Γέροντας Μωυσής Αγιορείτης

Ο μοναχός Εφραίμ Λαυριώτης, βαστώντας την εικόνα της Φοβεράς Προστασίας (φωτ. μοναχού Παϊσίου Καρυώτη) Ο κατά κόσμον Εμμανουήλ Φωτίου Πασσάλης, ο καλοκάγαθος, απλούστατος και ταπεινότατος αυτός άνθρωπος του Θεού γεννήθηκε στο χωριό Μαριτσά της Ρόδου το 1926. Στον κόσμο Πνευματικό είχε τον μακαριστό Γέροντα Αμφιλόχιο Μακρή († 1970). Προσήλθε στο Άγιον Όρος και πρώτα πήγε στη σκήτη των Καυσοκαλυβίων στους Γέροντες Μιχαήλ († 1979) και Ιερόθεο († 1968). Στην ιερά μονή Μεγίστης Λαύρας εισήρθε το 1957 και εκάρη μοναχός το 1958. Τον κτήτορα της μονής του όσιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη τον λάτρευε. Διακόνησε με προθυμία και φιλότιμο τη μονή της μετανοίας του επί έτη ως εκκλησιαστικός, παραβηματάρης, διαβαστής και κονακτσής στο κονάκι των Καρύων. Αγαπούσε υπερβολικά την εκκλησία, την Παναγία, τους ...

Μοναχός Σάββας Φιλοθεΐτης, λόγιος και ταπεινός μοναχός. Ο κατά κόσμον Στέφανος Κυριαννής του Στυλιανού και της Παγώνας γεννήθηκε στο Αρδαμέρι της Χαλκιδικής την ημέρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου το 1882. Προσήλθε στην Ιερά μονή Φιλοθέου το 1906, στην οποία έζησαν πολλοί όσιοι και ζούσαν ενάρετοι πατέρες. Το 1908 εκάρη μοναχός και ονομάσθηκε Σάββας. Διετέλεσε γραμματεύς της Ιεράς Κοινότητος. Ανεπαύθη στις 8.6.1970. Μέσα στα λίγα αυτά βιογραφικά στοιχεία κρύβεται η ζωή ενός αληθινά φιλόθεου Φιλοθεΐτη μονάχου. Με αγάπη, απλότητα, αμεσότητα και ταπείνωση έγραφε για ωφέλεια του πλησίον πάντοτε υμνογραφήματα, διηγήματα, άρθρα, ρητά, επιστολές και νουθεσίες. Έγραφε: «Τρία τα τελειωτικά μέσα διά των οποίων ο άνθρωπος γίνεται τέλειος χριστιανός και εικών Θεού. α) Μόρφωσις του νου. Διά της ευσεβούς διδασκαλίας, διά της προσοχής ...

Ο Γέροντας Αζαρίας καθήμενος, με την ευλογημένη συνοδεία του. Η καταγωγή του ήταν από τα Βουρλά της Σμύρνης. Υπήρξε υποτακτικός και διάδοχος του ιερομονάχου Αβερκίου Αγιαννανίτου († 1915) της Καλύβης του Τιμίου Προδρόμου. Ήταν πάντοτε συνετός, σιωπηλός και νηστευτής. Ποτέ δεν έκανε την παραμικρή κατάλυση στις καθιερωμένες νηστείες της Εκκλησίας. Ακόμη και όταν ήταν άρρωστος. Στις καθημερινές ιερές ακολουθίες πάντα πήγαινε πρώτος και έφευγε τελευταίος. Το ίδιο και στις συχνές ολονύκτιες αγρυπνίες του Κυριακού. Το εργόχειρό του ήταν να φτιάχνει καλογερικούς σκούφους. Είχε πάντοτε αδιάλειπτη προσευχή και τα μοναχικά του καθήκοντα τηρούσε απαράβατα. Πρόσεχε πολύ τα λόγια του. Κανένας δεν τον άκουσε να πει απρεπή κουβέντα. Ήταν προσηλωμένος στη θεωρία του κάλλους του Θεού. Αγαπούσε να μελετά τη Νέα Κλίμακα του οσίου ...

Γεννήθηκε, ο κατά κόσμον Σπυρίδων Καμπανάος, στο νησί της Αίγινας το 1867 από ευσεβείς γονείς. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο Αθηνών ιατρική κι έλαβε το πτυχίο του ιατρού παθολόγου-χειρούργου. Μικρός βοηθούσε στο ψαλτήρι του ναΐσκου του Προφήτου Ελισσαίου. Επιθυμώντας τον βίο της ασκήσεως ήλθε στο Άγιον Όρος κι εγκατεστάθηκε στη μονή Ιβήρων. Κατά την κήρυξη του ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897 έσπευσε να υπηρετήσει την πατρίδα ως ανθυπίατρος. Μετά την απόλυσή του διήλθε τις πύλες της Μεγίστης Λαύρας. Κατά τον υποτακτικό του μοναχό Κουκουζέλη Λαυριώτη: «Εχρημάτισεν ιατρός του κλεινού Πατριάρχου Ιωακείμ του Γ΄ κατά την εν Αγίω Όρει υπερόριον διαμονήν του επί 12 έτη. Διετέλεσεν επί σειράν ετών Αρχιγραμματεύς της ιεράς του μετανοίας. Εις την Μονήν μας διηύθυνεν επί πολλά έτη το νοσοκομείον αυτής. ...

