Στα άρματα, αδέλφια!…

Αγαπημένοι μου…

 Ήτανε φαίνεται από το Θεό γραμμένο ν’ αδράξουμε τ’ άρματα μία ήμερα και να χυθούμε καταπάνου στους τυράννους μας, που τόσα χρόνια ανελεήμονα μας τυραγνεύουν. Τί τη θέλομε, βρε αδέρφια, αυτή την πολυπικραμένη ζωή, να ζούμε αποκάτω στη σκλαβιά και το σπαθί των Τούρκων να ακονιέται στα κεφάλια μας: Δεν τηράτε που τίποτα δε μας απόμεινε; Οι εκκλησίες μας γενήκανε τζαμιά και αχούρια των Τούρκων κανένας δε μπορεί να πει, πως τάχα έχει τίποτε εδικό του, γιατί το ταχιά βρίσκεται φτωχός, σα διακονιάρης στη στράτα. Οι φαμελιές μας και τα παιδιά μας, είναι στα χέρια και στη διάκριση των Τούρκων. Τίποτε, αδέρφια, δε μας έμεινε. Δεν είναι πρέποντας να σταυρώσουμε τα χέρια και να τηράμε τον ουρανό· ο Θεός μας έδωσε χέρια, γνώση και νου· ας ρωτήσομε τη καρδιά μας και ό,τι μας απαντυχαίνει, ας το βάλουμε γλήγορα σε πράξη, και ας είμεθα, αδέρφια, βέβαιοι, πως ο Χριστός μας, ο πολυαγαπημένος, θα βάλει το χέρι απάνου μας. Ό,τι θα κάμουμε, πρέποντας είναι να το κάμουμε μια ώρα αρχύτερα, γιατί ύστερα θα χτυπάμε τα κεφάλια μας. Τώρα η Τουρκία είναι μπερδεμένη σε πόλεμους, και δεν έχει ασκέρια να στείλει καταπάνου μας. Ας ωφεληθούμε από τη περίσταση, οπού ο Θεός, ακούοντας τα δίκαια παράπονά μας, μας έστειλε για ελόγου μας· μία ώρα, πρέποντας είναι να ξεσπάσει αυτό το μαράζι, όπου μας τρώγει τη καρδιά. Στα άρματα, αδέρφια! Ή να ξεσκλαβωθούμε ή όλοι να πεθάνουμε· και βέβαια, καλλίτερο θάνατο δε μπορεί να προτιμήσει κάθε Χριστιανός και Έλληνας.

ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΣ.

(«Το εικοσιένα. Η κιβωτός του νέου Ελληνισμού» Ευθύνη)