Υπάρχει γιατρός; Υπάρχει φάρμακο;

ΜΕΤΑΝΟΙΑ, ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Κάποιο χρόνο, την νύχτα των Χριστουγέννων ο άγιος Ιερώνυμος προσευχόταν γονατιστός στο σπήλαιο της Βηθλεέμ. Έστρεφε τον νου του στους μακάριους μάγους, που αξιώθηκαν να δουν τον Σωτήρα βρέφος, να Τον προσκυνήσουν και να Του προσφέρουν τα πολύτιμα δώρα τους: χρυσό, λιβάνι και σμύρνα. Και ενώ αυτά είχε στο νου του, άκουσε τη φωνή του Χριστού, που του έλεγε:

Ιερώνυμε, συ τί δώρο θα μου κάμεις σήμερα; “Ω θείο Βρέφος, απάντησε ο άγιος. Ό,τι είχα τα άφησα όλα για Σένα. Σπίτια, αξιώματα, πλούτη. Τώρα είμαι φτωχός και ταπεινός καλόγηρος για Σένα. Ολόκληρο τον εαυτό μου τον έχω προσφέρει σε Σένα. Δεν έχω πια τίποτε, που δεν Σου το έχω προσφέρει.

– Έχεις κάτι, Ιερώνυμε! Και αυτό το θέλω!

– Τί είναι αυτό, θείον Βρέφος, Υιέ της Παρθένου;

– Οι αμαρτίες σου, Ιερώνυμε!

– Οι αμαρτίες μου; Και τί τις θέλεις, Κύριε:

– Θέλω να σου τις συγχωρήσω, Ιερώνυμε. Μην αργείς να μου τις προσφέρεις.

Ο άγιος Ιερώνυμος άρχισε να κλαίει από συγκίνηση. Κατάλαβε ακόμη πιο βαθειά, ότι ο Χριστός δεν ήρθε να μας κρίνει, αλλά να μας σώσει από το χειρότερο κακό που υπάρχει στον κόσμο από την αμαρτία.

Η αμαρτία είναι ένα δηλητήριο, που φαρμακώνει και νεκρώνει τον άνθρωπο. Η αμαρτία μας έβγαλε από τον Παράδεισο. Και άμα λείψει, η γη θα ξαναγίνει Παράδεισος. Και θα βασιλεύει παντού ειρήνη και αγάπη.

Πώς όμως θα σβήσει η αμαρτία; Πώς θα εξουδετερωθεί το φοβερό της δηλητήριο; Υπάρχει γιατρός; Υπάρχει φάρμακο;
Δόξα τω Θεώ υπάρχει. Και γιατρός. Και φάρμακο. Γιατρός είναι ο Χριστός, ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων ημών. Και φάρμακο το Αίμα του, που Το έχυσε στο Σταυρό για να θεραπευθεί “το μέγα τραύμα”, που άνοιξε στην ψυχή μας η αμαρτία, “επιστάζων τους ζωτικούς κρουνούς” του ελέους Του.
Οι άγιοι και θεοφόροι πατέρες της Εκκλησίας, μας προτρέπουν να κοινωνούμε, όσο πιο ταχτικά μπορούμε, το άγιο Σώμα και το Τίμιο Αίμα του Κυρίου μας. Γιατί αυτό μας δίνει άφεση αμαρτιών και ζωή αιώνια.

Αυτό τρέφει την ψυχή μας. Αυτό μας κάνει φιλάνθρωπους. Αυτό διώχνει μακριά μας τους δαίμονες. Με αυτό καλλωπίζεται η ψυχή μας. Με αυτό καθαρίζεται. Με αυτό θερμαίνεται.
Η θεία Κοινωνία δυναμώνει τους ασθενείς· ευφραίνει τους υγιείς· μας κάνει μακρόθυμους. υπομονετικούς και πράους. Η θεία Κοινωνία μας κάνει δυνατούς και αποφασιστικούς στο καλό και στην θυσία για τον Χριστό.

