Είμαι άξιος;

του Σεβ. Μητροπολίτου Πρεβέζης π. Μελετίου

Πριν από μερικούς αιώνες, ένας άγιος, ο άγιος μητροπολίτης Αλέξιος, γονατιστός τη νύχτα μπροστά στην εικόνα της, ικέτευε τη μητέρα του Χριστού:

-Πάρε μας, μητέρα, υπό την προστασία Σου! Άπλωσε επάνω μας την σκέπη Σου! Δείξε και σε μας την στοργή Σου!

Και τότε άκουσε φωνή αγγέλου, που του έλεγε:

-Έρχεται! Έρχεται η Παναγία! …

Έσκυψε και ακούμπησε το πρόσωπό του στην γη. Και σκέπασε τα μάτια του, με τα χέρια του.

Έκανε τη σκέψη:

Είμαι εγώ άξιος, να ιδώ το πρόσωπό της;

-Εκείνη – τιμιωτέρα των Χερουβείμ∙ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ∙ και πάσης κτίσεως τιμιωτέρα!

Και εγώ; Αμαρτωλός∙ και τρισάθλιος. Γεμάτος ρύπο και δυσωδία.

-Εκείνη, – υπηρέτησε την σωτηρία όλου του κόσμου!

-Και εγώ; Αδιαφορώ ακόμη και για την δική μου σωτηρία!

-Εκείνη, – είχε το θάρρος και έλεγε: Εποιησέ μοι, μεγαλεία ο δυνατός. Τα μεγαλεία; Μετά τόκον παρθένος∙ και μετά θάνατον ζώσα. Ζωντανή κατά Θεόν. Γεμάτη πίστη. Γεμάτη χάρη. Γεμάτη αγάπη. Γεμάτη καλοσύνη. Γεμάτη ζωή. Γεμάτη ενδιαφέρον, για την ζωή και για την σωτηρία όλων∙ όλου του κόσμου! Και των αμαρτωλών. Γυρίζει όλον τον κόσμο. Και ψάχνει για μας. Να μας ξαναφέρει κοντά στον Χριστό!

-Και εμείς; Αλλοίμονό μας, αν δεν έχομε αγάπη και πίστη! Γιατί τότε, δεν είμαστε τίποτε! Γιατί τότε είμαστε κάτι χειρότερο από παλιοτενεκέδες∙ πεταμένοι στον σκουπιδοτενεκέ!…

 

———————-

* Περιοδικό Λυχνία Νικοπόλεως, Αύγουστος 2004