Ο παπα-Μαρίν​ος Γεωργακόπο​υλος, όπως τον γνώρισα

Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Προικοννήσου κ.κ. ΙΩΣΗΦ 

Μεγαλωμένος σε λευϊτική οικογένεια, χαιρόμουνα την παρουσία του  Ιερέα παππού μου. Φιλακόλουθος και λειτουργικότατος, μύριζε «παπαδίλα». Μια γλυκειά αύρα από μοσχολίβανο, από μελισσοκέρι και λάδι.  Ενα άρωμα «ουκ εκ του κόσμου τούτου», που σε τραβούσε κοντά του κ’ ήθελες να τον βλέπεις με τ’ άσπρα του γένια, ιλαρό, γλυκύ, ευπροσήγορο, κάποτε σύννου και αυστηρό, να τον ακούεις να μουρμουρίζει από στήθους το ψαλτήρι, να χρησιμοποιεί μιλώντας εκείνη την παπαδίστικη γλώσσα με τις ασυνήθιστες σεβάσμιες λέξεις, ν’ αναπνέεις αυτό το «κάτι άλλο» που εξέπεμπε.  Ο παπα-Γιώργης ήτανε ο παππούς όχι μόνο ο δικός μου, ήτανε ο παππούς όλου του χωριού.

Πέρασαν χρόνια πολλά, και  Επίσκοπος πια συνάντησα στον Πειραιά ε-ναν άλλο παπα-Γιώργη, έναν άλλο γλυκύ «παππού», που μύριζε κι αυτός «παπαδίλα», χαιρόσουν να τον βλέπεις, γλυκύ κι επιβλητικό ταυτόχρονα, και να τον ακούς.  Ηταν ο παπα-Μαρίνος Γεωργακόπουλος, ο παπάς της Ευαγγελίστριας.  Ενας Παπαδιαμαντικός ιερωμένος που ανέπνεε το θυσιαστήριο και τη λογική λατρεία της  Εκκλησίας. Χωρίς να πουλάει πολλές ευσέβειες και αγιωσύνες, χωρίς μεγάλα κομποσχοίνια και θεαματικές μετάνοιες, δεν μπορούσε να κρύψει τον ιερό πλούτο και την ομορφιά της ψυχής του.  Αλλωστε, όταν βλέπεις παπά να μη θέλει να ξεκολλήσει απ’ την αγία τράπεζα καθημερινή και σχόλη, να μην του κάνει καρδιά να βγάλει το πετραχήλι, να θέλει νάναι όλη μέρα στο ναό του, να γίνεται ένα με τις εικόνες του τέμπλου, με τ’ αναλόγιο και με τους ενορίτες του, πειστικότερες μαρτυρίες δεν χρειάζονται! Κι ο παπα-Μαρίνος, χωρίς μεγαλόλογα κηρύγματα, επειδή ήταν αυτός που ήταν, είχε το χάρισμα να πείθει και να εμπνέει. Κι όχι μόνο τους ξένους. Αυτό είναι σχετικά εύκολο! Μα και τους δικούς του, τα ίδια τα παιδιά του! Αυτό είναι το δύσκολο!  Εκεῖνοι που τον είχαν συνέχεια μαζί τους, στο σπίτι τους, στο κεφάλι τους, και γνώριζαν όλες τις πτυχές του χαρακτήρα του, αυτοί ακριβώς εμπνεύσθηκαν τόσο πολύ από τον ιερέα πατέρα τους, που ακολούθησαν κ’ οι δυό το δρόμο του!  Ο μεγάλος γιος λαμπρύνει φιλότιμα την αρχιερωσύνη του με αγαθή επισκοπική μαρτυρία, κι ο δεύτερος πήρε τη σκυτάλη της εφημερίας και στέκεται άξια μπρος στο θυσιαστήριο όπου λευκάνθηκε ο πατέρας. Και κοντά τους κι ο εγγονός, που μεγάλωσε μέσα στα ράσα του παππού, μπολιάστηκε από την αγάπη του για τη διακονία της  Εκκλησίας και φτερουγίζει ήδη το οράριό του κοντά στο θείο του  Επίσκοπο, ευγνωμονώντας τον παππού, το δάσκαλο, εμπνευστή και αλείπτη του.

 Η άξια παπαδιά Θεοδώρα έφυγε νωρίτερα. Και ο παπα-Μαρίνος, σαν «τρυγώνι φιλέρημο», εμακρύνθη από τη συζυγική κατοικία κι έσπευσε να βρει μια ταπεινή κατοικία κοντά στην Ευαγγελίστριά του, να μην αφίσταται «ημέρας και νυκτός» από τον άγιο τόπο της προσευχής και της λατρείας. Σήμερα να λειτουργήσει εις μνήμην της παπαδιάς του, αύριο για να στηρίζει ο Θεός τον Δεσπότη του στον αγώνα του, την άλλη για να ενισχύει τον παπά του, την Τρίτη για να φωτίζει και ν’ αποσκεπάζει απ’ τους κινδύνους και τους πειρασμούς της νιότης το διάκο του και τ’ άλλα τα εγγόνια του, την παράλλη για τους άρρωστους ενορίτες του, για τους αναγκεμένους, για όσους του ζήτησαν να προσευχηθεί για λόγου τους… Λειτουργία, Παράκληση, Ευχέλειο,  Αγιασμός,  Εξομολόγηση, έννοια για τους μικρούς, έννοια για τους μεγάλους, έννοια για τους παραστρατημένους, τους ταλαίπωρους, τους παραπαίοντες, τα «μωρά και εξουθενημένα» του κόσμου!

Είχε πάντα έναν καλό λόγο να πει και για τον γράφοντα, κ’ είχε την έννοια μου σαν άκουσε για κάποια προβλήματα στη μέση, να με πάρει να πάμε κάπου για λουτρά, να μη δυσκολευθώ το χειμώνα με τα ατέλειωτα «πήγαινε – έλα» μου. Δεν πρόλαβε. Πήρε εκτάκτως το φύλλο πορείας δια θαλάσσης.  Αμποτε ο γλυκύς παππούς της θάλασσας, ο ασπρογένης  Αη-Νικόλας, να τον επαρουσίασε αντάξια στον Μέγα  Αρχιερέα, στη δούλεψη του  Οποίου αφιέρωσε φιλότιμα, αδεία και συνδρομή της μακαρίτισσας παπαδιάς του, όλη την απαστράπτουσα ζωή του, και τον Παναγιώτη του – τον  Ιγνάτιο, και τον Γιώργο του, και τον Δημητράκη του – τον Καλλίνικο.

Μαρίνου Πραποπρεσβυτέρου, τουπίκλην Γεωργακοπούλου, του απ’ το αγιοτόκο σόϊ των Γαβράδων, επισκοποπατρός, πρεσβυτεροπατρός, διακονοπάππου, και προ παντός πιστού και φρονίμου οικονόμου του μεγάλου Μυστηρίου της  Εκκλησίας, αιωνία και αγία η μνήμη!

 

Πηγή: http://synodoiporia.blogspot.gr/2012/08/blog-post_7256.html