Η Παναγιά η Φιδούσα

– Δήμητρα τρέχααα… Δήμητρα, οι γάτες τρώνε ένα φίδι!

Τα βήματα της μικρής Δήμητρας ακούστηκαν βιαστικά κι όλο το σπίτι αντήχησε από τα ροζ παντοφλάκια της καθώς κατέβαινε τα σκαλιά…

– Ποπό! το τρώνε ζωντανό!

– Τινάζεται ακόμα… καλά το κάνουν το παλιόφιδο, φώναξε αλαφιασμένος ο Μανολάκης.

– Όλα έχουν τη θέση τους στη φύση και τον κύκλο της ζωής…

Της γιαγιάς της άρεσε να λέει ιστορίες όταν πήγαιναν στο σπίτι της, ειδικά το καλοκαίρι. Η μικρή Δήμητρα κρύφτηκε χαδιάρικα στη φούστα της γιαγιάς και περίμενε τη συνέχεια.

– Τώρα τον Αύγουστο, στην Κεφαλονιά, εμφανίζονται τα φιδάκια της Παναγιάς της Φιδούσας και κείνα δεν πειράζουν κανέναν κι ούτε τα πειράζει κανένας, όλοι τ’ αγαπάνε.

Ο Μανολάκης και η Δήμητρα κοιτάχτηκαν παραξενεμένα.  Έλεγε αλήθεια η γιαγιά;

Σε λίγο, στην οθόνη του υπολογιστή η γιαγιά τους έδειχνε τα πολλά, μικρά ασπρόμαυρα φιδάκια με τον σταυρό στο κεφαλάκι τους, ακουμπισμένα στην εικόνα της Παναγιάς, να γιορτάζουν την Κοίμησή της μαζί με τους πολλούς προσκυνητές που τα κρατούν και  παίζουν μαζί τους μέσα και έξω από την εκκλησία.

– Η εικόνα βρέθηκε  θαυματουργικά στο Μαρκόπουλο της Κεφαλονιάς.

Η γιαγιά τους έδειξε τον χάρτη στον υπολογιστή και τους διάβασε την ιστορία: Όταν κάποτε πειρατές απείλησαν το μοναστήρι που είχε την εικόνα, η Παναγιά έστειλε φίδια, τόσα πολλά, που έζωσαν το μοναστήρι και τους έδιωξαν. Άλλοι πάλι λένε, πως οι μοναχές γίνανε φίδια που έδιωξαν τους πειρατές και μέχρι σήμερα εμφανίζονται τον Δεκαπενταύγουστο, ακίνδυνα και παιχνιδιάρικα και θυμίζουν το θαύμα, την προστασία και την αγάπη της Παναγίας. Η εμφάνισή τους είναι το καλό σημάδι της ευλογίας του Θεού για τον τόπο, ενώ αν δεν εμφανιστούν τον Αύγουστο, όπως κάθε χρόνο, είναι κακό σημάδι. Το 1940, που δεν εμφανίστηκαν, είχαμε πόλεμο και το 1953, που πάλι δεν «προσκύνησαν» την Παναγία, το νησί της Κεφαλονιάς συνταράχτηκε από μεγάλο σεισμό, με πολλές καταστροφές.

– Ο παππούς, βλέπει στην τηλεόραση φίδια μεγάλα, γιαγιά…

Η μικρή Δήμητρα κρύφτηκε στην αγκαλιά της γιαγιάς.

– Όλα πλάσματα του Θεού είναι, λέει ο παππούς…

Ο Μανολάκης είχε πει ικανοποιημένος την «τελευταία» λέξη.

Δ.Σ.

Κάνε κλικ παρακάτω, για ν΄ ακούσεις την αφήγηση της ιστορίας