Θαυμάζομε όλοι τους αγίους μάρτυρες, που είχαν τη δύναμη να τα θυσιάσουν όλα για τον Χριστό. Και πιο πολύ θαυμάζομε και ζηλεύομε το φρόνημά τους. Και διερωτόμαστε. Πώς πήγαιναν στο θάνατο και στα βασανιστήρια με χαρά, ψάλλοντας και δοξολογώντας το Θεό, σαν να πήγαιναν σε πανηγύρι; Πού εύρισκαν αυτή την απίστευτη δύναμη, αυτό το πρωτοφανές θάρρος;
Η απάντηση είναι, στην θεία Κοινωνία. Στο ότι έτρωγαν τον παντοδύναμο Νικητή Χριστό. Αυτός τους χάριζε την νίκη. Γιατί φρόντιζαν και κοινωνούσαν αξίως.

Θέλεις λοιπόν και συ να νικήσεις; Φρόντισε να κοινωνείς, όσο πιο ταχτικά μπορείς. Και όσο πιο αξίως μπορείς. Και τότε θα νικήσεις και συ. Όποιο ελάττωμα και αν έχεις, και όποιοι κι αν είναι οι πειρασμοί σου, που σε πολεμούν, θα νικήσεις. Με όπλο τη Θεία Κοινωνία.

Ποτέ όμως κοινωνούμε αξίως;

Αυτό μας το λέγει ο πνευματικός- ο ιερέας εξομολόγος.
Αλλά τί είναι η εξομολόγηση;

Είναι το μυστήριο της φιλανθρωπίας και της συγγνώμης. Το ίδρυσε ο ίδιος ο Κύριος. Η εξομολόγηση δεν είναι επινόηση ανθρώπων. Την παρέδωσε ο Χριστός στους απόστολους με τα λόγια Του: “Λάβετε Πνεύμα Άγιον. Αν τινών αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς. Αν τινών κρατήτε, κεκράτηνται” (Ίωάν. 20,23). Εξουσιοδότησε με τα λόγια Του αυτά τους αποστόλους Του να συγχωρούν τις αμαρτίες, όταν και αν το κρίνουν σωστό, ανάλογα με τη διάθεση του εξομολογούμενου.

Γι’ αυτό και μείς πρέπει στην εξομολόγηση να τρέχουμε με πόθο, ταπείνωση, συντριβή, αυτομεμψία. Για να πάρουμε την άφεση, που δίνει ο Χριστός.

Και ας μην ειπεί κανείς μέσα του: Και τί σχέση έχουν οι παπάδες-πνευματικοί με το Χριστό και τους αποστόλους; Τα χαρίσματα του Θεού είναι αμεταμέλητα (Ρωμ, 11,29)· δηλ. δεν ανακαλούνται· εδόθησαν μια για πάντα· και μεταβιβάζονται. Ο Χριστός τα έδωσε στους αποστόλους· οι απόστολοι στους διαδόχους τους επισκόπους και ιερείς. Μέχρι σήμερα.

Έτσι όταν ο ιερέας πνευματικός συγχωρεί, ο Χριστός από τον ουρανό απλώνει το χέρι Του και καθαρίζει την αμαρτωλή ψυχή από κάθε μολυσμό. Και γι’ αυτό ο κάθε χριστιανός οφείλει να αγαπάει τον πνευματικό του, όσο πιο πολύ μπορεί.
Λένε για την αυτοκράτειρα Θεοδώρα, τη σύζυγο του Μεγάλου Ιουστινιανού, ότι αγαπούσε τόσο πολύ τον πνευματικό της, τον άγιο Ιωαννίκιο, ώστε κάθε φορά που πρόφερε το όνομά του δάκρυα ανέβαιναν στα μάπα της. Την ρώτησαν, γιατί αισθάνεται τέτοια συγκίνηση. Και απάντησε: Ο πατέρας μου ο σαρκικός με έφερε στην γη, στη ζωή αυτή, την γεμάτη λύπη και ταλαιπωρίες. Ο πνευματικός μου πατέρας με βοηθεί να ανεβώ στον ουρανό, στην αιώνια και ατελεύτητη ζωή, όπου δεν υπάρχει λύπη πόνος και στεναγμός.
Στην εξομολόγηση πρέπει να τρέχουμε με λαχτάρα. Γιατί το κέρδος το έχουμε εμείς!

