Το είχα συνεχώς κλειδωμένο…, γιατί η μάσκα έχει πέραση!

VatopaidiFriend: Ένας σύγχρονος νέος διηγείται πώς γνώρισε το Χριστό και πώς οδηγήθηκε στην αληθινή επίγνωση και έγινε φίλος του μέσα από απλές καθημερινές συνήθειες που αποτελούσαν τη χαρά, τη διασκέδαση, την απόλαυσή, την ανάπαυσή του!

Πέρασε από τότε πολύς καιρός. Θα νόμιζε κανείς, ότι στο διάστημα αυτό όλα πήγαιναν καλά! Εγώ αισθανόμουν αρκετά καλά. Και προσπαθούσα να είμαι συνεπής σε όλα εκείνα που είχαμε πει. Μου άρεσε τόσο πολύ να συζητώ για ορισμένα θέματα με το Χριστό. Εξίσου μου άρεσε να συζητώ για το Χριστό! Τον αισθανόμουν πολύ κοντά μου. Η ψυχή μου γέμιζε από τη χάρη και τη γαλήνη που σκορπάει η παρουσία του.

Μα κάτι, φαίνεται, δεν πήγαινε τόσο καλά, όσο φαινόταν εξωτερικά. Κάτι κρυβόταν μέσα μου, στο σπίτι της ψυχής μου. Εκεί υπήρχε ένα μικρό, με ελάχιστες διαστάσεις, μυστικό και άγνωστο, ντουλαπάκι. Το είχα συνεχώς κλειδωμένο. Διπλοκλειδωμένο. Σ’ αυτό κλείδωνα διάφορα αντικείμενα (βιβλία, κασέτες, καλλυντικά και άλλα), που δεν ήθελα να πέσουν στην αντίληψη του οποιουδήποτε, που τυχόν θα έμπαινε στο σπίτι μου. Με άλλα λόγια στο ντουλαπάκι αυτό κλείδωνα έναν άλλο εαυτό μου· άλλον από εκείνον που φαινόμουν. Κλείδωνα τους βαθύτερους πόθους μου -τις κρυφές μου επιθυμίες- εκείνες που με γοήτευαν· αλλά ποτέ δεν τολμούσα να τις κουβεντιάσω με άλλον με κανένα!

Αλλά να ήλθε η ώρα να ανοίξει. Και άνοιξε!

Κάποια στιγμή καθώς έμπαινα στο σπίτι της ψυχής μου, είδα δίπλα μου το Χριστό, να πιάνει τη μύτη του, ενώ με το δάχτυλα του μου έδειχνε το μικρό εκείνο ντουλαπάκι με τις κρυφές μου επιθυμίες και πράξεις.

Η έκφραση του μου έλεγε ολοκάθαρα: -Σαν κάτι βρωμάει εδώ μέσα! Σαν κάτι δεν πάει καλά εδώ μέσα!

Έκανα, πως δεν καταλάβαινα, πού! Μα πολύ σύντομα κατάλαβα, ότι δεν μπορούσα να κρύβομαι πίσω από το δάκτυλο μου!

Το ήξερα καλά, ότι από κάποια ακρούλα της καρδιάς μου αναδίδονταν δυσώδεις αναθυμιάσεις- οσμή θανάτου! Την οσφραινόμουν. Την «άκουγα» συνεχώς. Ήξερα και από πού και από τί έβγαινε! Μα δεν ήθελα, όλα αυτά να τα στερηθώ! Μου άρεσαν! Τα θωρούσα πολύτιμα για τη ζωή μου. Το ήξερα, ότι δεν «μυρίζουν» καλά. Γι’ αυτό δεν ήθελα να γίνεται γι’ αυτά λόγος. Ποτέ. Πουθενά. Σε κανέναν! Τα διατηρούσα εντελώς μυστικά! Και λάβαινα τα μέτρα μου να μην αφήσω ποτέ, να ακούγεται, ούτε η παραμικρή δυσάρεστη οσμή τους. Χρησιμοποιούσα για τον σκοπό αυτό κάθε είδους αποσμητικά: ελαφρά, βαρεία, μέτρια -ανάλογα με, τί δυσοσμία ήθελα να κρύψω κάθε φορά και από ποιόν!

Και κάθε πρωί πριν φύγω, ψέκαζα ολόκληρο το διαμέρισμα της ψυχής διακριτικά. Οπλιζόμουν με κάθε είδους διακριτικά. Οπλιζόμουν με κάθε είδους προσποίηση και υποκρισία. Και πράγματι. Τα θαυμάσια αυτά αποσμητικά, όχι μόνο εξουδετέρωναν κάθε κακή αίσθηση, που θα έπρεπε να έβγαινε από τη ψυχή και τα έργα μου, αλλά και έδιναν στην γενική συμπεριφορά μου μια ευωδία, που γοήτευε! Και τα σχόλια έδιναν και έπαιρναν:

Θαυμάσιος νέος!…Υπέροχος χαρακτήρας!…Ήθος λαμπρό!…

Οι άνθρωποι βλέπουν μόνο τα έξω! Ό,τι τους δείξεις. Η μάσκα έχει πέραση. Και έτσι με τους ανθρώπους όλα πήγαιναν καλά. Όμως στο Χριστό δεν έχουν πέραση, ούτε οι μάσκες, ούτε τα αποσμητικά!

πηγή: Μητροπολίτου Μελετίου, Έλα Χριστέ