Ο νέος ιερομάρτυρας Αυγουστίνος της Καλούνγκα Μέρος Β΄

του ηγουμένου Δαμασκηνού Orlosky

Ως επίσκοπος στην πόλι Ivanovo ο ιεράρχης Αυγουστίνος ζούσε μαζί με τις δύο του κόρες, τη νοσοκόμα τους την Ανυσία Efimovna και τον υποδιάκονό του Μπόρης Semenov.

Όποιος γνώριζε τον επίσκοπο Αυγουστίνο την εποχή εκείνη θα περιέγραφε την ζωή του με τις εξής λέξεις· αγάπη, ταπείνωσι, υπομονή και ελεημοσύνη προς τον πλησίον του. Ο επίσκοπος Αυγουστίνος είχε όλες αυτές τις αρετές. Αν και κατείχε υψηλή θέσι, ταπείνωνε τον εαυτό του σε όλους, ακόμα και μπροστά στους πτωχούς, και ενώ είχε τη δυνατότητα να ζήση μια ζωή απολαμβάνοντας όλες τις ανέσεις —παρ᾽ όλη τη δυσκολία της εποχής εκείνης— αρκούνταν μόνο στα ρούχα που φορούσε. Όταν είχε την ευκαιρία να φάη εκλεκτό φαγητό, ακόμα κι αν ήταν νηστήσιμο, διάλεγε πάντα το πιο λιτό και το λιγώτερο σε ποσότητα. Ήταν μοναχός από την πρώτη μέρα της κουράς του και σήκωσε το σταυρό της συνεχούς περιπλανήσεώς του από φυλακή σε φυλακή και από εξορία σε εξορία με γαλήνη και αταραξία. Όταν οι γύρω του εξέφραζαν την ανησυχία τους για την «κακή του τύχη», απαντούσε ήρεμα και με καλωσύνη· Γιατί εκπλήττεσθε τόσο πολύ; Αυτή δεν είνε η πεπατημένη οδός μας; Ο Κύριος μας προείπε ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να βρεθή κανείς μαζί Του.

Ο π. Αυγουστίνος ανέτρεφε τις δύο του κόρες εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Πολλοί ήταν εκείνοι που τον παρώτρυναν –τουλάχιστον μέχρι να ενηλικιωθούν τα παιδιά του– να αποφύγη τις αφορμές που θα τον ωδηγούσαν στη φυλακή. Εκείνος όμως είχε αντίθετη γνώμη. Πίστευε βαθειά στην πρόνοια του Θεού και «βιαζόταν» να εμπιστευθή τις ορφανές κόρες του στη προστασία της Παναγίας. Αισθανόταν ότι μόνο εκεί θα έβρισκαν οι κόρες του την πραγματική πνευματική και σωματική ασφάλεια. Οι προσευχές και οι παραινέσεις του πριν από κάθε του εξορία, οι νουθεσίες και οι επιστολές του ήταν η κύρια πηγή της καθοδηγήσεώς τους καθώς μεγάλωναν. Ακόμη και το αθεϊστικό περιβάλλον, το οποίο αναπόφευκτα συνάντησαν αργότερα στη ζωή τους, δεν στάθηκε δυνατό να υποσκάψη την χαριτόβρυτη επίδρασι του ασκητικού ιεράρχου. Ο πατέρας τους όλα αυτά τα χρόνια είχε ενσταλάξει μέσα τους την υπακοή στο θέλημα του Θεού, την υπομονή, την πραότητα και την καλωσύνη, και όλοι αναγνώριζαν ότι τα παιδιά αυτά ήταν πάντα κάτω από την προσευχητική προστασία του αγίου ιεράρχου.

Κάθε ακολουθία που τελούσε ο επίσκοπος Αυγουστίνος ήταν μία αξέχαστη εμπειρία και η αίσθησι της ευλάβειας που υπήρχε μέσα στο ναό είχε ως αποτέλεσμα να είνε πάντα γεμάτος από πιστούς, οι οποίοι ποτέ δεν αισθάνονταν την ανάγκη να καθίσουν η να ξεκουραστούν. Λόγω του πλήθους των ανθρώπων που ήθελαν να τον συμβουλευθούν, η αναχώρησί του από το ναό ήταν εφικτή δύο ώρες μετά το πέρας της ακολουθίας. Αν επέλεγε να πάη σπίτι περπατώντας, πολλοί ήταν αυτοί που τον συνώδευαν μέχρι την πόρτα του.

Μία φορά η κόρη του Νίνα, που τότε ήταν 5 χρονών, παρακάλεσε τον πατέρα της –ο οποίος ήταν έτοιμος να δώση ένα δέμα ελεημοσύνης σε ένα φτωχό–· Πατέρα, άφησέ με να δω μόνο τι περιέχει το δέμα. Ο επίσκοπος αμέσως έδωσε το δέμα στον φτωχό και αργότερα, όταν βρέθηκε μόνος μαζί της, την συμβούλεψε να μην αφήση ποτέ τον εαυτό της να παρασυρθή από το πάθος της περιέργειας, όσο δυνατή κι αν είνε αυτή.

Με την ευλογία του ωργανώθηκαν κύκλοι θρησκευτικής μελέτης, στους οποίους συμμετείχαν και οι κόρες του. Υπεύθυνη ήταν η δασκάλα Λαρίσα Nikolaevna, η οποία αργότερα συνελήφθη και εστάλη και αυτή στην εξορία.

