Οι Ορθόδοξοι μαχητές της Αϊτής
21 Μαΐου 2013
3000 ΧΡΟΝΙΑ Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΚΟΡΠΑ ΦΩΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΣΤΑ ΠΕΡΑΤΑ ΤΗΣ ΓΗΣ.
Aποστολή Κεντρική Αμερική
“ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΣΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΝΑ ΣΤΕΙΛΕΙ ΚΑΠΟΙΟΝ ΝΑ ΔΕΙ
ΠΩΣ ΕΠΙΒΙΩΝΕΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΔΩ.”
Αϊτή – Αθηνά Κρικέλη
Greek Press Magazine
Το ταξίδι στην Αϊτή ξεκίνησε πολύ πριν φτάσω εκεί. Με τις ανταλλαγές ηλεκτρονικού ταχυδρομείο τα διαδικαστικά και κυρίως τα “μη και τα πρέπειτης κοινωνίας αυτής. Δύσκολος χώρος για έναν ξένο, ιδιαίτερα μετά τον καταστροφικό σεισμό του 2010 (12 Ιανουαρίου) 7 βαθμών της κλίμακας ρίχτερ με επίκεντρο την πόλη L?g?e που σκότωσε σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Αϊτινής Κυβέρνησης, 300 χιλιάδες πολίτες. Πενηντα τέσσερεις μετασεισμικές δονήσεις κατάφεραν να αποτελειώσουν ότι είχε αφήσει όρθιο ο πρώτος σεισμός. 250 χιλιάδες σπίτια ισσοπεδόθηκαν και 30 χιλιάδες επαγγελματικοί χώροι. Μεταξύ αυτών το προεδρικό μέγαρο, και ο Καθεδρικός Ναός του Port-au-Prince.
Στην άφιξη με περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Δεκάδες αστυνομικοί και κυβερνοπαράγοντες οι οποίοι φρόντιζαν με περίσσια ευγένεια να εξυπηρετήσουν όλους τους επισκέπτες. Η μετασεισμική Αίτή, είναι μια σκονισμένη χώρα πεινασμένη χωρίς μέλλον και φώς σε κανένα τούνελ. Η εγκληματικότητα αυξημένη “σκοτώνουν για το τίποταόμως είναι ένας λαός που πεινά, ζεί σε τρώγλες και σκηνές με άθλιες συνθήκες.Η μαύρη μαγεια είναι στο αίμα τους, όμως αυτό δεν τους αποτρέπει από το να είναι Χριστιανοί. Κάνουν βουντού με το παραμικρό, όταν σε στραβοκοιτάξουν μη πας για καυγά, άλλαξε δρόμο με ένα χαμόγελο! Χρησιμοποιούν τα ΤΑΠ ΤΑΠ αυτοσχέδια λεωφορεία (να τα πεί ο Θεός) που στοιβάζονται τόσοι όσους χρειάζεσαι για να χάσεις το στοιχημα…. Η οδήγηση είναι πρόκληση έως επικίνδυνο ενχείρημα. Φλάς και στοπς δεν υπάρχουν ούτε στην κουλτούρα αλλά ούτε και στην διάθεση των οδηγών. Στρίβουν όπου θέλουν και όταν θέλουν στους δρόμους που οι λακούβες και τα φυσικά εμπόδια είναι αυτονόητα. Χαμογελούν, αγνούν το απέναντι αυτοκίνητο και έχουν μονίμως το χέρι επάνω στην κόρνα. Φαντάζομαι πως όταν χαλάσει η κόρνα του αυτοκινήτου τους δεν το οδηγούν!!!
Τα ταξί τους είναι μοτοσυκλέτες, θέλει θάρρος και αυτογνωσία να τα προτιμήσεις. Για πρώτη φορά πηγαίνοντας για το αεροδρόμιο είδα μετωπική τράκα ταξί. Απερίγραπτο!
Είναι ευγενικός απο την φύση του λαός και υπήρξαν εποχές πρίν το 1950 που η Αϊτή αποτελούσε το Παρίσι αν θέλετε της Κεντρικής Αμερικής , οι ψηλοί καλοφτιαγμένοι με τέλειες οδοντοστοιχίες Αϊτινοι, και οι πάντα προσεγμένες Αϊτινές σε κάνουν να αναρωτιέσαι πως μπορεί μέσα απο τις λασπομένες τρώγλες να βγαίνουν τόσο “ατσαλάκωτοι και καθαροίοι άνθρωποι.
