Διάβολος της Τασμανίας
9 Σεπτεμβρίου 2010
Ο διάβολος της Τασμανίας είναι το μεγαλύτερο επιζών σαρκοφάγο μαρσιποφόρο της Αυστραλίας. Έχει στιβαρή κατασκευή με μεγάλο κεφάλι και ουρά με μήκος περίπου το μισό του σώματός του. Τα μπροστινά του πόδια, πράγμα ασυνήθιστο για μαρσιποφόρο, είναι ελαφρώς μακρύτερα από τα πίσω. Μπορεί να τρέξει με ταχύτητα 13 χιλιόμετρα την ώρα για κοντινές αποστάσεις. Η γούνα του έχει συνήθως μαύρο χρώμα, ενώ συχνά έχει ακανόνιστα λευκά τμήματα στο στήθος.
Ο διάβολος της Τασμανίας αποθηκεύει λίπος στην ουρά του, έτσι μη υγιή ζώα έχουν συχνά λεπτές ουρές. Ένας πρωκτογεννητικός οσμηγόνος αδένας στη βάση της ουράς του χρησιμοποιείται για να σημαδεύει το έδαφος πίσω του. Όταν ταραχτεί, μπορεί να παράξει πολύ έντονη οσμή.
Έχει μακρυά μουστάκια στο πρόσωπο και σε προεξοχές στην κορυφή του κεφαλιού του. Αυτά βοηθούν τον διάβολο της Τασμανίας να εντοπίσει την λεία του όταν κυνηγάει στο σκοτάδι, καθώς και να εντοπίσει άλλους διάβολους που πλησιάζουν όταν τρώει. Η ακοή είναι η κυρίαρχη αίσθησή του ενώ έχει και οξεία όσφρηση. Καθώς κυνηγάει τη νύκτα, η όρασή του τείνει να είναι ισχυρότερη σε ασπρόμαυρες συνθήκες. Σε αυτές τις συνθήκες μπορεί να εντοπίσει εύκολα κινούμενα αντικείμενα αλλά δυσκολεύεται να εντοπίσει στάσιμα.
Μια ανάλυση της δύναμης του δαγκώματος των θηλαστικών σε σχέση με το μέγεθος του σώματός τους έδειξε ότι ο διάβολος της Τασμανίας έχει το δυνατότερο δάγκωμα από οποιοδήποτε επιζών είδος θηλαστικών, αποδίδοντας πίεση 35.000 kPa. Η δύναμη των σαγονιών του οφείλεται εν μέρει στο σχετικά μεγάλο κεφάλι του. Ο τασμανικός διάβολος έχει μια ομάδα δοντιών τα οποία μεγαλώνουν αργά καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής του. Τα δόντια και τα σαγόνια του μοιάζουν με αυτά των υαινών, ένα παράδειγμα εξελικτικής σύγκλισης.
Οι διάβολοι της Τασμανίας είναι εξαπλωμένοι σε όλοι την Τασμανία αλλά πεθαίνουν γρήγορα από μεταδοτικό καρκίνο του προσώπου. Βρίσκονται σε όλα τα φυσικά περιβάλλοντα του νησιού, συμπεριλαμβανομένων των περιχώρων αστικών περιοχών, αλλά τους αρέσουν ιδιαίτερα τα ξηρά σκληρόφυλλα δάση και οι παράκτιοι δασότοποι. Ο τασμανιακός διάβολος είναι νυκτόβιος κυνηγός, περνώντας την ημέρα σε πυκνούς θάμνους ή τρύπες. Οι νεαροί διάβολοι είναι ικανοί να σκαρφαλώνουν σε δέντρα, ικανότητα που μειώνεται όσο μεγαλώνουν. Οι διάβολοι μπορούν επίσης να κολυμπούν. Είναι κατά κύριο λόγο μοναχικά ζώα και δεν σχηματίζουν αγέλες. Καταλαμβάνουν περιοχές 8-20 τετραγωνικών χιλιομέτρων, οι οποίες αλληλεπικαλύπτονται σημαντικά με αυτές άλλων ατόμων.
Οι τασμανιανοί διάβολοι μπορούν να κυνηγήσουν θηράματα μεγέθους μικρού καγκουρό, αλλά στην πράξη είναι οπορτουνιστικά ζώα και τρώνε θνησιμαία πολύ πιο συχνά από ότι κυνηγούν. Παρόλο που προτιμά βομβατίδες, τρώει όλα τα μικρά ενδημικά θηλαστικά, οικόσιτα θηλαστικά (συμπεριλαμβανομένων των προβάτων), πουλιά, ψάρια, έντομα, βατράχια και ερπετά. Η δίαιτά τους έχει μεγάλη ποικιλία και εξαρτάται από το τι υπάρχει διαθέσιμο. Κατά μέσο όρο τρώνε το αντίστοιχο του 15% του σωματικού τους βάρους περίπου, κάθε ημέρα, ωστόσο μπορούν να φάνε έως και το 40% του βάρους τους σε 30 λεπτά εάν δοθεί ευκαιρία. Οι Τασμανικοί διάβολοι εξαφανίζουν κάθε ίχνος του πτώματος, τρώγοντας εκτός από το κρέας και τα εσωτερικά όργανα, τα οστά και την γούνα. Από αυτή την άποψη, ο διάβολος της Τασμανίας έχει κερδίσει την εκτίμηση των Τασμανών αγροτών, καθώς η ταχύτητα με την οποία καθαρίζει τα πτώματα προλαμβάνει την εξάπλωση εντόμων που σε άλλη περίπτωση θα μπορούσαν να βλάψουν τα ζώα τους.
Παρόλο που κυνηγούν μόνοι τους, η καταβρόχθιση τροφής είναι κοινωνικό γεγονός για τον διάβολο της Τασμανίας. Μεγάλο μέρος των θορύβων που του αποδίδονται είναι αποτέλεσμα της άγριας συλλογικής κατανάλωσης της λείας, κατά την οποία μπορεί να συγκεντρωθούν έως και 12 άτομα, τα οποία μπορούν να ακουστούν σε απόσταση αρκετών χιλιομέτρων. Μία μελέτη των συνηθειών των διαβόλων κατά την διατροφή τους ταυτοποίησε 20 στάσεις του σώματος του, συμπεριλαμβανομένου του χαρακτηριστικού άγριου χασμουρητού τους, και 11 διαφορετικούς ήχους που χρησιμοποιούν οι διάβολοι για να επικοινωνούν όταν τρώνε. Επιβάλουν την κυριαρχία τους με ήχους και με στάσεις του σώματός τους, ωστόσο μπορεί να εμπλακούν και σε διαμάχη. Τα ενήλικα αρσενικά είναι τα πιο επιθετικά, ενώ είναι σύνηθες να προκαλούνται ουλές από διαμάχες για την τροφή ή το ζευγάρωμα.
