Στο Τιγίδι της Γασίκας

Ο γέροντας Ναχάσαν, παλιός ενορίτης του Αγίου Νικόδημου Γασίκας, στο Νυέρι, πριν από δύο χρόνια εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του σε μια νέα περιοχή, στο Τιγίδι, μακρυά από την ενορία και την εκκλησιά του. Όμως δεν έμεινε με σταυρωμένα χέρια.

Έψαξε τριγύρω και ηύρε άλλες 3-4 ορθόδοξες οικογένειες που είχαν κι αυτές μεταναστεύσει από άλλες περιοχές κι ενορίες.

Πού θα μαζεύονταν για να διαβάζουν, έστω, τον κυριακάτικο Όρθρο; Ζήτησαν την άδεια από το διευθυντή του γειτονικού σχολείου κι εκεί συνέρχονται κάθε Κυριακή για τα θρησκευτικά τους καθήκοντα.

Λαχτάρα τους όμως ήταν η θεία Λειτουργία. Να κοινωνήσουν κι αυτοί και τα παιδιά τους. Είχε έρθει πολλές φορές ο Γέροντας ως τη Γασίκα, για να παρακαλέσει τον π. Γρηγόριο, τον αφρικανό ιερέα, και τις αδελφές του Κατηχητικού Κέντρου, να τους επισκεφθούν και να λειτουργηθούν όλοι μαζί. Μα οι διάφορες υποχρεώσεις, και προπαντός η έλλειψη αυτοκινήτου, δεν μας είχαν επιτρέψει να πραγματοποιήσουμε αυτό το ταξίδι. Τελευταία όμως, που με τη χάρη του Θεού και τη βοήθεια των αδελφών μας στην Αθήνα —τους οποίους θερμά ευχαριστούμε— αγοράσθηκε το αυτοκίνητο, βάλαμε κι αυτή την εξόρμηση στο πρόγραμμα.

Κυριακή των Αγίων Πάντων. Ξεκινήσαμε στις 6 το πρωί και φθάσαμε στο Τιγίδι στις 8.30′ περίπου. Η απόσταση είναι 50χλμ. Τα 30 είναι άσφαλτος, πράγμα που σημαίνει ότι για να καλυφθούν δεν χρειάζεται πάνω από μισή ώρα. Τα άλλα 20 χλμ. πήραν τον υπόλοιπο χρόνο. Άλλοτε πηδούσαμε όγκους χωμάτων, άλλοτε διασχίζαμε χαντάκια και λιμνούλες. Περάσαμε γεφυράκια φτειαγμένα με κλαδιά και ακόμη μια μεγάλη γέφυρα στρωμένη με σανίδια. Λακκούβες, υψώματα, χωράφια. Πότε χάναμε το μονοπάτι, πότε το βρίσκαμε. Ευτυχώς ο π. Γρηγόριος είχε ξαναπεράσει από κεί. Εκτός αυτού, βρίσκαμε και κάποιον και ρωτούσαμε.

Κάποτε φθάσαμε στο «σχολείο». Μήν φαντασθείτε κανένα κτίριο, με πόρτες, παράθυρα, θρανία, έδρες. Μόνο ένας ξύλινος σκελετός και μερικά σανίδια πασαλωμένα στο έδαφος, στη θέση θρανίων. Προσπαθήσαμε να ευτρεπίσουμε το χώρο, που ήταν συγχρόνως αποθήκη ξύλων. Σε λίγο έφθασε και… η Αγία Τράπεζα —ένα χαμηλό τραπεζάκι από το πιο κοντινό σπίτι— κι ένα σκαμνάκι για να χρησιμεύσει ως Αγία Πρόθεση. Για να μεγαλώσει την επιφάνεια του, ο π. Γρηγόριος έβαλε επάνω το βαλιτσάκι των ιερών σκευών.

Μαζεύθηκαν καμμιά τριανταριά άτομα, μισοί βαπτισμένοι, μισοί κατηχούμενοι. Ο Μζέε (ο γέροντας) κάνει και κατήχηση στους κατοίκους της περιοχής, που ανήκουν στη φυλή Τουρκάνα και είναι ακόμη αβάπτιστοι. Ανάμεσα στους πιστούς ήταν και δύο ζευγάρια που είχαν περπατήσει 8 χιλιόμετρα και χρειάσθηκαν γι’ αυτό 2 ώρες και 10′.

Είχα σταθεί κοντά σε ένα άνοιγμα παραθύρου. Έξω η άγρια στέππα. Μέσα η ήρεμη προσφορά της αναίμακτης θυσίας του Κυρίου μας. Πόσο μεγάλη είναι η συγκατάβαση Του! Ήταν μια από τις καλύτερες Λειτουργίες της ζωής μου.

 

Νυακέο

 

Πηγή: Τριμηνιαίο περιοδικό «Πάντα τα Έθνη», Έτος Ι΄, τ.37, 1^ο τρίμηνο 1991, εκδότης «Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος»