Καλέ μαμά και μπαμπά, είχα εγώ δύο αδελφάκια που δεν ζούνε;

Ένα ζεύγος, δυστυχώς τυπικά θρησκευόμενο, μετά τη γέννηση μιας κόρης έκαμε έκτρωση, που βέβαια δεν εγνώριζε η κόρη. Όμως στον ύπνο της κόρης, ηλικίας τότε 7-8 ετών, εμφανίστηκαν μερικές φορές δύο χαριτωμένα αγοράκια, που έπαιζαν μαζί της, ενώ φεύγοντας την ασπάζονταν και την αποχαιρετούσαν λέγοντας της: «Εμείς είμαστε αδελφάκιά σου, αλλά τώρα δεν ζούμε…»! Κάποιο πρωί η κορούλα, εντυπωσιασμένη από το συχνό και παράξενο όνειρο, ξυπνώντας ρώτησε τους γονείς της:

—«Καλέ μαμά και μπαμπά, είχα εγώ δύο αδελφάκια που δεν ζούνε; Γιατί στον ύπνο μου βλέπω…».

Αλληλοκοιτάχτηκαν αστραπιαία οι γονείς και πρώτος ο πατέρας έσπευσε ν’ απαντήσει:

—«Όχι, κορούλα μου! Να μη δίνεις προσοχή σε τέτοια όνειρα. Ξέχασε τα».

Αλλά το ίδιο βράδυ είδε εκείνος το εξής συμβολικό και εφιαλτικό όνειρο: Βρέθηκε σε μια ωραία λίμνη και θαύμαζε στην όχθη της τα νούφαρα της, όταν ξάφνου πρόβαλαν εμπρός στα πόδια του δύο νερόφιδα, που άρχισαν να έρπουν επάνω του. Εκείνος σαστισμένος και έντρομος ακινητοποιήθηκε. Και όταν έφθασαν στο ύψος του στήθους του, πήραν μορφή μικρών κεφαλιών παιδιών, που τον κοιτούσαν απειλητικά! Και σ’ αυτή τη στάση και φάση του ονείρου ξύπνησε έντρομος, ξυπνώντας και τη σύζυγό του. Τότε συνδύασαν το εφιαλτικό όνειρο με εκείνα της κόρης τους και… τότε ξύπνησε η υπνώττουσα συνείδηση τους. Είχαν κάμει έκτρωση διδύμων!… Την ίδια ήμερα έφυγε ο δύστυχος εκείνος πατέρας για κάποιο Μοναστήρι, όπου και εξομολογήθηκε το αμάρτημά τους.
(Μας το έγραψε ανώνυμα ο Πνευματικός που εδέχθηκε την εξομολόγηση του πατέρα, μάλιστα με την άδειά του).