Το καμάρι όλων μας· ο άγιος Δημήτριος ο Μυροβλύτης

 του Γιώργου Κυπριανού,Καθηγητού – Θεολόγου

Μόνο να αφήναμε τη φαντασία μας με λίγη προσευχή να σκιαγραφήσει τη μορφή του μπροστά μας, να τον είχαμε ολοζώντανο να μας κοιτάζει με τα φλογερά μάτια του, να μας εκπέμπει το εσωτερικό του μεγαλείο και την ψυχική του καθαρότητα. Μόνη η παρουσία του θα ήταν δόξα Θεού. Τολμώ να φανταστώ τον εαυτό μου να κάθομαι αμέριμνος και ανυποψίαστος σε μια γωνιά μιας γειτονιάς της Θεσσαλονίκης του 300 μ.Χ. και έξαφνα να σπάει τη σιωπή το ρυθμικό ποδοβολητό του τιμημένου αλόγου του Δημητρίου. Και να ξεπροβάλλει εκθαμβωτικά μπροστά μου, ωσάν χίλιοι ήλιοι να τον φωτίζουν, ο άγιος καβαλλάρης. Με βλέπω να θαμπώνομαι. Με βλέπω να τον βλέπω αργά να με κοιτά, να με γαληνεύει. Το άλογό του ταπεινά να συγκατανεύει κι αυτό στη θαλπωρή του και να προχωρά αργά, εγκαταλείποντας την ορφανή μου πιά γειτονιά. «Ποιος είναι αυτός ο νεος;» σαν να ακούω άλλους γύρω να ρωτούν σαγηνευμένοι. «Ο Δημήτριος ο κλεινός», ακούω να απαντούν οι γνωστικοί του, ωσάν να απολαμβάνουν κι αυτοί λίγη περηφάνια.

Έτσι παρουσιάζεται τω όντι ο Δημήτριος μέσα στα συναξάρια. Μοναδικός και δημοφιλής. Όσο τα διαβάζει κανείς τόσο ποθεί και τη μορφή του. Όπως και σε πολλές άλλες αγιογραφίες παρουσιάζεται ο Άγιος καθήμενος και σύννους, όλος φορεμένος τον Χριστό, να κατηχεί νέους και νέες στην αληθινή πίστη. Ήρεμος, πατρικός, παιδαγωγικός να δέχεται γύρω του τα παιδιά και αυτά υϊικά να τον κυκλώνουν. Πολύ αγαπούσε ο Δημήτριος αυτούς που αγαπούσαν τον Χριστό. Αφιερώθηκε σε αυτούς χωρίς να λογαριάζει τη ζωή του. Γι’ αυτό και το όνομά του διαδιδόταν ταχέως. «Δημήτριος, ο χριστιανός αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού». Το μαρτύριο και η μαρτυρία του δεν άργησαν καθόλου.

Όλα τα αρνείται ο Δημήτριος εκτός από τον Χριστό. Φυλακίζεται αλλά δεν παύει να ομιλεί και να κατηχεί. Επιμένει, πεισματάρης του Χριστού, δεν αρνείται, όλα τα εννοεί σκουπίδια απέναντι στον πόθο της ψυχής και της καρδίας του, τον Χριστό. Παρ’ όλα τα νεανικά του χρόνια, αποδεικνύεται τέλειος γέροντας και πνευματικός πατέρας. Ευλογεί και εμπνέει τον Νέστορα για να εξευτελίσει τον Λυαίο στην αρένα.

Όλα όμως προχωρούν σταθερά προς το μαρτύριο. Ο Δημήτριος τελειώνει την επίγεια ζωή του, κεντούμενος όπως ο Χριστός του. Σμήνος τα κοντάρια τον λαβώνουν στην πλευρά. Ο Δημήτριος δεν φοβήθηκε. Έκανε κάτι εντυπωσιακό. Σήκωσε ο ίδιος το χέρι του, παραχώρησε το πλευρό του εκούσια να κεντηθεί. Πρόσφερε το αμόλυντο σώμα και τη χαριτωμένη του ψυχή δώρο στον Χριστό. Και κολακεύεται ο Χριστός από εκείνους που τον ποθούν με τόσο έρωτα.

Αγνός στο σώμα και στην ψυχή ο Άγιος Δημήτριος μυροβλύζει. Χάρισμα που έχουν μόνο οι εκλεκτοί, οι παρθένοι και αγνοί όπως η Παναγία. Ο Άγιος Δημήτριος είναι προστάτης όλων όσων αγαπούν τον Χριστό, αυτόν που αγάπησε και ο ίδιος εξ όλης της καρδίας του. Οι νέοι ας ποθούν τα νιάτα και το κάλλος της ψυχής του. Οι παιδαγωγοί ας παρακαλούν για την πατρικότητα και το ζήλο του. Οι στρατιώτες ας παραδειγματίζονται από την αρτιότητα και τη γενναιότητά του. Όλοι ας προσβλέπουμε στη μεσιτεία και βοήθειά του, την αρωγή του στο δύσκολο αγώνα της ζωής και σωτηρίας μας. ΑΜΗΝ.

Πηγή: Γιώργος Κυπριανού, § Σπουδή και προσευχή στον Άγιο Δημητριο, Περιοδικό «Παρά την Λίμνην», Μηνιαία έκδοση Εκκλησίας Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου, περίοδος γ΄, έτος κβ΄, αρ. 10, Παραλίμνι – Κύπρος, Οκτώβριος 2012.