Μαρτυρία για τον π. Νικόλαο Πέττα (Αθ. Π. Χρονόπουλος, επίτιμος Γενικός Διευθυντής Υπουργείου Ανάπτυξης και Πρόεδρος Συλλόγου Καλαβρυτινών Πειραιώς «Η ΑΓΙΑ ΛΑΥΡΑ»)

Στίς 30 Μαΐου τοῦ 2016, στό ἐξωτερικό παρεκκλήσιο τῆς ἱστορικῆς καί θρυλικῆς μονῆς τῆς Ἁγίας Λαύρας Καλαβρύτων, τελέσθηκε τήν ἡμέρα τῆς μνήμης του,  τό καθιερωμένο ἐτήσιο μνημόσυνο τοῦ Ἱεράρχη Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανοῦ, ἐθνεγέρτη τῆς ἑλληνικῆς ἐπανάστασης τοῦ 1821. Στό μνημόσυνο προεξῆρχε ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ἀρχιμ. Εὐσέβιος Σπανός, συμπαραστατούμενος ἀπό τήν ἀδελφότητά του. Τήν πρωτοβουλία ὀργάνωσης τῆς τελετῆς, ὅπως κάθε χρόνο, εἶχε ὁ Σύλλογος Καλαβρυτινῶν Πειραιῶς.

Ἐκτός ἀπό ἐμένα, τόν πρόεδρο τοῦ ὡς ἄνω Συλλόγου καί τά λοιπά μέλη, στήν σεμνή τελετή παρευρέθησαν, μεταξύ ἄλλων, ὁ Δήμαρχος Καλαβρύτων Γεώργιος Λαζουρᾶς, ἡ πρόεδρος τοῦ Παγκαλαβρυτινοῦ Συλλόγου Πάτρας κ. Κατερίνα Ἀσημακοπούλου, ὁ Πρόεδρος τῆς Ἕνωσης Καλαβρυτινῶν Ἀθήνας κ. Σωτήριος Τσενές, ὁ πρόεδρος τῆς Ἕνωσης θυμάτων Καλαβρυτινοῦ Ὁλοκαυτώματος Χαρίλαος Ἑρμείδης, ὁ πρόεδρος Ὁμοσπονδίας Πολιτιστικῶν Συλλόγων «Ὁ Ἀρχαῖος Κλείτωρ» Κωνσταντῖνος Κατσιάρης, ὁ ἀντ/γος Ε.Α. κ. Γεώργιος Παπαδημητρόπουλος καί ἱκανή ἀντιπροσωπεία τοῦ Ἐθνικοθρησκευτικοῦ Γιαννακοπουλείου Ἱδρύματος.

Κατά τήν διάρκεια τῆς ὁμιλίας μου, ἀναφερόμενος στίς δραστηριότητες τοῦ Συλλόγου μας, δήλωσα ὅτι τό τελευταῖο διάστημα «τοποθετήσαμε ἐπί τοῦ θρόνου τόν Ἅγιο Γεράσιμο καί τόν Ἅγιο Σοφιανό στήν Ἱ. Μονή Ἁγίας Τριάδος στό Λύρειο Ἵδρυμα Ἀττικῆς». Δοθείσης τῆς εὐκαιρίας, εὐχαρίστησα τόν παρόντα στήν τελετή, πανοσολογιώτατο ἀρχιμ. Νεκτάριο Πέττα, ὁ ὁποῖος ἀφιλοτελῶς μας καθοδήγησε σέ αὐτά καί εὐχήθηκα νά εἶναι «αἰώνια ἡ μνήμη» τῶν ἀξίων, θαυματουργῶν καί ὁσιομαρτύρων γονέων του, δηλαδή τῶν μακαριστῶν ἱερέως Νικολάου Πέττα καί τῆς πρεσβυτέρας του Ἀνθῆς  (βλ.: http://www.kalavrytanews.com/2016/05/blog-post_494.html).

Κατόπιν, ὡς οἰκοδεσπότης, ὁ Καθηγούμενος μᾶς προσκάλεσε στό Ἀρχονταρίκι τῆς Ἁγίας Λαύρας γιά τό καθιερωμένο μοναστηριακό κέρασμα.  Ἐκεῖ, ἐνώπιον ὅλων, πῆρα τό θάρρος νά τόν ρωτήσω γιά τόν ἰδιαίτερο σεβασμό, πού παρατήρησα πώς τρέφει ἡ ἀδελφότητα τῆς Μονῆς γιά τόν π. Νεκτάριο Πέττα, παρ’ ὅλο πού, ὅπως προέκυψε ἀπό τήν συζήτηση, αὐτός σπάνια τούς ἐπισκέπτεται.

