Ο “Πικραμένος Αναχωρητής”

Θα φύγω σε ψηλό βουνό, σε ριζιμιό λιθάρι

να στήσω το κρεβάτι μου κοντά στη νερομάνα

του κόσμου που βροντοχτυπούν οι χοντρές φλέβες του ήλιου,

ν’ απλώσω εκεί την πίκρα μου, να λιώσει όπως το χιόνι.

Μην πιάνεσαι απ’ τους ώμους μου και στριφογυρίζεις

άνεμε!

φεγγαράκι μου!

Καλέ μου!

Αυγερινέ μου!

Φέξε το ποροφάραγκο! Βοήθα ν’ ανηφορίσω!

Φέρνω ζαλιά στις πλάτες μου τα χέρια των νεκρών!

Στη μια μεριά έχω τα όνειρα, στην άλλη τις ελπίδες!

Κι ανάμεσα στις δυο ζαλιές το ματωμένο στέφανο!

Μη με ρωτάς καλέ μου αϊτέ, μη με ξετάζεις ήλιε μου!

Ρίχτε στο δρόμο συννεφιά να μη γυρίσω πίσω!

Κοιτάχτηκα μες στο νερό, έκατσα και λογάριασα,

ζύγιασα το καλό και το κακό του κόσμου. Κι αποφάσισα,

να γίνω το μικρότερο αδερφάκι των πουλιών!

Νικηφόρος Βρεττάκος