Μπαμπά, ποιά Χώρα μας αγαπάει;

 

Οφείλω να ομολογήσω πως δεν είμαι καθόλου λάτρης του ποδοσφαίρου.

Σε ότι αφορά το ποδόσφαιρο είμαι εκτός τόπου και χρόνου.

Όταν όμως, παίζει η Εθνική μας, πάντα θα παρακολουθήσουμε μαζί με το γιό μου τον αγώνα.

Έτσι έγινε και φέτος με τις ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις του Euro 2012, μέχρι τον αποκλεισμό της Ελλάδας.

Ο γιός μου, βέβαια, συνέχισε να βλέπει τους αγώνες αλλά θέλοντας να βρει κάποιο λόγο για να υποστηρίξει μία από τις δύο ξένες χώρες που έπαιζαν κάθε φορά, άρχισε να με ρωτάει ποιά από τις δυο αγαπάει την Ελλάδα. Πραγματικά η ερώτησή του με δυσκόλευε πάρα πολύ και απέφευγα να του απαντήσω.

Αυτό το κατάλαβε και ένα βράδυ με ένα φανερά προβληματισμένο ύφος με ρώτησε: «μπαμπά, καμμία χώρα δεν αγαπάει την Ελλάδα;»

Όταν είδα τον προβληματισμό του, του εξήγησα ότι άλλο ο λαός μιας χώρας και άλλο οι ηγέτες της ίδιας της χώρας. «Πολλών χωρών οι λαοί», του είπα, «αγάπησαν την Ελλάδα και πολέμησαν και έδωσαν και τη ζωή τους ακόμα για μας. Οι αρχηγοί τους όμως, κοιτούσαν το συμφέρον το δικό τους.

Κοιτούσαν να κάνουν τη χώρα τους κυρίαρχη και ισχυρή για να είναι οι ίδιοι αρχηγοί της ισχυρής αυτής χώρας και να απολαμβάνουν αξιώματα και πλούτη.

Οι αρχηγοί, λοιπόν, των χωρών κατ’ αυτόν τον τρόπο, εκμεταλλεύθηκαν και πολλές φορές κατέστρεψαν και ταπείνωσαν την μικρή μας πατρίδα, αφού έτσι ήταν το συμφέρον τους».

Ακούγοντας αυτά ο γιός μου καθησυχάσθηκε από την σκέψη ότι ο απλός και περισσότερος κόσμος μας αγαπούσε κι έτσι κοιμήθηκε ήσυχος.

Εγώ όμως, ξέροντας κάτι παραπάνω από το γιό μου και γνωρίζοντας λίγο την ιστορία μας, βυθίστηκα πάλι σε πικρές σκέψεις. Μία-μία εάν πιάσει κανείς όλες τις μεγάλες χώρες-δυνάμεις, θα βρει και κάτι κακό έως και καταστροφικό να έχει προσφέρει στην πατρίδα μας.

Από τον καιρό που δημιουργήθηκε η Ευρωπαϊκή Δύση, πάντα μας έβλεπαν με μισό μάτι. Οι αρχές μας, τα πιστεύω μας, ο πολιτισμός μας και ειδικά η θρησκεία μας, ήταν γι’ αυτούς αγκάθι. Γι’ αυτό και το 1821, καμμία χώρα δεν έδειξε συμπάθεια στον αγώνα μας. Αντιθέτως, σχεδόν όλες οι Ευρωπαϊκές, έδειξαν μίσος και δυσαρέσκεια (μιλάω πάντα για τις κεφαλές και τους ισχυρούς της κάθε χώρας). Ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που είχαν νιώσει (ικανοποίηση και ευχαρίστηση δηλαδή) όταν έπεσε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία το 1453 (με δική τους πάντα μεθόδευση και βοήθεια). Ίσως ήλπιζαν τότε, πως οι Ρωμιοί είχαν πιά τελειώσει, πως είχαν ησυχάσει πιά από εμάς.

Όταν λοιπόν, με τη βοήθεια του Θεού και ΜΟΝΟ, σηκώσαμε κεφάλι, και είδαν ότι δεν μπορούν να μας εμποδίσουν να ελευθερωθούμε (σε ότι βάζει υπογραφή ο Θεός, ο άνθρωπος είναι ανίκανος να το αλλάξει) ήρθαν και μας προσέφεραν συμμαχίες, υποστήριξη και κάθε βοήθεια, με αβάσταχτα όμως, ανταλλάγματα. Και βέβαια κάθε λίγο η Ελλάδα «απολάμβανε» τα οφέλη των Δυτικών συμμαχιών.Εκμετάλλευση, πόλεμο, διωγμό, μίσος, υποδούλωση, εξαθλίωση, ταπείνωση, εξαγορά συνειδήσεων, οικονομική και διοικητική σκλαβιά… και τόσα άλλα «καλά». Και μετά από κάθε κακό ερχόταν και η αντίστοιχη βοήθεια. Αντίσκηνα, τρόφιμα, ρούχα… Οι Αμερικανοί στέλνουν αυτά, οι Άγγλοι τα άλλα, οι Γάλλοι τα παρ’ άλλα κλπ. κλπ.

Το αντίσκηνο που έμενε η γιαγιά μου στα προσφυγικά, το είχε στείλει ο Άγγλος! Καλή η Αγγλία! Μα…η Αγγλία δεν ήταν αυτή που χειραγώγησε την Ελλάδα (κατά το δικό της συμφέρον) στη Μικρασιατική καταστροφή;

Τα τρόφιμα που έδιναν στη γιαγιά μου ήταν από τον Αμερικανό! Καλή η Αμερική!… μα ο Αμερικανός δεν ήταν αυτός που όταν άκουσε να λένε πως για να φτάσουν στα πετρέλαια της Ανατολής θα διωχθεί ο Μικρασιατικός χριστιανικός πληθυσμός, χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι και είπε «μα γι’ αυτές τις καταραμένες μειονότητες ήρθαμε να μιλήσουμε εδώ ή για τα συμφέροντά μας;» (Επιστολή Τζ. Χόρτον «Η μάστιγα της Ασίας»).

Τα ρούχα που μοίραζαν στα προσφυγικά ήταν από Ιταλία και Γαλλία! Καλή η Γαλλία, καλή κι η Ιταλία! Μα… η Ιταλία και η Γαλλία δεν έδιναν όπλα στον Κεμάλ για να χτυπήσει τον Ελληνικό στρατό; Όλες αυτές οι συμμαχικές δυνάμεις δεν ήταν αυτές που δεν άφηναν τους μισοπεθαμένους Μικρασιάτες να ανέβουν στα καράβια τους και να σωθούν;

Το γάλα και το τυράκι που έτρωγε μικρός ο πεθερός μου στον Πειραιά το ’41, το έστελναν οι σύμμαχοι! Μα… οι σύμμαχοι δε βομβάρδισαν και ισοπέδωσαν τον Πειραιά το 1944, αφήνοντας ανέπαφες τις Γερμανικές εγκαταστάσεις αλλά γκρεμίζοντας όλα τα κτίρια του Πειραιά και σκοτώνοντας εκατοντάδες άντρες και γυναικόπαιδα με σκοπό την εκμετάλλευση της μελλοντικής ανοικοδόμησης του λιμανιού μας από τις εταιρείες τους; -έτσι λέγεται και γράφεται από κάποιους “κακούς”-. Αυτοί δεν στήριξαν τον αιματηρό και σκληρό εμφύλιο που έζησαν οι πατεράδες μας; Αυτοί δεν ήταν που αμέσως μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου επέβαλαν την προστασία της Γερμανίας για δέκα χρόνια, για να ξαναδυναμώσει;

Και βεβαίως δεν αναφέρουμε το φρικτό κι απάνθρωπο έργο της Γερμανίας από την Μικρασιατική καταστροφή μέχρι και τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους που αιματοκύλησαν την ανθρωπότητα.

Και φτάνουμε στο θλιβερό σήμερα, όπου βλέπουμε να ξεπουλιέται η Εθνική μας κυριαρχία στους ΓερμανοΔουΝουΤάδες (ταγοί της αυτοκρατορίας των τριών τεσσάρων γνωστών άγνωστων κολοσσιαίων χρηματαγορών) μέσω των «σωτήριων» δανείων που παίρνουμε με τους δυσβάσταχτους όρους και την υποθήκευση της γης της πατρίδας μας σε διάφορους ξένους κι άγνωστους… επενδυτές!

