Άγιος Ευδόκιμος Βατοπαιδινός (ποίημα)

Ανά χείρας Θεοτόκο

Και εν τη καρδία ευχή

εις γωνία κοιμητηρίου

βρήκαν ένα ασκητή.

Σάββα Όσιε ή άλλως

Το όνομα δεν έχει σχέση

Είναι ο βίος που ετέθει

Και ο στέφανος αφέθει.

Ευδοκίμως συ το βίο

Το διάβηκες, Τρισμάκαρ,

και εις το πάνθεο των Αγίων

Έκτισες, Χριστού μνημείο.

Η σεπτή η βιοτή σου

Μύρο εύοσμο εις τοίχο

Αναδύει δια την δόξαν

Του Πατρός καθώς εψάξαν.

Εν κρυπτώ η Αγιότης

Που κρυβεί η τελειότης;

Τι χρυσός η ταπεινότης!

Θεία Προνοία φανερώθεις.

Νεοφανή Ευδόκιμε κατέστης ευωδιάζων,

Μαξίμου ισοστάσιος

Ιωακείμ αντάξιος,

των αθλητών, το κλέος

και ως δίκαιος, έλκυσε

της Παντανάσσης έλεος

εως του αιώνος τέλος.

και εις ανάμνηση εμείς, του βίου,

πέντε, του μήνα Οκτωβρίου

τελούμε καθηκόντως δια βίου

πανήγυρη μεγάλη του Οσίου,

εις τη Μεγίστη αυτού Μονή

Μάνδρα Βατοπαιδίου

Μνάσων, ο αρχαίος μαθητής