Συνομιλία του οσίου γέροντα Ζωσιμά με φοιτητές το 1995 (3)

Συνέχεια από (2)

Λοιπόν. Άλλος παιδιά; Μήπως είναι κανένας που να μην είναι κοντά στην εκκλησία και αυτά που λέμε να του φαίνονται τίποτα σαν παραμύθια; Πρέπει να ξέρετε ότι δεν ήρθαμε στη γη να δημιουργηθούμε. Εδώ ήρθαμε να πάμε στον παράδεισο. Αυτοί που δένονται εδώ καλά , όταν φεύγουνε, φεύγουνε με πολύ βάρος. Άλλος φοβάται και τρέμει. Ενώ ένας που είναι κοντά στο Θεό, έχει όλο χαρά . Και λέει “πότε να πάω στον παράδεισο, στον Πατέρα μου”. Ο πατέρας μας, είναι ο Θεός. Αυτός δεν μας έπλασε; Ε, λοιπόν. Όταν πάμε στο χωριό και λέμε, «θα πάω στο χωριό μου που γεννήθηκα, στον πατέρα μου, στην μάνα μου», τι χαρά που έχουμε. Έτσι βρε, αυτή την χαρά πρέπει να την έχουμε εμείς γιατί ο πατέρας μας, πραγματικά είναι ο Θεός. Αυτός έκανε τα πάντα. Γι’ αυτό όταν μετανοούμε και βρίσκουμε τον Θεό, δεν πρέπει να φεύγουμε. Μπροστά Αυτός, πίσω εμείς. Ούτε να μας λέει ο σατανάς πήγαινε από δω που είναι πιο κοντά. Από κει θα μας ξεγελάσει, θα μας βγάλει απ’ το Θεό, πέφτουμε μετά μέσα στο χάος, στο σκοτάδι, μας βασανίζει αυτός. Αλλά υπάρχει μετάνοια. Γι’ αυτό, αν υπάρχει κανείς που δεν είναι κοντά στην εκκλησία, πρέπει να τρέξει να πάει στην εκκλησία, γιατί η εκκλησία είναι η κιβωτός. Μπήκε μέσα ο Νώε με τα παιδιά του, σώθηκε. Οι άλλοι που έμειναν απ’ έξω, όλοι καταποντιστίκανε. Έτσι είναι η Εκκλησία. Εκεί τουλάχιστο (στην κιβωτό), μπήκε κόκορας, βγήκε κόκορας. Εδώ μπαίνεις λύκος, βγαίνεις αρνί. Η Εκκλησία… πόσο γαληνεύεις. Τα πάντα. Δεν έχεις ταραχές. Όταν δεν είσαι στην εκκλησία, είσαι όλο ταραχές, όλο κακό, όλο μίσος, ου…και τι δεν έχεις. Άλλοσπως να φαίνεσαι απ’ έξω, άλλοσπως να είσαι από μέσα. Ενώ ένας Χριστιανός, όλα αυτά τα κυνηγάει, δεν έχει κακία μέσα του, έχει αυτό που λέει ο Χριστός “Ειρήνη Υμίν”. Αν δεν είχαμε εμείς τον Χριστό, δηλαδή τη θρησκεία, ο άνθρωπος είναι τόσο θηρίο που θα είχε φαγωθεί. Αυτό που μας σταματάει είναι η θρησκεία μας. “Νίκα το κακό εν τω αγαθώ”. Και αγωνιζόμαστε. Γιατί άμα δεν το κατορθώσουμε αυτό, δεν μπορούμε να πάμε στον παράδεισο. Γι’ αυτό υπάρχουν τόσα πολλά, πρέπει να αρχίσουμε από τώρα. “Εγώ δε λέγω υμίν, αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους κατηραμένους, εύχεσθε υπέρ αυτών που σας πειράζουν”. Ενώ ο άλλος, αν δεν είναι στο Θεό: «Τι λες; Εμένα να με προσβάλει; Θα τον σκοτώσω». Φαντάσου τι συνήθεια. Και τον βλέπεις, όταν μετανοήσει γίνεται ένα προβατάκι. Και λες: «Μα πως έγινε έτσι αυτό το παιδί;». Περνούσε ο άλλος από ένα χιλιόμετρο μακριά να μην σε αντικρύσει. Και τώρα σε πλησιάζει…

ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Πως μπορεί κάποιος να ξεφύγει από τις πονηρές σκέψεις; Να ξεφύγει από τους πονηρούς λογισμούς;

ΓΕΡΟΝΤΑΣ: Όταν ο άνθρωπος είναι στην αμαρτία και πηγαίνει προς τη Δύση, θα κάνει μια μεταβολή, θα γυρίσει προς την Ανατολή. Δηλαδή, έλεγες ψέματα, θα λες αλήθεια, έκανες κακό, θα κάνεις καλό. Κατάλαβες; Γίνεται μια αλλαγή. Διαβάζοντας, μαθαίνεις, συναντάς και πνευματικούς, εξομολογείσαι και αρχίζεις μετά τον αγώνα. Βλέπετε το χωράφι: Τι αγκάθια, αγριάδες, πέτρες, θάμνους. Τι κάνεις; Το βλέπεις, το βγάζεις. Άμα θέλεις όμως να το σπείρεις, τι θα κάνεις; Θα πάρεις το εργαλείο, να το καθαρίσεις, να το σκάψεις και έτσι γίνεται ωραίο, το βλέπεις και λες πόσο ωραίο καρπό κάνει.

