Μήπως;

(κάντε κλικ στην φωτογραφία για να την δείτε μεγαλύτερη)

Τι λοιπόν; Της ζωής μας το σύνορο

Θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσσι;

Κι απ’ ό,τι είδαμε, ακούσαμε, αγγίξαμε

Τάφου γη θα μας έχει χωρίζει;

Ό,τι αγγίζομε, ακούμε και βλέπουμε

Τούτο μόνο ζωή μας το λέμε;

Κι αυτό τρέμομε μήπως το χάσουμε

Και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;

Σ’ ό,τι αγγίζομε, ακούμε και βλέπουμε

Της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει;

Τίποτε άλλο; Στερνό μας απόρριμα

Το κορμί που σκορπιέται και λιώνει;

Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο

Μήπως κάτω από τους τάφους ανθίζει

Κι ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο

Μήπως πέρα από το θάνατο αρχίζει;

Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα

γλυκοχάραμ’ αυγής είναι πέρα

κι αντί να ’ρθει μια νύχτα αξημέρωτη

ξημερώνει μι’ αβράδιαστη μέρα;

Μήπως είν’ η αλήθεια στο θάνατο

Κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη;

Ό,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε

Κι είν’ αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;

Γεώργιος Δροσίνης