Στον κόσμο ονομαζόταν Ιωάννης Ντούσα του Ιωάννου και της Μαρίας. Ο αληθινός αυτός φίλος της αρετής Φιλάρετος, γεννήθηκε στην Τρανσυλβανία της Ρουμανίας το 1892. Έκανε τον γεωργό και τον βοσκό στην πατρίδα του. Το 1912 ήλθε στο Άγιον Όρος και πήγε στη σκήτη Αγίου Δημητρίου – Λάκκου. Εκάρη μοναχός στο Βατοπεδινό Κελλί του Αγίου Υπατίου. Όταν κάποτε έπαθε ένα σοβαρό έκζεμα και τον ταλαιπωρούσε, του παρουσιάσθηκε ο άγιος Υπάτιος και τον έκανε τελείως καλά. Το 1943 ήλθε στο Σταυρονικητιανό Κελλί του Αγίου Ανδρέου στην Καψάλα, στην υπακοή του Γέροντος Μοδέστου, τον οποίο γηροκόμησε και πήρε την ευχή του. Δεν άφηνε από το χέρι του το κομποσχοίνι. Υπόμενε ασθένεια, ευχαριστιακά και δοξολογικά. Αν κανείς επισκέπτης του άφηνε κάποια ευλογία, έπρεπε να υπολογίσει ...

Ο Γέροντας-Ιωσήφ με τον Δικαίο Άνθιμο στη φτωχική Καλύβη του. Ο επί επταετία γείτονας μου Γερο-Ιωσήφ ο Κύπριος έχει μία ωραία ιστορία, γεμάτη περιπέτειες, απλότητα και ταπεινότητα. Κατά κόσμον ονομαζόταν Ιωάννης Χατζηπαναγιώτου. Τους ευλαβείς, καλοσυνάτους, απλούς και φτωχούς γονείς του τους έλεγαν Νικόλαο και Παναγιώτα. Γεννήθηκε στο χωριό Ριζοκάρπασο, της σήμερα κατεχόμενης από τους Τούρκους Καρπασίας, το 1886. Το 1902 ήλθε στο Άγιον Όρος. Στην Κύπρο δεν ξαναπήγε ποτέ. Την αγαπούσε όμως, προσευχόταν γι’ αυτή, και τη θυμόταν. Έλεγε: «Ποτέ δεν έχω βγάλει την Κύπρο από την καρδιά μου, γιατί γέννησε αγίους». Θυμόταν τις πολλές εκκλησιές του χωριού του με τα ωραία ήθη κι έθιμα. Ο Γέροντας Ιωσήφ, ο λάτρης της Αθωνίτισσας Θεοτόκου. Είχε μάθει λίγη ξυλουργική στο χωριό του. Είχε ...

Γέροντας Χρύσανθος Αγιαννανίτης. Γεννήθηκε ο κατά κόσμον Χρηστός Βρέτταρος, στον Πειραιά από ευσεβείς γονείς το 1894. Η μητέρα του τελείωσε τον βίο της ως Μελάνη μοναχή. Βαπτίσθηκε από τον άγιο Νικόλαο τον Πλανά. Στην αγία κολυμβήθρα, κατά την ώρα της βαπτίσεώς του, σχηματίσθηκε σταυρός και ο άγιος εκείνος ιερεύς είπε πως ο βαπτιζόμενος θα ιερωθεί και θα ευαρεστήσει τον Θεό. Μεγάλωσε «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Η ασκήτρια, κανδηλανάφτισσα προγιαγιά του συχνά τον πήγαινε στο εκκλησάκι του Αγίου Ελισσαίου στο Μοναστηράκι Αθηνών, για ν’ αγρυπνήσουν με το ευλαβές και αλησμόνητο εκείνο εκκλησίασμα. Επίσης συνδέθηκε με το μετόχι της Αναλήψεως του Βύρωνος των Αθηνών και κυρίως με τον λίαν ενάρετο Γέροντα Ιερώνυμο Σιμωνοπετρίτη († 1957), τον οποίο υπεραγαπούσε. Το 1911 αναχωρεί σαν ...

Μοναχός Ισαάκ Διονυσιάτης, ο υποδειγματικός κοινοβιάτης Ο λαμπρός ηγούμενος της ιεράς μονής Διονυσίου αρχιμανδρίτης Γαβριήλ γράφει περί του ενάρετου παραδελφού του: «Ήτο τύπος απλότητος, ακρίβειας και ευλαβείας, σιωπηλός και απερίσπαστος εν παντί, υπόδειγμα εις όλους τους πατέρας». Γεννήθηκε στο Καβακλί Αδριανουπόλεως από ευσεβείς γονείς το 1850, ο κατά κόσμον Ιωάννης Γεωργίου. Από μικρός φύλαγε τα πρόβατα του πατέρα του και με τα λίγα γράμματα που έμαθε διάβαζε τους βίους των αγίων. Νέος ήλθε προσκυνητής στο Άγιον Όρος. Έμεινε για λίγο σ’ ένα Κελλί της Βίγλας. Τον σαγήνευσε η μονή Διονυσίου. Εκάρη σε αυτή μοναχός το 1872. Εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί ως το τέκνο της απερίεργης υπακοής και της πρόθυμης και πρόσχαρης διακονίας. Επί έξι δεκαετίες δεν αρνήθηκε καμιά διακονία στο αγιότεκνο ...