Η Φλογίνη Ρομφαία και ο Σταυρός του Κυρίου

“Οὐκέτι φλογίνη ῥομφαία φυλάττει τὴν πύλην τῆς Ἐδέμ· αὐτῇ γὰρ ἐπῆλθε παράδοξος σβέσις τὸ ξύλον τοῦ Σταυροῦ, θανάτου τὸ κέντρον, καὶ ᾍδου τὸ νῖκος ἐλήλαται, ἐπέστης δὲ Σωτήρ μου βοῶν τοῖς ἐν ᾍδῃ· Εἰσάγεσθε πάλιν εἰς τὸν Παράδεισον“.

Διαβάζοντας ο αναγνώστης το Κοντάκιο της εορτής της Σταυροπροσκυνήσεως, της τρίτης δηλ. Κυριακής των Νηστειών, κατά την οποία η Εκκλησία προβάλλει τον Τίμιο Σταυρό ώστε να προσκυνείται από τους πιστούς και να τους ενδυναμώνει στη συνέχεια του σταδίου των αρετών, τη νηστεία και τον αγώνα κατά των παθών και της αμαρτίας, παρατηρεί πως το Κοντάκιο αναφέρει: “οὐκέτι φλογίνη ῥομφαία φυλάττει τὴν πύλην τῆς Ἐδέμ” και αναζητεί να ερευνήσει και να πληροφορηθεί τι ακριβώς ήταν η “φλογίνη ρομφαία“.

Η “φλογίνη ρομφαία“, όπως πληροφορεί το 3ο κεφάλαιο του βιβλίου της Γενέσεως: “ἐξαπέστειλεν Κύριος ὁ Θεὸς τὸν Ἀδάμ ἐκ τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς ἐργάζεσθαι τὴν γῆν, ἐξ ἧς ἐλήφθη καὶ ἐξέβαλε αὐτὸν καὶ κατῴκισεν αὐτὸν ἀπέναντι τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς καὶ ἔταξε τὰ Χερουβὶμ καὶ τὴν φλογίνην ρομφαίαν τὴν στρεφομένην φυλάσσειν τὴν ὁδὸν τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς” (Γεν. 3,23-24), ήταν το “πύρινο και φλεγόμενο σπαθί” που τοποθέτησε ο Θεός στην “είσοδο” του Παραδείσου της τρυφής ώστε να κρατάει την είσοδο κλειστή και να απαγορεύει στους Πρωτοπλάστους την πρόσβαση σε αυτόν και κυρίως στο ξύλο της ζωής.

Συνεχίζει το Κοντάκιο τη ροή της αφήγησής του και προσθέτει “αὐτῇ γὰρ ἐπῆλθε παράδοξος σβέσις“. Δηλ. της επήλθε κατάργηση στο φραγμό που δημιουργούσε και εμπόδιζε την πρόσβαση προς το ξύλο της ζωής και η κατάργηση της “φλογίνης ρομφαίας” επέτρεψε να εισέλθουν στον Παράδεισο της τρυφής όσοι πίστεψαν στον Αναστάντα Κύριο. Πως όμως συνέβη αυτό το γεγονός, να απέλθει η “φλογίνη ρομφαία” από την είσοδο του Παραδείσου; Μα φυσικά με το να αντικατασταθεί από τον τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, στον οποίο προσηλώθη η “Ζωή τῶν ἀπάντων” ο “Κύριος τῶν πάντων καὶ Κτἰστης Θεὸς” και με την εκούσιο σταυρική του θυσία νίκησε το θάνατο και χάρισε ζωή αιώνιο σε όσους πίστεψαν στη διδασκαλία Του.

Ο Σταυρός του Χριστού αποτελεί “ζωὴ καὶ ἀνάσταση“, “νίκην κατὰ τοῦ ᾍδου“, “ὄπλον κατὰ τοῦ Διαβόλου“, διότι με τον Σταυρό ο Χριστός “ἔδησε τὸν Ἅδην, ὡς Θεὸς παντοδύναμος, καὶ νεκροὺς συνανέστησε, καὶ πύλας τοῦ ᾍδου συνέτριψε, καὶ κράτος τοῦ θανάτου καθεῖλε ὡς Θεός“.

Η υμνολογία της εορτής της Σταυροπροσκυνήσεως, πλέκει εγκώμιο στο Σταυρό του Κυρίου και τον χαρακτηρίζει ως: “φύλακα της θύρας του Παραδείσου“, “βασιλέων το νίκος“, “ιερέων το καύχημα“, “στήριγμα των πιστών“, “φύλακας της οικουμένης“, “δόξα και καύχημα της Εκκλησίας“, “των χριστιανών πολυθρύλητο καύχημα“, “περιούσιο κήρυγμα των Αποστόλων“, “διάδημα των μαρτύρων“, “υπέρτιμο εγκαλλώπισμα των προφητών“.

Το “ὑπέρτιμο” αυτό “ἐγκαλλώπισμα τῶν προφητῶν” που τίθεται προς προσκύνηση στα μέσα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, τρις εβδομάδες μετά την Κυριακή της Τυρινής κατά την οποία η Εκκλησία έχει ως ανάμνηση την έξωση των Πρωτοπλάστων από τον Παράδεισο, εμψυχώνει και ενδυναμώνει τους πιστούς στον αγώνα κατά της αμαρτίας και τους προετοιμάζει να ζήσουν τα άχραντα Πάθη του Κυρίου, με την έναρξη των οποίων τελειώνει η Μεγάλη Τεσσαρακοστή και ξεκινά η Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα και να γίνουν μέτοχοι και κοινωνοί της Αναστάσεως του Κυρίου Ιησού Χριστού, η οποία σηματοδοτεί την καθολική ανάσταση.

“Τῇ αὐτοῦ δυνάμει, Χριστὲ ὁ Θεός, καὶ ἡμᾶς τῶν τοῦ πονηροῦ διαφύλαξον ἐπηρειῶν, καὶ τὰ θεῖά σου Πάθη, καὶ τὴν ζωηφόρον Ἀνάστασιν προσκυνῆσαι ἀξίωσον, τὸ τεσσαρακονθήμερον εὐμαρῶς διανύσαντας στάδιον, καὶ ἐλέησον ἡμᾶς ὡς μόνος ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος“.