Λαμπαδηδρομίες

Ο ιστορικός Παυσανίας αναφέρει: Στην Ακαδημία Πλάτωνος υπήρχε ένας βωμός αφιερωμένος στον Προμηθέα· στον ήρωα, που, κατά την μυθολογία, έφερε την φωτιά στους ανθρώπους. Από το βωμό αυτό του Προ­μη­θέα ξεκινούσε ένας αγώνας λαμπαδηδρομίας. Το αγώνισμα ήταν διπλό. Δεν αρκούσε να τρέξη κα­ποιος γρηγορό­τε­ρα από τους άλλους. Έπρεπε να φθάση πρώτος στο τέρμα, με την λαμπάδα του αναμμένη. Αν έφθανε κα­ποι­ος πρώτος αλλά με σβη­σμένη λαμπάδα, δεν κέρδιζε. Τότε νικητής ήταν ο δεύτε­ρος, αν η λαμπά­δα ήταν «καιομένη». Διαφορετικά ο τρίτος κ.ο.κ.

Αυτή βέβαια ήταν μια ειδωλολατρική γιορτή. Το γεγονός, που εόρταζαν δεν ήταν παρά ένα παραμύθι.

Στις 26 Οκτωβρίου γιορτάζουμε την μνήμη του αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου.

Ο άγιος Δημήτριος δεν πίστευε σε μυθικούς ήρωες. Ούτε σε παιδαριώδη παραμύθια. Είχε αξιωθή… να γνωρίσει το Φως το Αληθινό. Και να πιστέψει σ’Αυτό, στο Φως του Κόσμου, που είναι ένα: ο Χριστός.

Από το Φως αυτό άναψε ο άγιος Δημήτριος την δική του λαμπάδα. Και άρχισε να τρέχη μέσα στον κόσμο σκορπίζοντας το Φως, το Φως το αληθινό, το Φως του Χριστού και στους άλλους.

Έκανε και αυτός μία λαμπαδηδρομία. Η λαμπαδηδρομία του όμως δεν ήταν ένα … διασκεδαστικό σπορ. Ήταν ένα σκληρό αγώνισμα, που απαιτούσε πολύ κόπο και αιματηρές θυσίες. Γιατί γύρω του κράτος και κοινωνία ήταν δοσμένα σε άλλη πίστη. Πίστευαν στα είδωλα. Η πίστη του ήταν υπό διωγμό. Από το επίσημο κράτος και από ολόκληρη την κοινωνία.

Η φλόγα της λαμπάδας του κινδύνευε καθημερινά να σβήση από σφοδρούς ανέμους. Οι άνεμοι αυτοί, σαν σκέψεις και ιδέες, σαν τοποθέτηση ρεαλιστική, «λυσσομανούσαν» να σβήσουν την λαμπάδα του Δημητρίου. Τέτοιες σκέψεις-ερωτήματα ήταν τα εξής:

+ Ποιός είμαι εγώ, που θα τα βάλω με μια πανίσχυρη αυτοκρατορία, η οποία έχει θέσει τους Χριστιανούς εκτός νόμου; Τι θα καταφέρω;

+ Γιατί να ρισκάρω μια λαμπρή καριέρα, που θα την ζήλευαν χιλιάδες άλλοι;

+ Δεν είναι ανόητο να πιστεύω ότι εγώ θα αλλάξω τον κόσμο, κα­νοντας καμμιά δεκαριά ανθρώπους Χριστιανούς;

+ Δεν είναι πιο «καλά» να διατηρώ κρυφό το πιστεύω μου, και να εμφανίζομαι στους άλλους σαν νομοταγής;

Φυσάνε πολύ άγρια μέσα στους ανθρώπους τέτοιοι άνεμοι. Και σαρώνουν τα πάντα.

Μα ο Δημήτριος δεν κάμφθηκε. Δεν άφησε την λαμπάδα του να σβήσει. Πάλεψε με τα «στοιχειά» αυτών των τόσο ύπουλων λογισμών, και τα νίκησε! Και σίγουρα η πάλη του αυτή, ήταν πιο σκληρή, από το σωματικό μαρτύριο, που υπέστη στο τέλος της ζωής του. Το μαρτύριο του κράτησε λίγες ώρες. Η πάλη του αυτή με τους δαιμονικούς λογισμούς κράτησε χρόνια.

* * *

Παρόμοιοι «άνεμοι λογισμών» φυσάνε και σήμερα, που έχομε θρησκευτική ελευθερία. Εχθροί του χριστιανισμού δεν είναι οι Διοκλητιανοί και οι Νέρωνες, αλλά η ανθρώπινη φιλαυτία και φιληδονία.

Όσοι πολεμούν ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ αυτά τα πάθη, όσοι αντιστέκονται σ’ αυτούς τους ανέμους της ολιγοπιστίας και της αμφιβολίας, και όσοι μένουν ασυμβίβαστοι μπροστά στην πρόκληση μιας «νερόβραστης» και χλιαρής «χρι­στιανικής» ζωής, αξιώνονται να γίνουν και σήμερα ΜΑΡΤΥΡΕΣ και ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ. Μαρτυρούν και ομολογούν ότι μόνο ο Χριστός είναι το Αληθινό Φως του κόσμου. Χωρίς αυτό το Φως, ο κόσμος θα περιπατή εν τη σκοτία· και, όπως συμβαίνει με τους περιπατούντες εν τη σκοτία, θα «τρώη συνεχώς τα μούτρα του».

Του Βαρνάβα Λαμπρόπουλου (Αρχιμανδρίτη)

Πηγή: agiazoni.gr