Τ’ ολόγιομο κελί

Προς το κελί ροβόλησα, τόσα χρόνια που ήσουν,

ξέχασα πως χτύπησες, Γέρων Ιωσήφ, πόρτα του Παραδείσου

Η παρουσία σου παντού μα και η γλυκιά ολογάλανη ματιά σου

δεκάδες έρχονται ξανά, παρηγοριά ζητούν στα λόγια τα δικά σου.

Για εσχατιά μας μίλησες, μα και για την Ελλάδα

πως δεν θα αφήσει η Παναγιά, να την αγγίξει λάβα.

Έσκυψα και μ΄ ευλόγησες και έδιωξες τη θλίψη μου για πάντα

και μου έγνεψες πως έμεινες εδώ, για άλλα χρόνια σαράντα.

Είναι το καλυβάκι σου, ολόγιομο με χάρη

να έρχεται ο δυστυχής, παρηγοριά να πάρει.

Η μεσιτεία σου μόνιμα, στην Παναγιά Παρθένα

αίτηση στην Παντάνασσα, να μην ξεχνά ούτε ένα.

Το παιδί σου Π.