Συναξαριακές Μορφές

“Η τετράριθμος των οσίων χορεία” ή Μια αγία οικογένεια (Ξενοφών, Μαρία, Αρκάδιος και Ιωάννης) – 26 Ιανουαρίου

26 Ιανουαρίου 2010

“Η τετράριθμος των οσίων χορεία” ή Μια αγία οικογένεια (Ξενοφών, Μαρία, Αρκάδιος και Ιωάννης) – 26 Ιανουαρίου

Στην χορεία των αγίων συναντούμε όχι μόνο όσους εβίωσαν την κατά Χριστόν παρθενία, αλλά και πολλούς εγγάμους και μάλιστα ολόκληρες οικογένειες. Μια από αυτές είναι και η οικογένεια του οσίου Ξενοφώντος. Ο άγιος αυτός άνθρωπος έζησε τον 6ον μ. Χ. αιώνα. Ήταν αριστοκρατικής καταγωγής με πολλά υλικά αγαθά, τα οποία όμως δεν τον εμπόδισαν να ζήση πνευματική ζωή. Με την ελεημοσύνη και την αγάπη τα αποθήκευσε στην τράπεζα του ουρανού και απόκτησε πλούτο πνευματικό. Μαζί με την ευλαβέστατη σύζυγό του Μαρία ανάθρεψαν τα παιδιά τους, τον Αρκάδιο και τον Ιωάννη, με τα ζωήρρυτα νάματα της ευαγγελικής ζωής. Τα δύο παιδιά, όταν ήλθεν η κατάλληλη ώρα, με την ευχή των γονέων τους πήγαν στην Βηρυτό για να σπουδάσουν νομικά. Στην πορεία το πλοίο τους ναυάγησε και πολλοί πνίγηκαν. Τα δύο αδέλφια σώθηκαν, από θεία παραχώτηση, και τελικώς βρέθηκαν στα Ιεροσόλυμα. Εκεί χωρίς να γνωρίζη ο καθένας τί απέγινε ο άλλος, συναντήθηκαν στο ίδιο Μοναστήρι όπου πήγαν για να εγκαταβιώσουν. Οι γονείς τους μόλις έμαθαν για το ναυάγιο άρχισαν, όπως ήταν φυσικό, να τους αναζητούν. Μετά την χαρά της συνάντησης έλαβαν την μεγάλη απόφαση να μοιράσουν όλη τους την περιουσία στους φτωχούς και να ενδυθούν και αυτοί το μοναχικό Σχήμα. Εβίωσαν με ζήλο και υπακοή την ορθόδοξη ευαγγελική ζωή και αξιώθηκαν και οι τέσσερεις να φτάσουν στην Θεοκοινωνία. Των “αγίων ο χορός” αυξήθηκε κατά τέσσερα μέλη και οι ορθόδοξες οικογένειες απέκτησαν άλλο ένα πρότυπο και πρεσβευτάς προς τον Θεό. Στο αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας συναντούμε αρκετές τέτοιες οικογένειες, καθώς και πολλά αγιασμένα ανδρόγυνα.http://www.parembasis.gr/1999/99_01_06.htm

Ο βίος και η πολιτεία των τεσσάρων μελών της αγίας αυτής οικογένειας μας δίδουν την αφορμή να κάνουμε κάποιες προεκτάσεις και να τονίσουμε τρία σημεία:

Πρώτον, ότι τα παιδιά μας είναι δώρα του Θεού. Οι γονείς έτσι πρέπει να τα βλέπουμε και όχι σαν κάτι δικό μας, σαν κτήμα μας που μπορούμε να το κάνουμε ό,τι θέλουμε. Δεν ανήκουν σε μάς, αλλά στον Δημιουργό τους. Εμείς είμαστε διαχειριστές των χαρισμάτων Του. Η αλήθεια αυτή, το ότι δηλαδή ο Θεός δίνει τα παιδιά, φαίνεται καθαρά στην Αγία Γραφή, αλλά και στην καθημερινή ζωή. Πόσα υγιή ανδρόγυνα αδυνατούν να κάνουν παιδιά, παρά το ότι δεν έχουν κανένα απολύτως σωματικό πρόβλημα, αλλά και πόσα άλλα απόκτησαν παιδιά παρά το ότι αυτό ήταν ανθρωπίνως αδύνατο και οι γιατροί το είχαν αποκλείσει. Ο ιερός Χρυσόστομος τονίζει αυτή την αλήθεια με τρόπο χαρακτηριστικό: “τό τεκείν άνωθεν έχει την αρχήν από της του Θεού προνοίας και ούτε γυναικός φύσις ούτε ανδρός συνουσία ούτε άλλο τι τούτων αύταρκες προς τούτο εστι”. Ο Θεός δημιουργεί και οι γονείς γινόμαστε συνεργάτες του Θεού στο έργο της δημιουργίας. Επομένως, ως δώρα του Θεού να τα αγαπούμε χωρίς να θέλουμε να επιβάλλουμε σε αυτά το θέλημά μας με τρόπο βίαιο. Η ανθρώπινη ελευθερία, το ύψιστο αυτό δώρο του Θεού, δεν πρέπει να παραβιάζεται εν ονόματι της αγάπης. Άλλωστε η αληθινή αγάπη είναι εκείνη που σέβεται και διαφυλάσσει την ανθρώπινη ελευθερία. Τα παιδιά μπορούν να καταλάβουν πότε τους δείχνουμε αληθινή αγάπη και πότε, εν ονόματί της, βγάζουμε τα πάθη και τα απωθημένα μας.

Δεύτερον, ότι ο γάμος δεν αποτελεί εμπόδιο για την σωτηρία. Υπάρχουν έγγαμοι άγιοι, όπως και μοναχοί ανάξιοι της αποστολής τους και το αντίθετο φυσικά. Και μέσα στην οικογένεια μπορεί να βιώση κανείς τις εντολές του Χριστού και να φτάση στον αγιασμό και την θέωση. Σύμφωνα με την Πατερική διδασκαλία ο γάμος είναι πατήρ αγίων. Αρκεί η ζωή των μελών της οικογενείας να εναρμονίζεται με την ζωή της Εκκλησίας. Τα παιδιά μέσα στον χώρο της Εκκλησίας μαθαίνουν να επικοινωνούν με τον Θεό, αλλά και με τους άλλους ανθρώπους και έτσι αποκτούν κοινωνικότητα. Γίνονται κοινωνικά στοιχεία και αυτό είναι πολύ σπουδαίο, αφού όλοι γνωρίζουμε το πόσο υποφέρει η κοινωνία μας από αντικοινωνικά άτομα. Αποκτούν σωστό προσανατολισμό και την αληθινή σοφία και παιδεία, αφού από μικρά μαθαίνουν τα ιερά γράμματα “τά δυνάμενα σοφίσαι εις σωτηρίαν”.

Τρίτον, ότι σκοπός της ζωής του ανθρώπου δεν είναι ο γάμος, αλλά η θέωση. Πολλοί λένε ότι σκοπός της ζωής μας είναι ο γάμος. Αλλά και άλλοι υποστηρίζουν ότι για να σωθή κανείς πρέπει να γίνη μοναχός. Σύμφωνα με την ορθόδοξη θεολογία και τα δύο είναι λάθος. Ο Θεός ευλόγησε τον γάμο και την αύξηση του ανθρωπίνου γένους με τον τρόπο που γνωρίζουμε, γιατί προέβλεψε την πτώση του ανθρώπου στην αμαρτία. Διαφορετικά ο πολλαπλασιασμός του ανθρωπίνου γένους θα γινόταν με άλλο τρόπο, που ο Θεός γνωρίζει. Αλλά και ο μοναχισμός είναι μέσον και όχι σκοπός της ζωής. Η συνάντηση με τον Θεό επιτυγχάνεται και με τους δύο τρόπους, αρκεί κανείς να ζη ορθόδοξα, να υπακούη στην Εκκλησία και να αγωνίζεται να βιώνη την αληθινή μετάνοια που οδηγεί στην θεραπεία, ήτοι στην κάθαρση της καρδιάς από τα πάθη, στον φωτισμό του νού και την θέωση.

Το Ευαγγέλιο του Χριστού είναι ένα για όλους τους ανθρώπους. Η βίωσή του μέσα στην Εκκλησία, με ορθόδοξη καθοδήγηση, οδηγεί στην Θεοκοινωνία.. Στην απόκτηση του αγίου Πνεύματος που ενοποιεί την ύπαρξη, ειρηνεύει και χαροποιεί την καρδιά, αναπαύει την ψυχή και οδηγεί στην σωτηρία.

Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Πηγή: