Επικήδειος Λόγος για τον Χριστάκη Σωφρονίου

του Παναγιώτη Κουτσού

ΧΡΙΣΤΑΚΗ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ

από την Πηγή Αμμοχώστου

(Στρατιώτη του 120 ΛΒΟ, 18 ετών)

αγνοούμενο από τον Αύγουστο του 1974, τα λείψανα

του οποίου ανευρέθησαν σε αρχαίο λαξευτό τάφο στην περιοχή

του χωριού Βώνη και του χωριού Μπέκιογιου και

ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο DNA

Ο Χριστάκης, ήταν το νέο παλληκάρι, που δεν πρόφτασε, καν να ονειρευτεί, δεν έζησε για να χαρεί τα νιάτα του και να απολαύσει τη ζωή, όπως συνηθίζεται σε κάθε νέο παιδί.

Το νήμα της ζωής σου, αγαπητέ μας Χριστάκη, κόπηκε στο πόλεμο του 1974, κατά την οπισθοχώρηση σου, στο χωριό Βώνη.

Μαζί με τους 35 συμπολεμιστές σου, έβγαλες τα στρατιωτικά σου ρούχα και φόρεσες πολιτικά, επειδή το κατάλαβες, ότι όλα ήταν προδομένα, και πήρες το λευκό πανί στο χέρι.

Αλλά, δυστυχώς οι Τουρκοκύπριοι – όπως διαβάσαμε στο επίσημο έγγραφο της Επιτροπής Αγνοουμένων – σε δολοφόνησαν εν ψυχρώ, με δυο σφαίρες, στο στήθος και στο δεξί χέρι και δεν ήταν μόνο αυτό, σου έμπηξαν και την λόγχη μέσα στα μυαλά.

Η αγαπημένη σου μητέρα, με τη μεγάλη αλλά πληγωμένη καρδιά, μη γνωρίζοντας το θάνατό σου, εδώ και 37 χρόνια γυρνούσε απεγνωσμένα, με μια φωτογραφία ακαλιασμένη και ρωτούσε συνέχεια «Που είναι το παιδί μου, το βλαστάρι μου, ο λεβέντης μου». Μάταια όμως. Δεν έπαιρνε καμία απάντηση. Όλοι βουβοί και αμίλητοι δεν μπορούσαν και δεν ήξεραν τι να της απαντήσουν…

Νύχτες ολόκληρες, άγρυπνη στο οδόφραγμα, έψαχνε κάποιον, για να της δώσει ένα μήνυμα, μια ελπίδα, αλλά, έφευγε με ματωμένη και πληγωμένη τη καρδιά.

Η απάντηση όμως ήρθε. Ύστερα από 37 ολόκληρα χρόνια, ο Χριστάκης μας είναι εδώ μαζί μας. Τα οστά του είναι εδώ, αλλά η ψυχή του είναι μαζί με τους αγγέλους στα ουράνια και τραγουδά τον ύμνο της ελευθερίας. Είναι μαζί, με το πατέρα του Κυριάκο, που έφυγε και αυτός με τον πόνο και τον καημό του χαμένου του παιδιού. Είστε μαζί αδελφέ μου και χαίρεστε το συναπάντημα σας.

Λεβεντονιέ μας, παιδί του Αγίου Αναστασίου και του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, βλαστάρι της Περιστερωνοπηγής ,είμαστε όλοι εδώ, η οικογένεια σου, οι φίλοι σου, οι χωριανοί σου και προσευχόμαστε για την ψυχη σου. Η τελευταία σου κατοικία όμως, δεν θα έπρεπε να ήταν εδώ, στη Λάρνακα αλλά στο χωριό σου, που αγάπησες και πάλεψες για να το λευτερώσεις.

Είμαστε βέβαιοι όμως, ότι η Κύπρος μας θα ελευθερωθεί και γι’ αυτό σας υποσχόμαστε, πατέρα και υιό, ότι θα σας μεταφέρουμε στο χωριό μας, κοντά στους τάφους των προγόνων μας.

Η μητέρα σου Ειρήνη, οι αδελφές σου Περσούλα και Χρυστούλλα και ο αδελφός σου Σωφρόνης σου απαγγέλλουν το πιο κάτω στιχηρό.

Καθόλου πια δεν απορώ

και πλάτανος είναι θαρρώ ,*

οι δάφνες ,* που ποτίστηκαν

με αίμα και στολίστηκαν

με της θυσίας το χρώμα

στο σκλαβωμένο χώμα….**

Παντού πια φρίκη και ερημιά *

μαύρη απλώθηκε σκλαβιά*

και είπαν ελπίδα , ούτε μια*

μα γέννησες , μες την καρδιά*

κάπου σε μια μικρή γωνιά*

το πείσμα, * για τον άνισο αγώνα ….**

Ποιος δε πιστεύει και ρωτά!*

ας ακουστεί αυτό ξανά…. *

το βόλι ,* γράψαν στα χαρτιά,*

δε το έφερε από μακριά

κανένα πλοίο απ την Τουρκιά

αλλά ((αδελφός)) ,* από κοντά…**

Χθες* ήσουν αγνοούμενος*

σήμερα* σε τυλίγει

της λευτεριάς το σύμβολο

και αυτό πρέπει να γίνει. …**

Η μνήμη μένει αθάνατη*

δε σβήνει το καντήλι*

((Ελευθερία ή θάνατος))*

σιγολαλούν τα χείλη….**

Αναπαύου αδελφέ μας, λεβέντη μας, ήσυχος πια….μαζί σου και μεις.

Αιωνία να είναι η μνήμη σου.