Συντριβή

Ολιγοψυχηοα, ο άθλιος

Και γη στα πόδια, κύκλος.

IIώς πίστεψα, ο αχάριστος

ότι χάθηκε, ευεργεσίας οίκτος.

Συντριβή, η καρδιά μου τώρα,

δεν έβλεπε η ψυχή, τα δώρα.

Σκέπη, πρόνοια και αγάπη

είχα πλέρια, από παιδάκι.

Με κοιτάζει η Μανούλα

σαν χτυπάει, η καρδούλα

με ευλογεί σαν πρώτα, πάλι

έχοντας με στην αγκάλη.

Λόγια ένοιωσα αγάπης,

Θεία τα χείλη ,τα δικά της,

μόνιμη η παρηγοριά της.

Πού να αφήσει τα παιδιά της;

«Μη τη χάνεις νέε, την πίστη

ποιος στον Κύριο, απελπισθεί;

κάλεσε με, απ΄ την καρδιά σου

μάνα είμαι και δικία σου.

Όποιου έδωσα εγώ, δώρα,

Πίσω δε τα παίρνω τώρα,

μη τη θλίβεις την καρδιά σου,

η Παντάνσσσα, ειν΄ κοντά σου».

Χρόνια είναι η Θεοτόκος

πρώτος και ο μόνος τρόπος,

να βαδίσεις εις το βίο

μετ΄ αγγέλων και Αγίων.

Η καρδιά, γοργά χτυπάει

κλάει και ευχαριστεί

σαν θυμάται, ο ομφάλιος λώρος

ξεκινά απ΄ το Άγιο Όρος

Δημήτριος Παπαγεωργίου