Και βεβαίως σε ολόκληρη αυτή την πολέμια, κατά της Ελλάδας, πορεία, από την Ελληνορθόδοξη Βυζαντινή Αυτοκρατορία μέχρι σήμερα, οι ορκισμένοι αυτοί εχθροί θα ήταν ανίσχυροι εάν κάποιοι Βυζαντινοί αυτοκράτορες και μετέπειτα πολιτικοί αρχηγοί και… «ηγέτες» δεν ξεχνούσαν την ιστορία τους και δεν πρόδιδαν τις αξίες και την Ελληνορθόδοξη παράδοσή τους. Βυζαντινοί Έλληνες άνοιξαν τις πόρτες στις τότε φραγκικές διαφθορές και ευρωπαϊκά συμφέροντα! Ρωμιοί πρόδιδαν τους επαναστάτες στους Τούρκους! Έλληνες αρχηγοί ξενόφερτων κομμάτων υπάκουαν σε ξένα συμφέροντα ξεπουλώντας την νεοσύστατη τότε μικρούλα Ελλάδα. Έλληνες πολιτικοί σήμερα παρέδωσαν προδοτικά την πατρίδα μας σε ξένες κυριαρχίες και αλλότρια συμφέροντα.

Και αναλογιζόμενος όλα αυτά, νιώθεις να σε πνίγει ένα ΓΙΑΤΙ.

Γιατί πρέπει κάθε τόσο να ξεπέφτουμε ηθικά και να πρέπει πάλι οι επόμενες γενιές να πληρώσουν με το αίμα τους την ανάσταση του γένους μας;

Γιατί να βρίσκονται πάντα Εφιάλτες, οι οποίοι καθήμενοι αναπαυτικά επάνω στα ανταλλάγματά τους, βλέπουν ατάραχοι τον κάθε Λεωνίδα να πέφτει άψυχος, ενώ θα μπορούσαν να αγωνιστούν μαζί του και να γίνουν ήρωες βοηθώντας την πατρίδα τους;

Γιατί να βρίσκονται πάντα Νέρωνες, που καίνε και ταλανίζουν τον κόσμο χωρίς να τους αγγίζουν οι θλίψεις, η δυστυχία και η απόγνωση των ανθρώπων που βασανίζουν κι εξοντώνουν;

Και βεβαίως η απάντηση είναι μία. Διότι δεν έχουν μέσα τους Θεό.

Διότι δεν γνωρίζουν οι δύστυχοι, ότι μία ημέρα θα δώσουν λόγο γι’ αυτά που κάνουν.

Δεν πιστεύουν οι άμοιροι ότι Αυτός που βρίζουν, χλευάζουν και Του γυρνούν την πλάτη είναι αυτός που θα ορίσει την αιώνια τύχη τους.

Δεν φοβούνται οι δόλιοι την δύναμη Αυτού που δημιούργησε το σύμπαν.

Δεν σέβονται οι αλαζόνες Αυτόν, ο Οποίος παρ’ όλη την κατάντια τους, συνεχίζει να τους αγαπά και ανέχεται να τους βλέπει να σπαταλούν τον πολύτιμο χρόνο, που τους έδωσε, με τα αντίχριστα, αισχρά και άθλια έργα της μιαρής τους ύπαρξης.

Όλοι αυτοί λοιπόν, οι οποίοι δεν αγαπούν και δεν σέβονται τον Θεό, πως είναι δυνατόν να αγαπήσουν την Εικόνα Του; Πως είναι δυνατόν να αγαπήσουν ένα έθνος, το οποίο ανέκαθεν είχε πίστη και φόβο Θεού; Και το κυριότερο, πως να μας αγαπήσουν και να μας βοηθήσουν την στιγμή που και οι δικοί μας αρχηγοί έχουν τα ίδια με αυτούς πιστεύω; Έχουν τον ίδιο με αυτούς αρχηγό;

Κοιμήσου λοιπόν, αγόρι μου, κοιμηθείτε παιδιά όλου του κόσμου και, που ξέρετε; Μπορεί κάποια μέρα να ξυπνήσετε και οι αρχηγοί των δυνατών να έχουν γίνει απλοί άνθρωποι με δικαιοσύνη και φόβο Θεού στην καρδιά τους, που θααγαπούν τις Χώρες όλης της γης, αφού θα βλέπουν σε αυτές το χέρι του Θεού και Δημιουργού ολόκληρου του σύμπαντος. Θα γίνει όμως ποτέ αυτό;

Αναστάσιος Μυρίλλας

Πηγή: Περιοδικό «Ενοριακή Ευλογία», τεύχος 121