Τι είπε στον Καζαντζάκη ο φωτισμένος ασκητής Μακάριος…

Νίκος Καζαντάκης: Βαριά η ζωή σου, γέροντά μου· θέλω κι εγώ να σωθώ, δεν υπάρχει άλλος δρόμος;

— Πιο βολικός; έκαμε ο ασκητής και χαμογέλασε με συμπόνια.

— Πιο ανθρώπινος, γέροντά μου.

— Ένας μονάχα δρόμος.

— Πώς τον λέν;

— Ανήφορο· ν’ ανεβαίνεις ένα σκαλί· από το χορτασμό στην πείνα, από τον ξεδιψασμό στη δίψα, από τη χαρά στον πόνο· στην κορφή της πείνας, της δίψας, του πόνου κάθεται ο Θεός. Στην κορφή της καλοπέρασης κάθεται ο Διάβολος· διάλεξε.

— Είμαι ακόμα νέος· καλή ‘ναι η γής, έχω καιρό να διαλέξω.

Άπλωσε ο ασκητής τα πέντε, κόκαλα του χεριού του, άγγιξε το γόνατό μου, με σκούντηξε:

— Ξύπνα, παιδί μου, ξύπνα, πριν σε ξυπνήσει ο Χάρος.

Ανατρίχιασα.

Από την «Αναφορά στον Γκρέκο», εκδ. Ελένη Καζαντζάκη, 1964

Πηγή: Αγιορείτικο Βήμα