«Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός…» (Κυριακή του Πάσχα)

Χριστός Ανέστη!

Εορτάζει όλη η φύση, συμμετέχει όλη η δημιουργία στο φως της Αναστάσεως και ο λαός ξεχύνεται  με το φως της Αναστάσεως να καίει στο λυχνάρι της υπάρξεώς του στους δρόμους, στους αγρούς, μεταφέρει το φως στο σπίτι του, την κατ’ οίκον εκκλησία του.

Ο Αναστάς Χριστός είναι «το Φως του κόσμου»·.

Στη χαρά αυτή «εισέλθετε πάντες».

Γιατί ο Κύριος «δέχεται τον έσχατον καθάπερ και τον πρώτον… και τον ύστερον ελεεί και τον πρώτον θεραπεύει.

Κακείνω δίδωσι και τούτω χαρίζεται.

Και τα έργα δέχεται και την γνώμην ασπάζεται, και την πράξιν τιμά και την πρόθεσιν επαινεί…» (Κατηχητικός Λόγος αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου).

Γνωρίζουμε πια το μυστήριο του ζωοδότου θανάτου του Χριστού.

Ο Άδης πατήθηκε.

Ο θάνατος νικήθηκε.

 

Το Φως της Αναστάσεως

 

Ίσως, αύριο, η καθημερινότητα να μη μας αφήσει να καταλάβουμε τι έγινε τις ημέρες αυτές.

Το αναστάσιμο φως θα μεταφερθεί με τις λαμπάδες που θα φέρουν στα χέρια τους τα παιδιά μας.

Στολισμένες όμως, σε κάποιες περιπτώσεις, με τον πόνο και τη βία.

Ο θάνατος νικήθηκε και εμείς θα επιμένουμε να κρατάμε κι αυτή τη στιγμή στα χέρια μας τον ίδιο τον θάνατο.

Εάν με ρωτήσετε τί θα γίνει, δεν έχω απάντηση να σας δώσω.

Ο Θεός γνωρίζει.

Αλλά αν επιμένετε να σας δώσω ένα απειροελάχιστο δείγμα του τρόπου και του μέσου για να νικήσουμε τον θάνατο, θα μου επιτρέψετε να δανειστώ ένα μικρό κομμάτι του Ντοστογιέφσκυ από το αριστούργημά του «ΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΡΑΜΑΖΩΦ».

Η ιστορία

«Κάποτε ζούσε μια κακιά γυναίκα.

Πέθανε χωρίς να κάνει κάποιο καλό και οι διάβολοι την πέταξαν στη φλογισμένη λίμνη.

Ο φύλακας άγγελός της όμως προσπάθησε να θυμηθεί κάποια καλοσύνη της για να τη βοηθήσει ενώπιον του Θεού. Θυμήθηκε και τό ’πε στον Θεό, ότι κάποτε αύτη έβγαλε από το περιβόλι της ένα φρέσκο κρεμμυδάκι και τό ’δωσε σε μια ζητιάνα.

Ο Θεός του απήντησε τότε: “Πάρε το ίδιο κρεμμυδάκι και πήγαινε πάνω από τη λίμνη. Βάστα το από τη μια άκρη και αν πιαστεί από την άλλη, τότε τράβα την.

Αν τα καταφέρει, ας πάει στον Παράδεισο. Όμως αν σπάσει το κρεμμυδάκι, θα πει πως καλά είναι εκεί που είναι”. Έτρεξε ο άγγελος στη γυναίκα και της λέει: “Πιάσου, γερά από το κρεμμυδάκι κι εγώ θα σε τραβήξω”. Κι άρχισε να την τραβάει προσεχτικά. Την είχε βγάλει ολάκερη σχεδόν απ’ τη λίμνη, μα μόλις είδαν οι άλλοι αμαρτωλοί πως την τραβάνε έξω, γαντζώθηκαν όλοι πάνω της για να βγουν και αυτοί μαζί της.

Μα η γυναίκα ήταν κακιά, μέγαιρα σωστή, κι άρχισε να τους κλωτσάει φωνάζοντας: “Εμένα, εμένα θέλουν να βγάλουν κι όχι εσάς. Δικό μου είναι το κρεμμυδάκι κι όχι δικό σας”.

Μόλις τό ’πε αυτό, το κρεμμυδάκι έσπασε. Κι αύτη ξανάπεσε στη λίμνη… Κι ο άγγελος έβαλε τα κλάματα κι έφυγε!».

Σας ανέφερα το διήγημα αυτό για να το συμπληρώσω με μια φράση του αγίου Γρηγορίου: «Απέθανεν, ίνα σώση, ανήλθεν, ιν’ ελκύσει προς εαυτόν κάτω κειμένους εν τω της αμαρτίας πτώματι…».

Με άλλα λόγια, ο ίδιος ο Χριστός ανέβηκε στους ουρανούς για να μας ελκύσει κοντά Του με «ένα απλό κρεμμυδάκι». Επάνω του κρέμεται όλη η ανθρώπινη αμαρτία μας και όλη αυτή η περίοδος μας δίδαξε ότι ο ίδιος ο Χριστός υπέστη τον θάνατο για όλους μας μέχρι το τέλος. Συμμετοχή ή απόρριψη;

Στη Βασιλεία του Θεού, που τη βεβαιότητά της μας αναγγέλλει η Ανάσταση, ή μοιράζεσαι το κρεμμυδάκι που σου δίνει ο Θεός με τους άλλους ή τραβάς την οδό της απωλείας. ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

(Αγαθαγγέλου, Επισκόπου Φαναρίου, Η Ζύμη του Ευαγγελίου, εκδ. Αποστ. Διακονία, σ. 113-116)