… Δηλαδή η μετάνοια είναι η λύση. Η μετάνοια. «Συγχώρησε με Θεέ μου. Τόσα αμαρτήματα έχω . Συγχώρησε με, δεν θα το ξανακάνω. Βοήθησε με». Και να λέει πότε θάρθει η Κυριακή να πάω στην Εκκλησία, να πηγαίνει έξω πριν από τον όρθρο όπως και οι πατέρες. Οι μυροφόρες, γι’ αυτό είδαν πρώτες τον Χριστό, ήταν από την νύκτα. Αυτό γίνεται. Στην Εκκλησία πηγαίνουμε όλοι, αλλά άμα πάμε στην λειτουργία δεν παίρνουμε τίποτα. Κοιτάζουμε για καμιά καρέκλα, άμα δεν έχει θα βρούμε καμιά κολώνα να ακουμπήσουμε. Ενώ όταν πάμε στην Εκκλησία πρωί – πρωί, είμαστε και στον εξάψαλμο, είμαστε στην δευτέρα παρουσία, που να κουραστείς;

… Δίνει τόσα καλά η Εκκλησία μας όταν πάμε με ζωή και με πίστη. Και μετά, να μας βάζει ο σατανάς, να ακούμε την καμπάνα και να μας κοιμίζει, να κοιμόμαστε και να λέμε «είμαι κουρασμένος απαιτώ ύπνο». Επειδή είμαστε κουρασμένοι πρέπει να πάμε στην Εκκλησία. Πας στην Εκκλησία και σε ξεκουράζει. Η Εκκλησία, δεν κουράζει. Γι’ αυτό σας το είπα, πριν χτυπήσει η καμπάνα να είστε εκεί πέρα, να δεις μετά κουράζεσαι; Δεν κουράζεσαι μετά. Και να έχεις τον νου σου εκεί, στην ψαλμωδία, συμψέλνεις και εσύ μαζί τους και σου φέρνει και συ να λες «Θεέ μου να μην τελειώσει». Τόσο πολύ σ’ αρέσει.

…Γι’ αυτό, χρειάζεται εδώ να αγωνιστούμε, να μη χάσουμε αυτό το ωραίο. Εκεί, “εν τω Άδη, δεν υπάρχει μετάνοια”. Εδώ τάχουμε όλα, όλα τα μέσα τα έχουμε. Να μην ακούμε τους άλλους που μας λεν, «τώρα πας στην Εκκλησία, συ ν’ αγιάσης»; Μας βάζουν ντροπή. Εμείς θα βουλώσουμε τ’ αυτιά να μην ακούμε τέτοιες λέξεις. Θα πάμε στην εκκλησία πρωί – πρωί. Γι’ αυτό σας το είπα. Να μην ακούμε τι λέει ο ένας και ο άλλος. Εκείνος είναι, τυφλός. Και εμείς τυφλοί θα γίνουμε; Πρέπει μια μέρα να ξυπνήσουμε. Να πούμε: «τι γίνεται;». Εδώ, να αγωνιστούμε λίγο. Εμείς, εδώ θα μείνουμε; Εδώ “γρηγορείτε” να πάμε στον παράδεισο. Εκεί είναι όλα ωραία, να θυμάστε και τις παραβολές του Ευαγγελίου που ο Λάζαρος μπήκε στον παράδεισο και ο άλλος ο πλούσιος από απέναντι λέει, φώναζε. Γι’ αυτό σας λέω παιδιά, όχι μόνο αν είναι κανείς που δεν πάει στην Εκκλησία, να αρχίσει να πηγαίνει, αλλά και εκείνοι που πάνε στην Εκκλησία, αν τους γελούσε ο σατανάς και χτύπαγε η καμπάνα και ήτανε ακόμη στο κρεβάτι, να βάλουνε αρχή, να πάνε πριν χτυπήσει η καμπάνα. Μόλις πει “Ευλογητός” νάναι μες την εκκλησία. Να αγωνιστεί να σπάσει το δεσμό να μην κοιμάται όταν χτυπάει η καμπάνα. Τότε εκείνος λέγεται Χριστιανός. Ο άλλος λέγεται, Χριστιανός, αλλά νερόβραστος Χριστιανός.… Το καταλαβαίνετε; Γι’ αυτό λέω. Μόνο ο Θεός ξεκουράζει. Εμείς νάχουμε τον έρωτα εκεί, στον Κύριο.

Συνεχίζεται…

Γεωργίου Γιώργος

Τηλ. 0035799713170

Παρακαλώ όπως, εάν οποιοσδήποτε επιθυμεί την αναδημοσίευση του παρόντος ή μέρους του πιο πάνω κειμένου, όπως επικοινωνήσει εκ των προτέρων με το mail: georgiosgeorgiou33@gmail.com για να δοθεί γραπτή έγκριση. Copyright: Γεωργίου Γιώργος. Ευχαριστώ πολύ.