκ μέρους του πεσόντος αγγέλου και των οπαδών του. Τα πονηρά πνεύματα, καθοδηγούμενα από τον αρχηγό τους, προσπάθησαν να απατήσουν τον νεοδημιούργητο άνθρωπο και να τον κάμουν συμμέτοχο τους στην πτώση, να τον κάμουν ομόφρονά τους, και να του γεμίσουν τη καρδιά με το δηλητήριο τής έχθρας κατά του Θεού. Και το πέτυχαν. Όμως ο άνθρωπος, παρ’ ότι απατήθηκε και παραπλανήθηκε, παρ’ ότι με δική του γνώμη απέρριψε την υπακοή, παρ’ ότι με δική του γνώμη άρχισε να φέρεται στο Θεό βλάσφημα, παρ’ ότι με δική του ευθύνη και γνώμη ήλθε σε επικοινωνία με τα πονηρά πνεύματα, και υποτάχθηκε σ’ αυτά, παρ’ ότι ξέπεσε από την κοινωνία με το Θεό και με το χορό των αγγέλων, στον οποίο άνηκε όχι μόνο επειδή είχε ψυχή λογική, αλλά και επειδή είχε σώμα πνευματικό, τώρα ψυχικά κατάντησε σαν τα εκπεσόντα πονηρά πνεύματα- και σωματικά σαν τα άλογα ζώα!

Η εξαπάτηση του ανθρώπου έκρινε οριστικά την τύχη των εκπεσόντων αγγέλων το έλεος του Θεού έπαυσε οριστικά να τους αναζητεί· η πτώση τους έγινε πια οριστική.

Από πνεύματα, κατάντησαν να παραδέρνουν μέσα σε ένα βούρκο από λογισμούς και συναισθήματα αποκλειστικά και μόνο σαρκικά και υλώδη!Από πνεύματα, κατάντησαν ανίκανοι να υψωθούν λίγο πιο πάνω από τη γη! Από πνεύματα, κατάντησαν να μη μπορούν να ανυψωθούν σε τίποτε το πνευματικό.

Αυτή είναι η σημασία, που σύμφωνα με τις ερμηνείες των αγίων Πατέρων, έχει η καταδικαστική απόφαση, που έβγαλε ο Θεός εις βάρος των εκπεσόντων αγγέλων, επειδή ό αρχηγός τους άγγελος παρέσυρε τον νεοδημιούργητο άνθρωπο στον αιώνιο θάνατο. Είπε ο Θεός στο διάβολο: «Θα περπατάς συρόμενος πάνω στο στήθος και την κοιλιά σου· και θα τρως τη λάσπη και το βούρκο για πάντα. (Γεν. 3, 14)

 Παρ’ ότι όμως ο άνθρωπος ταυτίσθηκε με τους εκπεσόντες αγγέλους, η πτώση του, (επειδή δεν έγινε με τον ίδιο τρόπο που έγινε η πτώση των αγγέλων) πήρε εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα, απ’ ό,τι η πτώση των αγγέλων.

Οι άγγελοι έπεσαν συνειδητά, ηθελημένα- μόνοι τους. Έκαμαν το ένα έγκλημα, και μετά προχώρησαν με μανία και λύσσα στο δεύτερο. Και γι’ αυτό αποκόπηκαν για πάντα από κάθε καλό -γέμισαν με κακό- και έχουν μοναδική τους ιδιότητα το κακό.

Ο άνθρωπος, έπεσε ασυναίσθητα- άθελα του· επειδή εξαπατήθηκε. Και γι’ αυτό, το φυσικό καλό δεν εκμηδενίστηκε μέσα του· απλώς αναμείχθηκε με το κακό. Αλλά αυτό το φυσικό καλό, ακριβώς επειδή είναι ανακατεμένο με το κακό, και συνεπώς μολυσμένο από το κακό, ολοκάθαρο καλό, κατάντησε να μην είναι πια δυνατό να χρησιμοποιηθεί να μην αρκεί· να μην έχει αξία ενώπιον του Θεού που είναι το τέλειο και ολοκάθαρο καλό.

Ο άνθρωπος παρ’ ότι ποθεί να κάνει το καλό όλο και πιο πολύ κάνει το κακό· γιατί, φοράει προσωπείο, το προσωπείο του καλού, και έτσι δεν το βλέπει, αφού άλλωστε ο νους του και η συνείδησή του έχουν πια σκοτισθεί. Τα πονηρά πνεύματα κάνουν το κακό για το κακό· χαρά τους και καύχημά τους έχουν, να κάνουν το κακό!

(Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ, «Προσφορά στον Σύγχρονο Μοναχισμό», τ. Γ΄).