Ο Γέρων Καλλίνικος ο Σταυροβουνιώτης

Άλλον γέροντα, αντάξιον της αγιοπατερικής μας παραδόσεως, εγνώρισα τον γέροντα Καλλίνικον, αδελφόν του ηγουμένου Βαρνάβα· αυτός επίσης εδιδάχθη τας μοναστικάς αρχάς εις τον γηραιόν Άθω μετά του κατά σάρκα αδελφού του Γρηγορίου.

Κατά την ιδίαν περίοδον επέστρεψαν εκ του Άγιου Όρους, εφοίτησαν εις το ιερόν κοινόβιον του Σταυροβουνίου υπό την πατρικήν κηδεμονίαν του αειμνήστου και νηπτικωτάτου γέροντος Διονυσίου και ετελείωσαν ασκητικώς την μοναχικήν ζωήν των με ηγούμενον τον γέροντα Βαρνάβαν.

Όταν ήτο νέος ο γέρων Καλλίνικος, ησχολείτο με την ξυλουργικήν και με άλλας χειρωνακτικάς εργασίας, όσον βεβαίως επέτρεπον αι σωματικαί του δυνάμεις. Απετέλει ζων παράδειγμα υπακοής και αυταπαρνήσεως, διότι ποτέ δεν ικανοποιεί τας ιδικάς του αρέσκειας ή έστω κάτι το οποίον να εφανέρωνεν ιδιοτέλειαν. Προσηλωμένος πάντοτε εις την υπηρεσίαν του, εν μόνον εκράτει αδιαλείπτως, την ευχήν με τον τρόπον αυτόν η «εν κρυπτώ» μελέτη ήτο το μόνιμον μέλημά του.

Ποτέ δεν εφιλονίκησεν ή επέπληξεν άλλον αδελφόν, αλλ΄ απεναντίας μετά πατρικής στοργής και καρτερίας επαιδαγωγούσε τους νεωτέρους εις τας υγιείς αρχάς του μοναχισμού. Δεν ενεθυμείτο ποτέ κανείς να έχη παραβή το κοινοβιακόν σύστημα της Μονής, ούτε να παρέλειψε κάτι από την καθημερινήν ακολουθίαν ή τον κανόνα του.

Όπου και αν ευρίσκετο ο μακάριος αυτός γέρων, ήτο εικών της ειρήνης και της αρμονίας της ζωής. Ήτο τόσον σιωπηλός και φιλήσυχος, ώστε ημπορούσε να περάση ολόκληρος εβδομάς και να μή ομιλήση καθόλου, οι δε ξένοι να τον νομίζουν βωβόν. Αυτός όμως «ελάλει εν τω κρυπτώ τω τα κρυπτά των ανθρώπων εμβατεύοντι».

Όταν εγήρασε πολύ και μόλις ηδύνατο να κινήται, δεν έμενεν αργός, αλλ΄ εκαθάριζε δημητριακά ή έκαμνε κάποιαν παρομοίαν εργασίαν. Με την ευλάβειάν του αυτήν και τον ζήλον επέρασεν αθορύβως την ζωήν του ο μακάριος γέρων Καλλίνικος, ο οποίος ήτο και σεβαστόν μέλος της ιεράς συνάξεως της Μονής.

Το φιλήσυχον πνεύμα του συνώδευε και η εφάμιλλος λιτότης και ακτημοσύνη. Και εγώ ο ταπεινός εις τα εννέα έτη, κατά τα οποία παρέμεινα εκεί, δεν ενθυμούμαι να τον είδα ποτέ να φορέση κάτι καινουργές ή έστω εορτάσιμον όπως όλοι ημείς οι υπόλοιποι. Αντιθέτως πάντοτε ενεδύετο τετριμμένα και πεπαλαιωμένα. Τα δεύτερά του ενδύματα ήσαν τόσον πολύ εμβαλωμένα, ώστε δεν διεκρίνετο η πρώτη ύλη της κατασκευής των!

Ενθυμούμαι, μετά την κοίμησίν του, μας προσεκάλεσεν ο κατά σάρκα αδελφός του, Καθηγούμενος Βαρνάβας, διά να μας επίδειξη τον «πλούτον» του γέροντος Καλλινίκου και το πτωχικόν κελλίον του, το όποιον δεν έφαίνετο να ήτο κατωκημένον ποτέ. Το μόνον πράγμα, το όποιον συνηντήσαμεν εις πλήθος, ήσαν οι κορέοι εις το σεσηπός, εξ άχυρου, στρώμα. Τότε ένδακρυς και συγκεκινημένος ο ηγούμενος μας είπε με τεθλιμμένον ύφος: «Ιδού, πατέρες μου, ο πλούτος του άδελφού Καλλινίκου!».

Τον κατά σάρκα αδελφόν των Γρηγόριον δεν προέφθασα, διότι έκοιμήθη ένωρίτερον αλλά και αυτός ήτο της ιδίας ρίζης εύκλεής βλαστός.

Πηγή: Γέροντος Ιωσήφ, Όσιων Μορφών Αναμνήσεις, Ψυχωφελή Βατοπαιδινά 4, β’ Έκδοσις, Ιερά Βασιλική και Πατριαρχική Μεγίστη Μονή του Βατοπαιδίου Αγίου Όρους, 2003

αναδημοσιεύουμε από το facebook Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός – Elder Joseph of Vatopaidi