Παραμυθία εν Αθήναις…

Πανήγυριν  οι μονασταί , τελούσιν άνευ κόπου,
δόξαν εις Παντάνασσαν, ψάλλουσιν μετά πόθου.
Το παραμύθιον  βοά, απείρως εις  καρδίαν
και ψάλλουσιν οι ισάγγελοι, Δόξα , Παραμυθία….
Πατέραν – Καθηγούμενον, έχουν εις εξορίαν
και του στεφάνου ο σταυρός, χαράν δίδει κρυφίαν…
Έτσι βάδισαν οι Άγιοι, πλήθος, εις ιστορίαν
και λάμπει ακόμα η ψυχή, μες, την επαγγελίαν,
που χάρισεν  η έμπονη , του πλάστη ευλογία..
Σήμερον η Πανάχραντη, εορτάζει εγκλωβισμένη
και οι φυλακές , δοξάζουσιν την Κεχαριτωμένην…
Ήκουσαν Παραμύθιον, κελιά και εγκλωβισμένοι
αλλά έξω απ, τον παράδεισο, και άλλη ψυχή, προσμένει….
Γλυκύτατα η Άνασσα,  του ψάλλει εις καρδίαν 
τον ευλογεί και δύναμιν του δίδει και ανδρείαν,
σαν  ψιθυρίζει μυστικώς, εις Γέρων την αιτίαν….
((Στου πόνου το βασίλειον, εδώ εις τας Αθήναις
η έρημος σου τέκνον μου.. ,πιο δύσκολες οι ευθύνες….))
 
 
Μνάσων ο Παλαιός Μαθητής.