Λευκά άνθη ελπίδας (Mητροπολίτη Νικοπόλεως Μελετίου)
14 Φεβρουαρίου 2012
Κάποιος νέος, παντρεμένος με τρία παιδιά, έκανε ένα έγκλημα και βρέθηκε στη φυλακή. Η ποινή του, ισόβια δεσμά. Εκεί, στη φυλακή, κατάλαβε το λάθος του. Χτύπησε το στήθος του και είπε:
«Συχώρεσέ με Θεέ μου. Τι μου χρώσταγε αυτή η γυναίκα, να μείνει στα 25 της έρημη με τρία παιδάκια πεντάρφανα. Πως θα ζήσουν;»
Άλλαξε τακτική και άρχισε να ζει στη φυλακή ήσυχα και ήρεμα. Μια μέρα, έστειλε μήνυμα στη γυναίκα του:
«Είμαι καταδικασμένος σε ισόβια. Μην ασχολείσαι με μένα. Εδώ θα πεθάνω και όπου θέλουν ας με πετάξουν. Κύτταξε τον εαυτό σου και τα παιδιά».
Περίμενε, αλλά απάντηση δεν πήρε.
Μετά 30 χρόνια, με ενέργειες του Διευθυντή πήρε χάρη. Όταν του το ανήγγειλαν είπε:
-Τι να την κάνω; Που να πάω; Τώρα πια γέρασα.
Γράφει λοιπόν άλλο γράμμα στη γυναίκα του. Της λέει:
«Μου δόθηκε χάρη. Είμαι ελεύθερος. Δεν έχω κανέναν στον κόσμο. Όλη μου την ζωή την πέρασα κάνοντας την σκέψη τι κακό έκανα σε σένα και στα παιδιά. Δεν τολμώ να φαντασθώ ότι με θέλετε. Αλλά δεν ξέρω και που αλλού να πάω.
Σε παρακαλώ, αν με θέλετε κοντά σας, κρέμασε στο δένδρο που είναι έξω από το χωριό, στο τάδε σημείο, ένα άσπρο μαντήλι. Θα περάσω από κει. Αν δω το μαντήλι, θα έρθω στο σπίτι. Διαφορετικά θα κάνω μεταβολή. Θα πάω, όπου με οδηγήσει ο Θεός».
Ήρθε η ώρα και πλησίασε στο χωριό με πόδια που έτρεμαν και η καρδιά του έσπαζε από αγωνία. Όταν έφτασε κοντά, βλέπει το δένδρο νάναι γεμάτο άσπρα μανδήλια. Σαν να ήταν φορτωμένο με άσπρα λουλούδια.
Πήρε θάρρος και τράβηξε για το σπίτι.
Όταν πλησίασε είδε την γυναίκα του, που και αυτή είχε ασπρίσει και τρεις λεβέντες να τρέχουν και να τον αγκαλιάζουν. Η ψυχή του γέμισε χαρά και ειρήνη.
Πόσο τον κατανοούμε!
Μα η αγάπη η δική μας, και η συγχώρηση η δική μας, δεν είναι τίποτε μπροστά στην αγάπη του Επουράνιου Πατέρα μας.
Και αν η γυναίκα γέμισε το δένδρο με άσπρα μανδήλια, για να του πουν «σε περιμένομε», ο Χριστός γέμισε όλο τον κόσμο με μαντήλια, που μας θυμίζουν ότι μας προσκαλεί να γυρίσομε στο σπίτι του.
Τα μαντήλια είναι: οι Εκκλησίες, οι εικόνες, οι άγιοι, ο λόγος του. Που μας φωνάζουν:
-Σκέψου και πάρε την απόφαση:
«Αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου. Η θέση μου είναι κοντά του».
Ζωή χωρίς τον Πατέρα μας, δεν πρέπει ούτε να την διανοούμαστε ούτε να την καταλαβαίνομε.
Να μας φωτίσει ο Κύριος να εμβαθύνομε στο ωραίο και βαθύ νόημα της παραβολής του ασώτου υιού.
Να θυμόμαστε, ότι και μεις κάποια στιγμή στη ζωή μας καταφρονήσαμε και υποτιμήσαμε το θέλημα του Θεού. Και αν μας άφηνε να κολλήσομε σ’ αυτή την κατάσταση, θα είμαστε για την απώλεια, για την καταστροφή. Μόνοι μας πάμε στα σκουπίδια της αιωνιότητος χωρίς την πίστη στο Θεό.
Ας παρακαλέσομε τον Κύριο να μας συνετίζει και να γεμίζει τη ζωή μας με την παρουσία Του. Αμήν.
