Προς παρηγοριά πενθούντων γονέων

Αποχαιρετισμός

Πολυαγαπημένε μου γυιέ Χριστόφορε,
Παλαίψαμε με νύχια και με δόντια με το Θεό, και μας νίκησε. Κάναμε ο,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό να σε κρατήσουμε κοντά μας. Όμως η αγάπη του Θεού για σένα ήταν πιο δυνατή! Και σε πήρε κοντά του. «Ο Κύριος έδωκεν, ο Κύριος αφείλατο. Ως τω Κυρίω έδοξεν, ούτω και εγένετο. Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον εις τους αιώνας» (Ιώβ α, 21)•
Σαν άνθρωποι, σαν γονιοί, δεν το κρύβω, πονάμε. Ο θάνατος είναι εμπειρία φοβερή. Ένας νέος, όλο όνειρα, με μέλλον, πού πάει στην Ελλάδα για σπουδές, στο τέταρτο έτος Ιατρικής, να φεύγει μέσα από τα χέρια μας με μαρτυρικούς πόνους από τη μια στιγμή στην άλλη, είναι ασύλληπτο στην ανθρώπινη σκέψη.
Είμαστε, όμως, γυιέ μου, Χριστιανοί. Και πιστεύουμε πώς «τα μεν ώδε πρόσκαιρα, τα δε εκείσε αιώνια». Και πιστεύουμε ακόμη πώς ό,τι επιτρέψει ο Κύριος είναι για το καλό μας. Και γνωρίζουμε πόσο μας αγαπά ο Θεός. Και ποτέ δε θα αφήσει να μας συμβεί κάτι κακό. Επιτρέπει τις δοκιμασίες για να χαρίσει το στεφάνι.
Σαν το χρυσάφι σε δοκίμασε στο καμίνι της ζωής και του πόνου, γυιέ μου. Και αποδείκτηκες άνθρωπος του Θεού σε μια εποχή απομάκρυνσης από το Θεό. Ως την τελευταία σου στιγμή, στο κρεββάτι της δοκιμασίας και του πόνου, έμεινες συνεπής στις αρχές πού ευσεβείς άνθρωποι του Θεού φύτεψαν στη ψυχή σου. Ποτέ δεν πρόδωσες τις αρχές πού Πνευματικοί Πατέρες στην Ελλάδα, στο Άγιο Όρος και εδώ έβαλαν μέσα σου. Έζησες ενσυνείδητα τη μυστηριακή ζωή, παρά το νεαρό της ηλικίας σου. Μόλις εικοσιδύο χρόνων, κι όμως «τελειωθείς εν ολίγω επλήρωσες χρόνους μακρούς».
Μέσα στον αφόρητο πόνο ζήτησες επίμονα τον πνευματικό σου Πατέρα για εξομολόγηση και θεία Κοινωνία. Πήρες στο χέρι το εισιτήριο για τη Βασιλεία του Θεού.
Μπροστά στο φέρετρό σου, δεν το κρύβουμε ότι πονάμε. Η μάνα πού σε γέννησε, τα αδέλφιά σου κι εγώ, σφαδάζουμε από οδύνη και πόνο στο χωρισμό. Μα στην ψυχή, έχουμε γαλήνη, άγγελέ μου, γιατί αποκτούμε εσένα πρεσβευτή δικό μας στους ουρανούς. Εκεί σε προπέμπουμε κι εκεί θα συναντηθούμε. «Ετοίμαζε μας ξενίαν». Εύχου να έχουμε κι εμείς τα δικά σου τέλη, χριστιανά, έστω κι αν παραχώρησε ο Θεός, για εξαγνισμό της ψυχής σου, να μην είναι ανώδυνα.
Μαζί μας σε προπέμπουν στον ουρανό ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπός μας, Άγιοι Αρχιερείς και πλήθος αγαπητών σεβαστών Πατέρων, Ηγουμένων, Ιερομόναχων, Κληρικών, Μοναχών και Λαϊκών από την Ελλάδα και εδώ, πού τόσο συμπαραστάθηκαν στον πόνο μας και από τα βάθη της καρδίας προσευχήθηκαν και προσεύχονται για σένα, παιδί μου. Προς όλους εκφράζουμε σαν οικογένεια ευγνώμονες ευχαριστίες. Η αγάπη σας μας στηρίζει.

Μακαριώτατε,
Να μου επιτρέψετε να θυμίσω κάτι στη γυναίκα μου, στα παιδιά μου και σε μένα.
Ανδρούλα, Χριστόφορε, Μαρία, Δημήτρη: «Πάντοτε χαίρετε, αδιαλείπτως προσεύχεσθε, εν παντί ευχαριστείτε». Ναι, Χριστόφορε μου, χαιρόμαστε. Μια χαρμολύπη μας συνεπαίρνει. Προσευχόμαστε για την ψυχή σου. Ευχαριστούμε το Θεό για σένα.
Χριστόφορε μου, άγγελέ μου, λεβέντη μου, αγάπη μου, στο καλό. Ο Θεός μαζί σου πάσας τάς ημέρας της ζωής σου. Οι ουρανοί σε περιμένουν. Καλήν ανάσταση, γυιέ μου*.

(π. Ευέλθων Χαραλάμπους)
πηγή: Περιοδική Έκδοση «Παρά την Λίμνην» του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Παραλιμνίου Κύπρου, Δεκέμβριος 1995.
* Ο αξιομακάριστος Χριστόφορος εκοιμήθη την 19ην Νοεμβρίου του 1995 σε ηλικία 22 ετών. Θερμή μας ευχή ο Κύριος να ανάπαυση την ψυχήν του μετά των δικαίων και σεσωσμένων, και παρηγόρηση τους σεβαστούς γονείς και οικείους με θείαν και ουράνιον παρηγορίαν.

αναδημοσιεύουμε από: περιοδική έκδοσις πνευματικής οικοδομής «Ορθόδοξος Φιλόθεος Μαρτυρία», Τεύχος 70-71, Ιούλιος-Δεκέμβριος 1997, Συκιές Θεσσαλονίκη