Ένας άρρωστος όλο ανέβαλλε να εξομολογηθεί. Εύρισκε διάφορες προφάσεις. Και νόμιζε πως κάτι το σπουδαίο έκανε. Μα ένας ευσεβής γιατρός, μυημένος στην προσπάθεια, που έκαναν οι δικοί του να τον οδηγήσουν στον δρόμο του Θεού, του έδωσε ένα ωραίο μάθημα. Του έδωκε ένα φάρμακο. Και του είπε:

–  Αυτό είναι το φάρμακο σου. Άμα το πάρεις, θα γίνεις καλά!

–   Πώς και από πότε, γιατρέ;

–   Μετά από ένα μήνα!

–  Τί λέτε, γιατρέ; Κι αν μέχρι τότε πεθάνω; Γιατί τόσο αργά;

–  Ε καλά! Πάρτο μετά από 10 ήμερες! – Γιατί τόσο αργά, γιατρέ;

– Δεν αισθάνομαι καλά! Θα ζήσω;

– Ε τότε, πάρε το από αύριο!

–  Και γιατί όχι από σήμερα, γιατρέ;

– Δίκιο έχεις! Γιατί όχι από σήμερα; Και ελπίζω να κατάλαβες, ότι η λογική αυτή δεν ισχύει μόνο για τα σωματικά φάρμακα! Ισχύει και για τα πνευματικά!…

Τί γίνεται στην εξομολόγηση; Ας φαντασθούμε μια ιστορία. Ένας άνθρωπος βρίσκεται στο νοσοκομείο, βαρεία άρρωστος. Και η οικογένεια του, εξαιτίας της αρρώστιας του, σε εξαθλίωση! Η γυναίκα του πελαγωμένη, του έχει φέρει ένα σημείωμα: Τί χρωστάνε, στη ΔΕΗ, στο μπακάλη, στο μανάβη, στους γιατρούς, για φάρμακα κ.λπ. Και από κάτω ρωτάει:

– Ποιός θα τα πληρώσει όλα αυτά;

Ένας καλός χριστιανός περνάει από εκεί. Ο άρρωστος έχει ξεπεράσει την αγωνία του και κοιμάται. Διαβάζει το σημείωμα. Και γράφει κάτω από την τελευταία ερώτηση:
– Εγώ! Και συμπληρώνει το όνομά του και το τηλέφωνό του.
Όταν ο άρρωστος ξύπνησε και είδε το σημείωμα, κατάλαβε ότι είχε οικονομικά σωθεί. Και ανέπνευσε με ανακούφιση.
Και συ, αδελφέ, ανάπνευσε! Για τα χρέη σου τα πνευματικά πλήρωσε ο Χριστός. Με τα πάθη Του και με τον Σταυρό Του. Έπαθε για μας. Για να εξοφλήσει τις αμαρτίες μας.
Έτσι όταν εξομολογούμαστε, ζητούμε να έλθει η χάρη των παθημάτων του Χριστού σε μας, να μας συγχωρήσει τις αμαρτίες μας. Και όταν κοινωνούμε, τρώμε το Σώμα Του και πίνομε το Αίμα Του «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον». Το Αίμα του Χρίστου μας αγιάζει.

Ω, αδελφοί! Με τι λαχτάρα πρέπει να τρέχουμε στην εξομολόγηση και στην θεία Κοινωνία!

Με πιο πολλή από ό,τι θα τρέχαμε να πάρουμε τα κέρδη, αν μας τύχαινε ο πρώτος λαχνός του λαχείου! Γιατί τα χρήματα είναι προσωρινά και φθαρτά· ενώ οι δωρεές του Χριστού είναι άφθαρτες και αιώνιες.

(«Θύρα ελέους», εκδ. Ι.Μ.Νικοπόλεως)