«Σε ξένη πατρίδα» Απόδημοι Κύπριοι στις ΗΠΑ

Παρουσίαση Βιβλίου Πέτρου Πετρίδη

 

Της Ζήνας Λυσάνδρου Παναγίδη

Φιλολόγου,MSc

 Το βιβλίο του Πέτρου Πετρίδη «Σε ξένη Πατρίδα», αποτυπώνει στο χαρτί, όσα ο φωτογραφικός φακός και το έμπειρο και εξασκημένο μάτι του φωτογράφου με αγάπη και έγνοια περισσή, με σεβασμό, με αιδώ και περίσκεψη, κατέγραψε από τη ζωή της κυπριακής παροικίας της Νέας Υόρκης.

Είναι μια πολύμοχθη προσπάθεια, πέραν των είκοσι χρόνων, στην οποία απεικονίζεται και διαζωγραφίζεται η ζωή αυτών των ανθρώπων, τα συναισθήματά τους, οι αγωνίες και τα πάθη τους, οι λαχτάρες της ψυχής τους, η πίστη τους στο δίκαιο του αγώνα μας, οι αέναοι αγώνες τους για την ελευθερία της Κύπρου, οι μύχιες σκέψεις, η αμφιταλάντευσή τους και ο μετεωρισμός τους ανάμεσα σε δυο πατρίδες.

Αξίζει να τονίσω ότι το βιβλίο που έχουμε στα χέρια μας, είναι μια πολύ αξιόλογη, επιμελημένη και καλαίσθητη έκδοση. Είναι θα έλεγα η ιστορία των μεταναστών μας στη Νέα Υόρκη μέσα από φωτογραφίες από έναν μερακλή φωτογράφο, που βάζει ψυχή σε ό,τι κάνει, και μέσα από κείμενα- λόγια των ιδίων των μελών της κυπριακής παροικίας της αμερικανικής μεγαλούπολης, όπως και μέσα από κάποια ποιήματα, μερικά και του συγγραφέα.

Ο Πέτρος Πετρίδης παρακολουθεί τη ζωή της παροικίας μας σε όλες τις εκφάνσεις της. Είναι συνεχώς πλάι τους και απαθανατίζει όλα τα σημαντικά και ασήμαντα γεγονότα της ζωής τους, με πάθος προμηθεϊκό και  με υπομονή, με θυσία του ελεύθερού του χρόνου. Όλα, όμως, τα κάνει με αγάπη, γι’ αυτό και είναι γνήσια. Είναι η ζώσα ιστορία της παροικίας μας, που με την παρούσα έκδοση αποκτά και θουκυδίδεια προοπτική: θα μείνει «κτήμα εσαεί» για τις μελλοντικές γενιές.

Το σημαντικότερο, όμως, επίτευγμα του φίλτατού μας Πέτρου είναι ότι καταγράφει τον πολιτισμό μας και τις παραδόσεις μας που οι απόδημοί μας με ζηλευτή φροντίδα και επιμέλεια καλλιεργούν και διαφυλάσσουν στην ξένη γη, για να μην αφομοιωθούν και να μην πολτοποιηθούν από τις συμπληγάδες και τις μυλόπετρες του πολιτισμικού αρμαγεδώνα. Στις φωτογραφίες, επιπρόσθετα, παρελαύνουν όλες οι ηλικίες και όλες οι κοινωνικές τάξεις.

Καταξιωμένος δημοσιογράφος ο Πέτρος Πετρίδης, με αυτή την πολύχρονη έρευνα στη Νέα Υόρκη, μας μεταγγίζει πολύ εύγλωττα με την τέχνη του μα και με τα σύντομα κείμενα που αγγίζουν την ψυχή, μάλιστα μερικά «μπήγονται σαν καρφιά μέσα της», τα βιώματα και τις εμπειρίες της εκατοντάχρονης σχεδόν παρουσίας των συμπατριωτών μας στη μεγάλη αυτή χώρα, την υπερδύναμη του κόσμου.

Αυτό το βιβλίο-λεύκωμα είναι φόρος τιμής σε όλους αυτούς που κράτησαν το ελληνικό όνειρο ζωντανό στην άλλη άκρη του κόσμου. Είναι φόρος τιμής στον πολιτισμό τους, στη διάθεσή τους για δημιουργία, για ανέλιξη, για διάκριση. Στην αγάπη τους για την πατρίδα και τη θρησκεία.