Στις 15 Φεβρουαρίου 1924 οι αρχές φυλάκισαν τον επίσκοπο Αυγουστίνο στην Ivanovo. Κατηγορήθηκε, ότι προσπάθησε να στρέψη το λαό εναντίον των νόμων του κράτους, επειδή αποπειράθηκε να εξετάση τη δυνατότητα κάποιου πιστού της επισκοπής του να παντρευτή για τρίτη φορά – κάτι που η Ορθόδοξη Εκκλησία γενικώς το απαγορεύει, ενώ το Σοβιετικό κράτος το επέτρεπε. Στις 8 Αυγούστου 1924 η υπόθεσι του επισκόπου εκδικάστηκε και αποφασίστηκε η αποφυλάκισί του θεωρώντας ότι το θέμα έχει κλείσει.

Το 1925 μετέβη στη Μόσχα για να παρευρεθή τόσο στην κηδεία του πατριάρχου Τύχωνος όσο και στην εκλογή του νέου πατριάρχου. Όμως όταν επέστρεφε από τη Μόσχα στην Ivanovo, οι τοπικές αρχές προσπάθησαν με κάθε τρόπο να εμποδίσουν την διακονία του ιεράρχου και τον υποχρέωσαν να εγκαταλείψη την πόλι. Έτσι υποχρεώθηκε να ζη στη Μόσχα. Μετέβαινε στην Ivanovo μόνο όταν οι πιστοί κατάφερναν –παραμονές των μεγάλων εορτών– να λαμβάνουν άδεια από τις αρχές προκειμένου να εισέρχεται στην πόλι τους και να τελή τις ακολουθίες.

Αργότερα οι πιστοί της Ivanovo έκαναν προσπάθειες για τη μόνιμη επιστροφή του επισκόπου τους συλλέγοντας πολλές υπογραφές. Το αποτέλεσμα ήταν να κερδίσουν την υποστήριξι ενός υπουργού και να ακυρωθή η απόφασι της παράνομης εξορίας του από την επισκοπή του, και έτσι ο επίσκοπος Αυγουστίνος επέστρεψε στην Ivanovo.

Την εποχή εκείνη η κατάστασι των Ορθοδόξων πιστών ήταν δύσκολη· οι αρχές τους απειλούσαν με συλλήψεις, επέβαλλαν μεγάλους φόρους και τους ανάγκαζαν να δουλεύουν και τις Κυριακές και τις ημέρες των μεγάλων εορτών της Εκκλησίας μας. Στην απελπιστική κραυγή των εργατών ο επίσκοπος Αυγουστίνος τους συμβούλευε· Ναι, είνε αλήθεια ότι μας έχουν στερήσει τα πάντα, ακόμα κι αυτές τις εκκλησιαστικές ακολουθίες, όμως κανείς δεν μπορεί να μας στερήση την πίστι μας, την ευσέβειά μας και την εν Χριστώ ελευθερία μας.

Τα καθημερινά κηρύγματα του επισκόπου Αυγουστίνου, η συνεχώς αυξημένη δημοτικότητά του, η αγάπη που του έδειχνε το ποίμνιό του και η σχεδόν πλήρης εξαφάνισι κάθε σοβιετικού από την πόλι της Ivanovo εξώργισαν τις άθεες τοπικές αρχές. Την 1η Σεπτεμβρίου 1926 ο πρόεδρος της σοβιετικής αρχής της πόλεως Ivanovo έστειλε αναφορά στις σοβιετικές αρχές της Μόσχας, συγκεκριμένα στον κ. Tuchkov, απαιτώντας την εξορία του επισκόπου Αυγουστίνου πέρα από τα σύνορα της πόλεως. Έτσι στις 8 Σεπτεμβρίου 1926 ο Tuchkov διέταξε να συλληφθή ο επίσκοπος και να μεταφερθή με συνοδεία στη Μόσχα. Στις 9 Οκτωβρίου μετά από καταγγελία κλείσθηκε στις φυλακές της Μόσχας, όπου 12 μέρες μετά ανακρίθηκε και καταδικάστηκε από μια ιδιαίτερη επιτροπή σοβιετικών αρχών σε 3 χρόνια εξορία στην Κεντρική Ασία. Η κατηγορία που του απηγγέλθη ήταν ότι είχε οργανώσει μια παράνομη ομάδα μελέτης στο σπίτι του διδάσκοντας σε ανήλικα παιδιά το Νόμο του Θεού με σκοπό να «τα μεταστρέψη στους κόλπους της Εκκλησίας».

Το τραίνο της εξορίας προγραμματίσθηκε ν᾽ αναχωρήση στις 26 Οκτωβρίου. Τα πνευματικά τέκνα του επισκόπου ήλθαν από τη Μόσχα και την Ivanovo στο σταθμό. Ήταν εκεί και οι κόρες του, που τότε ήταν 12 και 7 χρονών. Όταν οι αιχμάλωτοι ανέβαιναν στην αμαξοστοιχία, κάποιες γυναίκες έλαβαν άδεια από τους φρουρούς του προκειμένου ο επίσκοπος να αποχαιρετίση τα παιδιά του. Ο επίσκοπος τα πλησίασε και τα ευλόγησε…

(συνεχίζεται)
[μετάφρασι· ι. μονή Αγ. Αυγουστίνου Φλωρίνης]

http://www.xrspitha.gr/

Πηγή: impantokratoros.gr