Αντρέα Μποτσέλι: ένας «αναγεννημένος Χριστιανός» τενόρος στο Ηρώδειο
8 Σεπτεμβρίου 2010
VatopaidiFriend: Εκπληκτικός, με αγγελική φωνή, δώρο του Κυρίου, ο Αντρέα Μποτσέλι μάγεψε τους 5.000 θεατές που τον απόλαυσαν σε μια υπέροχη συναυλία στο Ηρώδειο.
Γεννημένος στην Τοσκάνη το 1958, ο Αντρέα Μποτσέλι είναι ο δημοφιλέστερος τενόρος όλων των εποχών. Οι δίσκοι του έχουν πωλήσει πάνω από 65 εκατομμύρια αντίτυπα, πράγμα που σημαίνει ότι ακούγεται από ένα τεράστιο ποπ κοινό και όχι μόνο αυτό της όπερας. Τέλος έχει ψηφισθεί ως ένας από τους γοητευτικότερους άνδρες του πλανήτη. Με άλλα λόγια, έχουμε να κάνουμε με ένα τενόρο με επιτυχίες και «ίματζ» που θα ζήλευαν οι ποπ καλλιτέχνες.
Ξανακάνοντας την όπερα λαϊκό είδος
Όμως όλα αυτά δεν οφείλονται σε κανένα πρόγραμμα μάρκετινγκ, αλλά σε μια μοναδική φωνή. «Αν ο Θεός τραγουδούσε, θα ακουγόταν σαν τον Αντρέα Μποτσέλι». Αυτή η φράση της Σελίν Ντιόν δεν κρύβει καμιά υπερβολή για το ταλέντο ενός τενόρου, που ο κόσμος της όπερας, λες και τον περίμενε χρόνια, για να της φέρει ένα φρέσκο αέρα και να την ξανακάνει ένα λαϊκό είδος, όπως την εποχή του μεγάλου Ενρίκο Καρούζο.
Η φωνή του Μποτσέλι είναι μελαγχολική αλλά γεννά στην ψυχή του ακροατή μια λάμψη, ένα φως. Μια φωνή με ένα ηχόχρωμα που του επιτρέπει να τραγουδά από μπελ κάντο μέχρι θρησκευτικές άριες και ποπ μπαλάντες. Από την άλλη, το γεγονός ότι είναι τυφλός από τα 12 του, τον οδήγησε σε μία απομόνωση, γεγονός που φόρτωσε τις ερμηνείες του με περισσότερη ευαισθησία. Κάτι που τον βοήθησε να ξεπεράσει τα όρια της κλασσικής και ποπ μουσικής και να γίνει ο βασιλιάς του classical crossover, του καινούργιου μουσικού είδους, που γεννήθηκε με τους Τρεις Τενόρους και που συμπεριλαμβάνει την Έμμα Σάπλιν, την Σάρα Μπράιτμαν και άλλους.
Εξάλλου το τραγούδι με το οποίο έγινε διάσημος το 1996 είναι το οπερατικό ποπ «Time to Say Goodbye» (στα ιταλικά «Con de Partiro») σε ντουέτο με την Σάρα Μπράιτμαν και συνοδευόμενος από την Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου. Είχε προηγηθεί η «ανακάλυψη» του από τον Ιταλό μπλουζίστα Ζούτσερο το 1992, όταν ο τελευταίος έψαχνε ένα τενόρο για να τραγουδήσει το οπερατικό «Miserere», που έγραψε με τον Μπόνο. Αν και τελικά το είπε σε ντουέτο με τον Παβαρότι, ο Ζούτσερο θα έπαιρνε τον Μποτσέλι στην ευρωπαϊκή του τουρνέ του 1993 και την επόμενη χρονιά θα έγραφε το «Il Mare Calmo della Serra», με το οποίο ο Μποτσέλι θα κέρδιζε το βραβείο καλύτερου νέου καλλιτέχνη στο Φεστιβάλ του Σαν Ρέμο. Το άλμπουμ με τον ίδιο τίτλο θα γινόταν πλατινένιο μέσα σε λίγες εβδομάδες.
Θα ακολουθούσαν το ποπ άλμπουμ «Bocelli» και την συλλογή «Romanza». Το τελευταίο έχει πουλήσει 20 εκατομμύρια αντίτυπα και θεωρείται το δημοφιλέστερο άλμπουμ όλων των εποχών, από Ιταλό τραγουδιστή. Ήταν όμως το «Sogno» του 1999, που άρχισε την Μποτσελιμανία. Το άλμπουμ συμπεριελάμβανε το «The Prayer», το ντουέτο του με την Σελίν Ντιόν από την ταινία κινουμένων σχεδίων «Η κατάκτηση του Κάμελοτ», που κέρδισε Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου Τραγουδιού.
Ένας σύγχρονος και παλαιομοδίτης τενόρος
Παράλληλα, ο Αντρέα Μποτσέλι θα ξεκίναγε την καριέρα του ως «σύγχρονος, αλλά παλαιομοδίτης τενόρος», όπως αποκαλεί ο ίδιος τον εαυτό του. Το 1994, έκανε το οπερατικό του ντεμπούτο με τον ρόλο του ΜακΝτάφ από τον «Μακμπέθ» του Βέρντι. Το 1995 θα ηχογραφούσε το πρώτο του άλμπουμ με άριες, το «Viegno Italiano». Το καλοκαίρι του 1997, ο Μποτσέλι θα ερμήνευε αποσπάσματα από την «Μαντάμ Μπατερφλάϊ» και την «Τόσκα» στο Τέατρο ντε Λόγκο. Το 1998, κέρδιζε τον πρώτο πρωταγωνιστικό του ρόλο, ως Ροντόφλο στην «Μποέμ» του Πουτσίνι και θα ακολουθούσε το άλμπουμ «Aria – The Opera Album». Το 1999, θα κάνει το αμερικάνικο του ντεμπούτο στην Όπερα του Ντιτρόιτ με τον «Βέρθερο» του Μανεσέ. Από εκεί και πέρα, τα κοντσέρτα του θα δινόταν υπό την μπαγκέτα των πιο διάσημων μαέστρων, των καιρών μας: Λορίν Μααζέλ, Σέϊτζι Οζάουα, Βάλερι Γκέργιεφ, Ζουμπίν Μεχτά και Μιγιούμ Γιουν Τσιούν.
Ξαναβρίσκοντας την χαμένη Πίστη του
Εδώ να πούμε, ότι για πολλά χρόνια ο Μποτσέλι υπήρξε αγνωστικιστής, αλλά το 1994, εντρυφώντας στο έργο του Τολστόι θα ξανάβρισκε την Πίστη του. Αυτό τον οδήγησε τα Χριστούγεννα του 1994 να τραγουδήσει τον διάσημο ύμνο «Adeste Fideles» στον ναό του Αγίου Πέτρου μπροστά στον Πάπα Ιωάννη-Παύλο. Θα τραγουδούσε επίσης το 1996 στο διεθνές Ευχαριστήριο Κογκρέσο της Καθολικής Εκκλησίας. Το δε «Sacred Arias» του 1999, ένα από τα κορυφαία του επιτεύγματα, συμβολίζει την σημασία που έχει ο Χριστιανισμός για τον διάσημο τενόρο. Και δεν είναι σύμπτωση ότι αυτό είναι το δημοφιλέστερο άλμπουμ κλασικής μουσικής όλων των εποχών από ένα σόλο καλλιτέχνη. Η κορυφαία δε, ομολογία της Πίστης του υπήρξε η ερμηνεία του στο «Ellens dritter Gesang» του Σούμπερτ στην διάρκεια εκδήλωσης μνήμης για τα θύματα της επίθεσης της 11ης Σεπτεμβρίου.
Ένας τενόρος για την νέα χιλιετία
Στην διάρκεια της νέας χιλιετίας κυκλοφόρησε το «Verdi» με τις γνωστότερες άριες του Βέρντι, το ποπ «Cieli di Toscani» και το «Sentimento» με τραγούδια των Λιστ, Λεονκαβάλο, αλλά και συνθετών της ελαφριάς κλασσικής μουσικής, όπως ο Πάολο Τέστι και ο Λουΐτζι Ντάνζα, που τα τραγούδια τους είχαν ερμηνευτεί από τον Καρούζο. Το 2008, ο Αντρέα Μποτσέλι θα γιόρταζε τα 50α γενέθλια με το «Incanto», μια συλλογή Ναπολιτάνικων τραγουδιών. Παράλληλα μέσα στην νέα χιλιετία, θα ηχογραφούσε πλήρεις όπερες, όπως η «Τόσκα» του Πουτσίνι, ο «Τροβατόρε» του Βέρντι, η «Κάρμεν» του Μπιζέ, η «Καβαλερία Ρουστικάνα» του Λεονκαβάλο.
Οι θαυμαστές της θεϊκής φωνής του Μποτσέλι συμπεριλαμβάνουν τους ηγέτες του πλανήτη, από τον Μπερλουσκόνι στον Μεντβέντεβ για τους οποίους έχει τραγουδήσει. Το 2006, θα ανακηρυσσόταν επίσημος αξιωματούχος του Τάγματος της Τιμής της Ιταλικής Δημοκρατίας, ενώ φέτος απόκτησε το δικό του αστέρι στο Μονοπάτι της Δόξας του Χόλλυγουντ.
Ο ίδιος όμως παραμένει ταπεινός και δηλώνει: «Όσο περισσότερο βυθίζομαι στο τραγούδι, τόσο λιγότερο καταλαβαίνω. Ξέρω μόνο ότι ο Θεός μου έδωσε μια φωνή, με την οποία μπορώ να εκφράσω αυτό που αισθάνομαι, και με αυτήν την έννοια μπορώ να την περιγράψω ως αναγνωρίσιμη φωνή». Αυτόν τον μεγάλο, γοητευτικό, αλλά ταυτόχρονα ταπεινό καλλιτέχνη διάλεξε το Ινστιτούτο Δράσης για την καταπολέμηση του καρκίνου του μαστού για την φιλανθρωπική συναυλία του στις 7 Σεπτεμβρίου.