Τα κείμενα που συνοδεύουν τις φωτογραφίες έχουν επιλεγεί από συνεντεύξεις που παρουσιάστηκαν στην τηλεοπτική εκπομπή «Η Κύπρος μας» της Νέας Υόρκης.

Πέραν, όμως, από τις φωτογραφίες προσώπων και πολιτιστικών ή άλλων δρωμένων, όπως από τις παραστάσεις της Θεατρικής Ομάδας της Νέας Υόρκης, ο Πέτρος μάς παραθέτει και πολύ εντυπωσιακές φωτογραφίες της Νέας Υόρκης με τους ουρανοξύστες της, τις γέφυρές της, γενικά το Μανχάταν. Αν τις έβλεπα πριν πάω στην Αμερική, θα ήταν για μένα ένα υπερθέαμα που θα με συνάρπαζε πρωτόγνωρα.

Δεν θα ήθελα να παραλείψω τα λόγια ενός μικρού κοριτσιού, όταν η δασκάλα τους, τους έβαλε έκθεση για κάποιον που θαυμάζουν, και όλα τα παιδιά έγραψαν για τραγουδιστές και ποδοσφαιριστές, ενώ αυτή έγραψε για τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη και τη θυσία του. Η δασκάλα κάλεσε τη μητέρα της στο σχολείο και τη συνεχάρη. Αυτά ας είναι για μας που ζούμε στην Κύπρο μαθήματα εθνικής αγωγής.

Επιλογικά, οι ώρες που ασχολήθηκα με το βιβλίο-λεύκωμα του Πέτρου Πετρίδη «Σε Ξένη Πατρίδα», ήταν για μένα ώρες πνευματικής ανάτασης και ψυχικής ευωχίας. Ευφράνθηκε το είναι μου από το νέκταρ της πνευματικής μυσταγωγίας που αποπνέει αυτό το βιβλίο. Ευαισθητοποιήθηκα και μεταφέρθηκα νοερά  στη Νέα Υόρκη. Θαύμασα το ψυχικό μεγαλείο των αποδήμων μας , που με την εμπειρία της ανθρωπιάς, της προσφοράς και της θυσίας, κυρίως οι παλαιότεροι, νίκησαν τον μινώταυρο του ρατσισμού που τους θεωρούσε τα πρώτα χρόνια παρείσακτους και ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας ,και απειλούσε να τους κατασπαράξει.

Με τη θέρμη της ψυχής τους και τη βιωματική μνήμη, με την εργατικότητα, το πείσμα, την επιμονή, κατάφεραν σήμερα να είναι οι πρώτοι σε μόρφωση και οι δεύτεροι σε πλούτο, από τις ξένες παροικίες στην Αμερική, όπως σεμνύνεται στον χαιρετισμό του στο βιβλίο ο κ. Φίλιπ Κρίστοφερ. Ασφαλώς, σήμερα , παρόλο που με τα σχολεία και τις εκκλησίες διατηρούν άσβηστη τη φλόγα του ελληνισμού και οι συνθήκες είναι πολύ πιο εύκολες, απ’ ό,τι τον περασμένο αιώνα, εντούτοις καραδοκεί ο κίνδυνος της αλλοτρίωσης και της πολιτιστικής αφομοίωσης των νεότερων γενεών από τους μικτούς γάμους και την «ακηδία», την αδιαφορία, την ευμάρεια και τον ευδαιμονισμό.  

Προσωπικά, φίλοι και φίλες, ένιωσα τέτοια κατάνυξη τη βδομάδα του Πάσχα που έζησα στην Αστόρια και τόση περηφάνια στην παρέλαση της 25^ης Μαρτίου στην 5^η λεωφόρο, που τείνω να πιστέψω ότι οι απόδημοι φυλάνε καλύτερα τις Θερμοπύλες του Ελληνισμού από εμάς. Ο θεός να τους έχει καλά, κι ακόμα καλύτερα τον φίλο μας τον Πέτρο για να συνεχίσει να προσφέρει σ’ αυτά τα αδέλφια μας «χρώμα και άρωμα πατρίδας».