Τα όμορφα ελληνικά χωριά

Ο Δεκαπενταύγουστος ή αλλιώς το “Πάσχα του καλοκαιριού”, είναι μια γιορτή που ζωντανεύει την ύπαιθρο. Οι θερινές διακοπές δίνουν την ευκαιρία στον κόσμο να επισκεφτεί περιοχές της Ελλάδας. Κάποιες απ΄αυτές είναι απόμακρες και όχι ευρέως γνωστές και διαφημισμένες.Συνήθως το ελληνικό καλοκαίρι, προβάλλεται περισσότερο μέσω της νησιώτικης ή παράκτιας Ελλάδας ενώ πολλά ελληνικά χωριά, πανέμορφα και γραφικότατα, γνωρίζουν ελάχιστους επισκέπτες. Συνήθως αυτά τα χωριά ανήκουν στην ηπειρωτική ή ορεινή πλευρά της χώρας και είναι γνωστά μόνο στους εγχώριους κατοίκους και τους συγγενείς τους, ή σε κάποιους εκλεκτικούς τουρίστες που τα έχουν ανακαλύψει.

Τα χωριά αυτά, έχουν λίγους μόνιμους κατοίκους που περιμένουν να δούν λίγη κίνηση τις μέρες του Πάσχα ή τον Δεκαπενταύγουστο, αν υπάρχει εκεί καμιά εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία. Ολον τον υπόλοιπο χρόνο, οι περιοχές αυτές είναι έρημες και σχεδόν αποκλεισμένες από τον υπόλοιπο κόσμο.

Πολλά απ΄αυτά τα χωριά, είναι όντως δύσβατα και το συγκοινωνιακό δίκτυο που θα τα συνέδεε με πλησιέστερα αστικά κέντρα, είναι ανεπαρκές. Οι κάτοικοι μετακινούνται μετά κόπου μέσω αλληλεξυπηρετήσεων. Διαθέτουν το πολύ ένα φαρμακείο ενώ τα Κέντρα Υγείας που καθορίζονται αναλόγως του αριθμού κατοίκων, μπορεί να αντιστοιχούν σε 1/10 χωριά. Ο πληθυσμός τους ολοένα λιγοστεύει καθώς οι νέοι φεύγουν και οι μεγαλύτεροι, γερνούν και πεθαίνουν. Τα παιδιά είναι ελάχιστα έως ανύπαρκτα, οπότε ανάλογη είναι η κατάσταση των σχολείων. Δεν είναι σπάνιο να δεί κανείς σ΄αυτές τις περιοχές, ένα δημοτικό σχολείο και μάλιστα μονοθέσιο, για τις ανάγκες 3-4 χωριών. “Ολοι έφυγαν για τις μεγάλες πόλεις και άφησαν εμάς τους γηραιότερους. Τώρα απορούν γιατί δεν υπάρχουν νέοι και παιδιά εδώ; Μα οι νέοι κοιτάνε πού θα βρούν δουλειά και εδώ δουλειά δεν υπάρχει…” μας λέει ένας κάτοικος χωριού ορεινής περιοχής.

Ισως βέβαια η κατάσταση στα χωριά αυτά, να μη μοιάζει με την εποχή της μεταπολεμικής Ελλάδας. Εχουν γίνει πολλές βελτιώσεις όσον αφορά το βιοτικό επίπεδο. Παλιότερα, ακόμα και στη δεκαετία του 70, πολλά χωριά δεν είχαν ούτε νερό, ούτε ηλεκτρικό. Σήμερα τα χωριάτικα σπίτια μοιάζουν με κομψές βιλίτσες, ενώ και το πιό απόμακρο χωριό έχει τηλεόραση. Ομως η ανάπτυξη λειτούργησε εξωραιστικά κυρίως. Οι καφετέριες και τα μπαράκια, δίνουν μια όψη εκσυγχρονισμού που αφορά όμως τους επισκέπτες του Σαββατοκύριακου και κάποιους τουρίστες των διακοπών. Ολον τον υπόλοιπο χρόνο τι γίνεται;

Πολλά ελληνικά χωριά, φθίνουν χρόνο με τον χρόνο. Οι ευκαιρίες για την ανάπτυξη παραγωγικού ιστού, δεν αξιοποιήθηκαν προς όφελός τους. Η αποβιομηχάνιση κοντινών αστικών περιοχών, δημιούργησε συνθήκες μεγαλύτερης περιθωριοποίησής τους. Η κοινωνική πολιτική ενθάρρυνε την αστυφυλία και την εγκατάλειψη του χωριού. Ο τουρισμός προσανατολίστηκε στα θαλάσσια μέρη και ελάχιστα ορεινά, χάρις στις πρωτοβουλίες τοπικών αυτοδιοικήσεων. Ο φυσικός τους πλούτος μένει αναξιοποίητος, οι τοπικές τέχνες και τα προιόντα τους περιορίζονται σε κλειστή κατανάλωση, η τοπική κουλτούρα λησμονιέται. Και όμως. Αν συνειδητοποιούσαμε σε πόσο αναξιοποίητο πλούτο αντιστοιχούν αυτά τα παραγκωνισμένα μέρη της χώρας μας, ίσως να βλέπαμε πιό αισιόδοξες προοπτικές για το μέλλον.

της Ελίνας Γαληνού

Πηγή: Infognomon Politics