Είμαι η Παντάνασσα.

Αγλάισμα ευήκοον

δέξου με τον παρήκοον

αχάριστο και απείθαρχο

τον πόνο έχω, ανείπωτο..

Το κάλλος το απερίγραπτο

έχει (το τέλειο), σύμμαχο

και έγινε το περίλαμπρο

Βατοπαιδίου, σήμαντρο.

Η παρθενία μόνιμα

στολίζει τη μορφή της

και οι Χάρες χρυσοκέντημα

κοσμούν την κεφαλήν της..

Αρχάγγελοι εις στο πλάι της

με οδηγούν στο θρόνο

που λάμπρυνε το Κάλλος της

και η μορφή της μόνο..

Βάλσαμο οι αχτίνες της

παρηγοριά η ματιά της,

νομίζω πως γεννήθηκα

ξανά στην αγκαλιά της.

Βλέπω το θρόνο λαχταρώ

στην αγκαλιά να φθάσω

δε ξέρω όμως αν μπορώ

την αίτηση να αρθρώσω.

Νοιώθω κοντά τον ουρανό

κλαίω οδύρομαι πονώ

που στη φωτιά παραπατώ

και έχασα τόσον καιρό…

Οσφραίνομαι την Χάρη της

γοερά η ψυχή μου κλαίει ,

που επέτρεψε στην φτέρνα της

φτωχό να παραπαίει..

Στο πρώτο αίτημα του νου

χωρίς να πάει η ψυχή αλλού

σκίρτησε η σκληρή καρδιά

και έγινε πάλι πια φωλιά. ..

Η πίκρα, πέταξε μακριά

του ((Ελαίου ))φάνηκε η Κυρά

και ξαναβρήκα τη χαρά..

Είπε “με λεν Παντάνασσα,

το Βατοπαίδιον άφησα

Βουνά ,θάλασσες βάδισα

Γοργά ήρθα, σαν σ, άκουσα

(τάχος) τον πόνον σου άφησα”.

Αφού Αντιφώνησε ξανά

τι Παραμύθιο , αληθινά

η θλίψη πέταξε μακριά

ανάμνηση έγινε παλιά

αλάφρυνε η φτωχή καρδιά.

Η Βηματάρισσα χαμογελά

στα ουράνια πίσω δε γυρνά ,

άλλη μια σώθηκε καρδιά.

Κλίμακα πάλι , η Κυρά.

Άνασσα Πάντων . Τι χαρά.

MNAΣΩΝ Ο ΠΑΛΑΙΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