Χάριν των αγαπημένων μας αναγνωστών, ανεβάζουμε κάποιες φωτογραφίες από την υποδοχή του σεβασμιότατου Αυστρίας και το ξεκίνημα της πολύωρης προσευχητικής αγρυπνίας. Εννοείται, βέβαια, ότι οι φωτογραφίες δεν μπορούν να αποτυπώσουν το βάθος της αληθινής χριστιανικής ζωής και μάλιστα της μοναχικής, η οποία χαρακτηρίζεται από ένα είδος αγαπητικού “αυτομίσους” και είναι μια σκληρή καθημερινή πάλη με αντικείμενο το να δώσουμε την καρδιά μας στον Χριστό “εν πνεύματι και αληθεία”. Πρέπει, επίσης, εμείς οι κοσμικοί να φροντίσουμε ιδιαιτέρως να απαλλαγούμε από την “κουτσομπολίστικη” και “χαβαλεδίστικη”, κάπως, αντιμετώπιση του πνευματικού κόσμου, η οποία δυστυχώς οργιάζει στα εκκλησιαστικά περιβάλλοντα και μάλιστα στο διαδίκτυο. Μέσα σε αυτό το κλίμα της πλάνης εντάσσεται και η υπέρμετρη “πνευματική” ειδησεοθηρία. Ας αγωνιστούμε για να έχουμε τον Θεό μέσα στην καρδιά μας, χωρίς τις άστοχες “πνευματικές”, δήθεν, αργολογίες. Χρειάζονται, δηλαδή, μετάνοια διαρκής, εξομολόγηση, καθημερινή προσευχή, μετάνοιες (αν έχουμε αυτή την ικανότητα από άποψη σωματική), θεία λειτουργία και θεία κοινωνία τακτικά, ταπείνωση, να βάζουμε, με τον λογισμό μας, τον εαυτό μας κάτω από όλο τον κόσμο, να προνοούμε για τις ανάγκες των άλλων, να πονάμε με τον πόνο των άλλων και να χαιρόμαστε με την χαρά των άλλων, να γίνουμε “τοις πάσι τα πάντα” (δηλαδή: γονείς για τα παιδιά μας και τους/τις συζύγους τους, παιδιά για τους γονείς μας, αδέλφια για τα αδέλφια μας, συνάδελφοι για τους συνάδελφούς μας, γείτονες για τους γείτονές μας, μαθητές για τους δάσκαλούς μας, δάσκαλοι για τους μαθητές μας (όσοι είμαστε επιφορτισμένοι με αυτήν την υποχρέωση), εργάτες για τους πελάτες μας, σύζυγοι για τους σύζυγούς μας, συνάνθρωποι για τους συνάνθρωπούς μας, και ούτω καθεξής) και, πάνω απ’ όλα, ΑΓΑΠΗ, ΑΓΑΠΗ, ΑΓΑΠΗ. Φτάνει πια με την υποκρισία (που συχνά δεν την καταλαβαίνουμε κιόλας ούτε εμείς οι ίδιοι) και τον κομπλεξισμό, που έχει καταντήσει “εθνικό σπορ”! Φτάνει πια με τον φθόνο, με την κακία, με την πορνεία! Αρκετά ξεφτιλισμένοι είμαστε οι άνθρωποι, όπως νομίζουμε, της Εκκλησίας, με τις χυδαίες μικροπρέπειές μας, που κάνουν τον Θεό να μην μας συμπαθεί! Να, αυτά λέει ο γέροντας Εφραίμ. Αυτά λένε οι πατέρες στο Βατοπαίδι. Αυτά λένε οι άγιοι γέροντες Ιωσήφ, ο Ησυχαστής και ο Βατοπαιδινός, καθώς και όλοι οι άγιοι: άνδρες, γυναίκες, παιδιά, νεώτεροι, παλαιότεροι, γεροντάδες, υποτακτικοί, κοσμικοί, μάρτυρες, ομολογητές, απόστολοι, ισαπόστολοι, δίκαιοι, προφήτες, άγγελοι. Αυτά λένε όλοι όσοι αγωνίζονται σωστά. Αυτά, σε τελική ανάλυση, είναι που μάς λέει ο ίδιος ο Κύριος. Χωρίς αυτά, λοιπόν, η ενασχόληση με το Άγιο Όρος, τους γέροντες, και την ίδια την Εκκλησία ακόμα, είναι μάταιη και μάλιστα προβληματική, δεν οδηγεί πουθενά δηλαδή. Οι γέροντες υπάρχουν για να μας πιάνουν από το χέρι και να μας οδηγούν στον Χριστό. Γι’ αυτό ο Θεός δίνει αυτό το χάρισμα. Κοιτώντας αυτές τις φωτογραφίες, και ειδικά τις τελευταίες, ας αναλογιστούμε λίγο, πέρα από την εθνική και πολιτιστική, μεταξύ πολλών άλλων, αποστολή της Μονής Βατοπαιδίου, το γεγονός ότι τόσοι άνθρωποι άφησαν την ζωή τους και πάρα πολλά αγαθά, υλικά αλλά και προσωπικά, για να μένουν με τις ώρες ακίνητοι προσευχόμενοι με όλο τους το είναι “υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας”, που μάλλον έχει και την πιο μεγάλη σημασία.
Περιμένοντας την ιερή εξομολόγηση.