 Ὁ Καθηγούμενος μέ εὐθύτητα καί ἱεροπρέπειά μας εἶπε ὅτι «αὐτή ἡ πνευματική σχέση τοῦ π. Νεκταρίου Πέττα μέ τήν Μονή μας εἶναι δῶρο τοῦ ἁγιασμένου πατρός του π. Νικολάου καί εἶναι θεόσδοτη». Μᾶς ἀφηγήθηκε τά ἑξῆς:

«Στίς 30 Ἰουνίου 2011, πού ἐξεδήμησε εἰς Κύριον ὁ μακαριστός προκάτοχός μου, Καθηγούμενος ἀρχιμ. κυρός Φιλάρετος (κατά κόσμον Κωνσταντῖνος Κωνσταντακόπουλος), μόλις ἡ νεκροφόρα ἔφερε τήν σορό του ἐδῶ, γιά νά τόν ἑτοιμάσουμε γιά τήν ἐξόδιο ἀκολουθία, ἐμεῖς οἱ πατέρες, λόγω τῆς ἀπώλειας τοῦ πατρός μας, ὁ ὁποῖος ἦταν μόνο 55 ἐτῶν, καί τῆς συγκίνησης τῆς στιγμῆς ἐκείνης, δέν εἴχαμε τήν ἠρεμία νά σκεφθοῦμε πώς νά τόν ντύσουμε, γιά νά τόν τοποθετήσουμε στό Καθολικό γιά προσκύνηση. Ξαφνικά, ἐμφανίσθηκε στήν Μονή ἕνας νέος κληρικός. Στήν ἀπελπισία μας τόν ρωτήσαμε ἄν ἤξερε τίς λεπτομέρειες ἔνδυσης τῆς σωροῦ κληρικοῦ διότι αὐτό ἔχει ἰδιαίτερο τυπικό.  Μᾶς ἀπάντησε πώς ἤξερε, διότι εἶχε ἐνδύσει μαζί μέ τόν τότε ἀρχιμ. κ. Χρύσανθο Στελλάτο (νῦν θεοφ. ἐπίσκοπο Κερνίτσης) τόν ἀείμνηστο πατέρα του, ὁ ὁποῖος ἦταν ἱερέας στήν Πάτρα. Τόν πήγαμε στόν χῶρο, ὅπου ἦταν τό σκήνωμα τοῦ Γέροντος καί τοῦ δώσαμε εὐλογία νά ἑτοιμάσει τόν κεκοιμημένο σύμφωνα μέ τό τυπικό της Ἐκκλησίας. Πραγματικά φρόντισε ὅλες τίς λεπτομέρειες, ἀκόμη καί τό χέρι τοῦ Γέροντος ἦταν στήν θέση πού προβλέπεται γιά ἱερέα.

Ὁ κληρικός αὐτός μᾶς βρέθηκε σέ μία δύσκολη στιγμή. Δέν γνωρίζαμε ποιός εἶναι.  Μᾶς εἶπε πώς εἶχε πάρει τήν καλοκαιρινή του ἄδεια ἀπό τήν Ἱερά Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν, γιά νά πάει νά δεῖ τήν μητέρα του στήν Πάτρα. Πρόσθεσε ὅτι σεβόταν τόν ἀείμνηστο Γέροντα καί πώς τυχαία εἶχε ἔλθει ὡς προσκυνητής στήν Μονή.

Ἐκ τῶν ὑστέρων μάθαμε τό ὄνομά του καί καταλάβαμε ὅτι τόν εἶχε φωτίσει ὁ ἀείμνηστος πατέρας του, π. Νικόλαος Πέττας, νά ἔρθει. Ὅταν ζοῦσε, ὁ π. Φιλάρετος μᾶς μιλοῦσε συνεχῶς γιά τήν πνευματικότητα καί τήν ἁγιότητα τοῦ π. Νικολάου καί  γιά τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, πού φώτιζε αὐτόν τόν ταπεινό –ὅπως τόν χαρακτήριζε- κληρικό. Μᾶς εἶχε πεῖ πώς συνδέθηκαν πολύ τήν περίοδο πού ὁ Γέροντάς μας διακονοῦσε στό μετόχι μας, στόν Ἅγιο Ἀλέξιο στήν Πάτρα. Σεβόταν πολύ τόν π. Νικόλαο καί πάντα ζητοῦσε τήν καθοδήγησή του. Πολλές φορές, ὅταν ὁ Γέροντας ἦταν κουρασμένος καί ἤθελε ἕναν πνευματικό ρασοφόρο, γιά νά τοῦ ἐμπιστευθεῖ δύσκολα θέματα –καταλαβαίνετε τί εὐθύνες εἶχε ὁ Γέροντας ὡς ρασοφόρος καί ὡς ὑπεύθυνος τῆς Μονῆς- ἔλεγε στόν συνεργάτη του τόν κ. Ἀσημάκη, πού κρατοῦσε τό βιβλιοπωλεῖο στό Μετόχι τῶν Πατρῶν, νά πάρει τηλέφωνο τόν π. Νικόλαο, γιά νά ἔλθει νά συζητήσουν. Ὁ π. Νικόλαος, παρά τίς πολλαπλές ὑποχρεώσεις του, πάντα πήγαινε, καί μάλιστα πολλές φορές μέ τόν τότε νεαρό γιό του Νεκτάριο. Οἱ δύο Γέροντες μέ πολλή προσευχή  συζητοῦσαν καί πολλές φορές ἔβγαιναν ἀπό τό γραφεῖο τοῦ Ναοῦ μέ δάκρυα. Ὁ Γέροντας συνέχισε νά ἐπικοινωνεῖ καί νά συμβουλεύεται τόν π. Νικόλαο, ἀκόμη καί ὅταν γύρισε στήν Μονή.

[Συνεχίζεται]