Εμπειρίες από ένα οδοιπορικό σε Αγιορείτικα μοναστήρια

Του Χρήστου Παπαπολυκάρπου

Όσο μακριά και αν βρίσκεσαι υπάρχει πάντα τρόπος για επίσκεψη της Αγιορείτικης Πολιτείας. 

Και αν κάποια στιγμή το αποφασίσεις, τότε ποιός στη χάρη σου! Είμαι βέβαιος πως, αν βρεθείς εκεί στα Αγιορείτικα, θα φωτιστείς και θα ανέλθεις.

Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που έστω και στα μέσα του Δεκέμβρη 2012 βρέθηκα προσκυνητής εκεί στο Άγιο Όρος και ιδιαίτερα στην Ιερά Μονή μεγίστης του Βατοπαιδίου. 

Συμμετέχοντας μάλιστα στην  5μελή ομάδα μελών και φίλων του ΕΛΟΚ που, με ορμητήριο τα Μεγάλα Καλύβια, παραμονή του Αγίου Σπυρίδωνα, πήραμε δρόμο  για προσκύνημα στο κέντρο της Ορθοδοξίας, το Άγιο Όρος. 

Δεν έχει σημασία το που και πως. Όλα τα μοναστήρια έχουν το δικό τους προφίλ, τη δική τους φιλοσοφία, και με αποκορύφωμα το «προσκυνείν» τον Δημιουργό του παντός. Έτσι, μετά από ένα πεντάωρο, πρώτος σταθμός στα όρια Ελλάδας –  Αγίου Όρους, την όμορφη Ουρανούπολη.

Ένα σύνολο ανθρώπων με βαθιά πίστη στο υπέρτατο, το θείο. Φυσικά με τα όποια προβλήματα, ιδιαίτερα σήμερα που τα πάντα πλακώνει το υπέρβαρο πέπλο της ύφεσης. 

Φυσικά  δεν υπάρχει λαός δίχως όνειρα, οραματισμούς και στόχους για το μέλλον του, την επιβίωσή του. Είναι αυτονόητο πως όλα αυτά αποτελούν την απαρχή για το πέρασμα των στενωπών της ζωής του. Και εδώ έρχεται ο από μηχανής θεός που σαν επιστέγασμα σε σκέψη και πίστη φουντώνει, τονώνει και αναδύει ελπίδες σιγουριάς στα προσδοκώμενα.

Με ένα καράβι, λοιπόν, από το λιμάνι της Ουρανούπολης αρκετοί άνδρες διαφόρων εθνικοτήτων, με οδηγό την πίστη στο ταξίδι τους, για ευέλπιδο λιμάνι. Στο χειμωνιάτικο κρύο σε ένα τολμηρό εγχείρημα για το άγγιγμα μιας υπερκόσμιας πραγματικότητας! Το ύψιστο ίσως καθήκον μας για να προσεγγίσουμε το μεγαλείο του θείου και των ανθρώπινων έργων. Εκεί σε ένα ιδιαίτερο αλλά ανεξάρτητο χώρο, υπό την επιβλητική μορφή  του μοναδικού Άθου, ένα απόκρημνο βουνό στη βάση της Αγιορείτικης Μοναστικής Πολιτείας.

Σε ένα δίωρο περίπου, περιδιαβαίνοντας με το πλεούμενο μια ταραγμένη θάλασσα, με κάποιους ολιγόλεπτους σταθμούς, η άφιξη στη Δάφνη και εκείθεν, με μίνι λεωφορείο, στον Άγιο Ανδρέα.  Ένα σύμπλεγμα επιβλητικών κτισμάτων με αρκετά μεγάλο αριθμό κλήρου και προσκυνητών, σε θρησκευτικό πανηγύρι, με πίστη και αφοσίωση αλλά και θαυμασμό της υψηλής θείας πραγματικότητας.

Στον Άγιο Ανδρέα, έναν μεγαλοπρεπή Ιερό Ναό, για τα προεόρτιά του,  σύμφωνα με το Αγιορείτικο (παλιό) ημερολόγιο, όπου τελέσθηκε Μέγας εσπερινός, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Καστοριάς, μετά το πέρας του οποίου, σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο του υπογείου του Ι.Ν., προσφέρθηκε δείπνος με πλουσιοπάροχες νηστήσιμες ευλογημένες λιχουδιές και εδέσματα σε εκατοντάδες πιστούς. Εκεί και το ολονύκτιο και η πρωινή θεία λειτουργία της 13ης Δεκεμβρίου 2012 με την παρουσία των καθηγούμενων των Ι. Μ. Αγίου Ανδρέα και Μεγίστης Βατοπαιδίου Εφραίμ και επίσης το πλούσιο γεύμα με αγάπη και πίστη.

Επόμενος σταθμός προσκυνήματος η κορωνίδα της Ορθοδοξίας, το Βατοπαίδιον. Ένας αρκετά προσεγμένος χώρος, με δυνατότητα φιλοξενίας και θρησκευτικής προσήλωσης.

Εκεί η μικρή Μεγαλοκαλυβιώτικη αντιπροσωπεία, αφήνοντας ελεύθερη τη σκέψη της σε απέραντη κοσμική θάλασσα- κοσμικό ωκεανό του ποιητή μας, του εν τοις ουρανοίς Πατέρα- Παντοκράτορα. Δεν έχει σημασία η πρώτη επαφή και σκέψη, σημασία έχει, πέρα από το σήμερα, το αύριο το πάντα. Ο άνθρωπος, ως λογικό όν, προικίσθηκε από τον δημιουργό του πέρα από τη σάρκα του με ψυχή η οποία, όταν θα έλθει το πλήρωμα του χρόνου, θα συνεχίσει το ταξίδι της στην αιωνιότητα για να κριθεί ανάλογα με την επί γης πολιτεία του καθένα μας.

Aλλά καιρός να προσγειωθούμε στη σημερινή μας πραγματικότητα. Αυτή που βάλλεται πανταχόθεν και που διαμορφώνεται ανάλογα με την επιρροή που ασκεί η επί γης οικονομική εξουσία. Η εξουσία των ολίγων κέντρων αλλά με πολλές παραφυάδες, η οποία ολοένα σφίγγει τις δαγκάνες της καταλύοντας κάθε μορφή αντίστασης.

Αυτή που δεν πιστεύει στην αλήθεια, στην αγάπη, στην αλληλεγγύη, κατ’ επέκταση στις πανανθρώπινες αξίες.Αυτή που δεν έχει οδηγό της τον ίδιο τον Δημιουργό και αυτή που σταύρωσε τον Υιό του, τον Μονογενή. Αυτή που αντλεί δύναμη και περιεχόμενο από τον αντίχριστο. Αυτή τελικά που, εμείς προσευχόμενοι με βαθιά πίστη, ελπίζουμε να αποτινάξουμε.

Θα το πετύχουμε άραγε, και πότε;

Ίσως με εκ παραλλήλου προσπάθεια προσέγγισης όχι μόνο του θείου αλλά και του ίδιου του εαυτού μας, να μας βοηθήσει.  Και ελπίζεται πως θα βοηθήσει, για να μπορέσουμε τελικά, ξεπερνώντας συμπληγάδες, να πορευτούμε σε γαλήνια μήκη και πλάτη συνεχίζοντας το ταξίδι μας στην εν Χριστώ και Θεού αιωνιότητα. 

Ο Θεός να μας ευλογεί!

Πηγή: agioritikovima.gr