14 Αυγούστου 2016

Στη μισοβυθισμένη μες στα χώματα Αχειροποίητο, σε μια γωνιά του νάρθηκα, βρίσκεται σχεδόν παραπεταμένη η Παναγία η Ρευματοκρατόρισσα. Κατεβαίνω αρκετά συχνά και την κοιτάζω πικροχαμογελώντας για την κοινή κατάντια μας. Δε μοιάζει, βέβαια, με προσκύνημα αυτό που κάνω και το ξέρω καλά. Είναι πιο πολύ σαν επίσκεψη σε μια παλιά φιλενάδα της γιαγιάς μου και της προγιαγιάς μου, όπου πάω για να χαϊδευτώ και να κλαυτώ, μια κι έχουν λείψει προπολλού εκείνες. Το κερί τα’ ανάβω απλώς για να βλεπόμαστε καλύτερα. Κρυφοκοιταζόμαστε ώσπου να λιώσει κι υστέρα τη φιλώ στα πεταχτά και φεύγω. Τα συναισθήματα μας πάντοτε τα καταπιέζουμε στο σπίτι. Ώρες ώρες θαρρώ πως κάτι θέλει να μου μιλήσει. Αυτό και να γίνει δεν πρόκειται να το θεωρήσω για ...

Η σύγκρουση επίσης με τον κόσμο για τον άγιο Μάξιμο δεν ενέχει τον χαρακτήρα τυχαιότητας. Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός θα στείλει στον άνθρωπο τις «καταστάσεις» εκείνες (για να χρησιμοποιήσουμε έναν φαινομενολογικό όρο), που είναι κατάλληλες για αυτόν. Δεν θα έρθουν οι ίδιοι πειρασμοί σε όλους, ούτε ο κόσμος θα «παρεμβάλλει» τα ίδια προσκόμματα. Κάθε άνθρωπος θα ζήσει σ’ ένα μοναδικό «περιβάλλον», όπως το καθόρισε ο Θεός, και θα κληθεί να αγωνιστεί μέσα σε αυτό, χωρίς φαντασιακά να το παραμερίσει. Τίποτε δεν είναι δίχως νόημα στην ανθρώπινη ζωή: οι δυσκολίες είναι για τον άνθρωπο αφορμές για αγιότητα. Και έτσι, διαφοροποιούμενος από μια μάλλον ευδαιμονιστική και υλόφρονα αντίληψη μέρους της δυτικής φιλοσοφίας, ο μεγάλος θεολόγος μας καλεί να  ζήσουμε μέσα σ’ αυτόν ...