«Ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα έλεός σου…»

(Ποιητική απόδοση)

Ο Δαβίδ, μετά το διπλό αμάρτημα του, δέχεται τον έλεγχο του προφήτη Νάθαν, συναισθάνεται βαθιά την παρεκτροπή του και μετανοεί. Ο Νάθαν τον διαβεβαιώνει ότι ο Θεός του συγχώρησε, εξαιτίας της μετάνοιάς του, τα εγκλήματα^· όμως ο Δαβίδ, κάτω από το βάρος της ενοχής του, ξεσπάει με τούτο τον ψαλμό και ζητάει από το Θεό την πλήρη εξάλειψη της ενοχής του. Ακόμη, υπόσχεται στο Θεό ύμνους και Θυσίες πνευματικές, και εύχεται να οικοδομηθούν τα τείχη της Ιερουσαλήμ.

Κατά τον Ιερό Χρυσόστομο ο ψαλμός αυτός είναι «χρήσιμος και για τον δίκαιο και για τον αμαρτωλό. Για τον δίκαιο, για να μην είναι ράθυμος και αμελής· για τον αμαρτωλό, για να μην απελπίζεται για τη σωτηρία του».

 (Συγχώρα μου τ’ αμάρτημα κι έλα να μ’ αναστήσεις)

3. Τόσο πολύ που μ’ αγαπάς, Θεέ μου, ελέησέ με,

και με την ευσπλαχνία Σου, που μετρημό δεν έχει,

το ανόμημά μου το πικρό σβήσε, συγχώρησέ το.

4. Απ’ την παρανομία μου πλύνε, καθάρισέ με.

5. Τώρα καταλαβαίνω εγώ αυτή την ανομία,

κι είναι αδιάκοπα μπροστά στα μάτια μου το κρίμα.

6. Μόνο σε Σε αμάρτησα, Αφέντη και Θεέ μου,

την πονηριά μου έκαμα μπροστά στο πρόσωπο Σου.

Εγώ τώρα τ’ ομολογώ και Συ συγχώρησέ με.

Έτσι και τ’ άγια λόγια Σου δίκαια θα τα κρίνουν,

και θα νικήσει Σου η καρδιά κάθε επικριτή Σου.

7. Η σύλληψή μου έγινε μέσα στην αμαρτία

κι η μάνα μου με κύησε μέσα στα κρίματά της.

8. Συ την αληθινή ζωή αγάπησες, Θεέ μου·

την άδηλή Σου και κρυφή σοφία έδειξες μου:

πως θα μπορέσω να σωθώ με τη μετάνοιά μου.

9. Με τα κλωνιά του ύσσωπου Εσύ θα με ραντίσεις

 και καθαρός θα γίνω εγώ· κι όταν καλά με πλύνεις,

 θα λευκανθώ και πιο πολύ, ακόμη από το χιόνι.

10. Μες στην ψυχή θα νιώσω εγώ χαρά και ευφροσύνη

 κι η ταπεινή μου ύπαρξη ευθύς θ’ αναγαλλιάσει.

11. Παράβλεψέ μου, Αφέντη μου, τις αμαρτίες όλες

 και σβήσε μου, καθάρισε κάθε παράβαση μου.

12. Αγνή και καθαρή καρδιά, Θεέ, ξανάχτισέ μου

 και νέο πνεύμα, ευθύτητας, βάλε στα έγκατά μου.

13. Μακριά Σου μη με διώξεις πια, μήτε το Άγιο Πνεύμα,

που με φυλάει απ’ το κακό, πάρεις απ’ τη ψυχή μου.

14. Δώσε μου πάλι τη χαρά της ελευθέρωσής μου·

 με τη δεσποτική πνοή έλα και στήριξέ με.

15. Τους νόμους Σου στους άνομους θα δείξω, θα διδάξω

 κι άμα αυτοί θα διδαχθούν, σε Σένα θα γυρίσουν.

16. Του φόνου από την ενοχή πάρε με, γλίτωσε με

ω Θεέ μου και σωτήρα μου, κι η γλώσσα μου κεφάτη

θα ψάλλει και θα ανυμνεί τη θεία δικαιοσύνη.

17. Τα ντροπιασμένα χείλη μου, Θεέ μου, θα ανοίξεις,

και με το στόμα μου ευθύς τον ύμνο Σου θα ψάλω.

18. Θυσίες άμα ήθελες, ‘γω θα ‘μουνα ο θύτης,

μα τα ολοκαυτώματα, ξέρω, δε Σε ευφραίνουν.

19. Θυσία ειν’ για το Θεό καρδιά μετανοιωμένη,

τέτοια ταπείνωση καρδιάς ποτέ δε θ’ απορρίψει.

20. Κάνε μας χάρη, Κύριε, δόξασε τη Σιών μας·

τα τείχη και οι πύργοι της γερά πάλι ας χτιστούνε.

21.Τότε ευχαρίστως θα δεχθείς τη δίκαιη θυσία,

ολοκαυτώματα καρδιών κι όλες τις προσφορές μας.

Τότε θυσία θα δεχτείς τους μάρτυρες της πίστης

που θ’ ανεβάσουν για σφαγή στο νοερό βωμό Σου.

 (Κωνσταντίνου Χρ. Καρακόλη, «Οι Ψαλμοί του Δαβίδ», Εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη»)