Το νερό το βγάζουν από το πηγάδι, ζούν ανάμεσα στα σκουπίδια τους όμως οι ίδιοι και τα ρούχα τους λάμπουν απο καθαριότητα. Χαζεύω μάλλον αδιάκριτα τα πιτσιρίκια που είναι τόσο καλοντυμένα με τις σχολικές τους ενδυμασίες και τα περύτεχνα στολισμένα μαλλιά τους που με λυπούνται, μου σκάζουν ένα τεράστιο χαμόγελο και με χαιρετούν..
“Κύριος πρωταγωνιστήςαυτού του ταξιδιού ο Πατήρ Βαρνάβας, ο ορθόδοξος Ιερέας της Ιεραποστολής του Αγίου Νικολάου του Βαπτιστή. Ανήκει στην Μητρόπολη Μεξικού υπο την αιγίδα του Μητροπολίτου Αθηναγόρα. Ντόπιος επιβλητικός τόσο με την φωνή όσο και με το μπόϊ του. Μιλά Ελληνικά, αγγλικά γαλλικά και την ντόπια κρεολι διάλεκτο.
Μας συνοδεύει στην περιοχή όπου λειτουργεί το σχολείο της ιεραποστολής. Εξω από το κτίριο ζωγραφισμένες οι σημαίες της Ελλάδας και του Βυζαντίου. Αν δεν μας ενημέρωναν θα πιστεύαμε πως ήταν ένα εγκατελειμένο κτίριο. Μπαίνουμε μέσα και αντικρύζουμε 350 χαμόγελα που μας καλοσωρίζουν “μπονζού μαντάμ Αθηνά“ευχαριστώτους λέω ελληνικά και μου απαντούν στην ίδια γλώσσα “ευχαριστώ!!
Τον λόγο παίρνει ο πατήρ Βαρνάβας που γυρνώντας από ελληνικά σε αγγλικά και τανάπαλιν προσπαθεί σε αυτόν το λίγο χρόνο να μας περιγράψει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες λειτουργεί το σχολείο. “Χωράνε κι άλλοι μαθητές, υπάρχουν παιδάκια που δεν μπορούν να έρθουν σχολείο γιατί οι γονείς δεν μπορούν να αγοράσουν τις σχολικές ενδυμασίες ($25 δολλάρια) . Εδώ η φοιτηση είναι δωρεάν, όμως το κράτος σε αυτό το θέμα είναι πολύ αυστηρό, ΠΡΕΠΕΙ οι μαθητές λόγω υγιεινής να φορούν σχολικές στολέςμου λέει και προσθέτει “κάποτε μπορούσαμε να τους δίνουμε και ένα πιάτο φαγητού με ένα ποτήρι γάλα” Τώρα δεν μπορούμε κάν να πληρώσουμε το ενοίκιο του σχολείου. Ευτυχώς ο ιδιοκτήτης είναι Ορθόδοξος και φίλος.
Βγάζουμε φωτογραφίες με τα παιδιά που το χαίρονται ιδιαίτερα γιατί καθόμαστε μετά μαζί να τις δούμε. Η φωτογραφική κάμερα περνά στα χέρια τους και αυτό τους ενθουσιάζει. Δίνουμε υπόσχεση πως θα ξανάρθουμε.
Το εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή βρίσκεται ακριβώς δίπλα από το σχολείο. Με χάρτινες εικόνες και μια σκεπή που είναι έτοιμη να βουλιάξει μαζί με το νερό που μαζεύει απο τις συχνές βροχοπτώσεις . “Κάποια στιγμή θα μπορέσουμε να λειτουργήσουμε μας λέει ο πατήρ Βαρνάβας. Βοηθήστε μας να κρατήσουμε ζωντανή την Ορθοδοξία εδώ μου λέει. Περιμέναμε δεκαέξι χρόνια να έρθετε, είμαστε ξεχασμένοι ή μάλλον άγνωστοι. Ο κόσμος δεν ξέρει καν οτι υπάρχουμε και παλεύουμε κάθε μέρα να επιβιώσουμε”
Η Αϊτή δεν σου χαρίζεται, όμως σου δίνεται αν το αξίζεις. Η καχυποψία γίνεται χαμόγελο και το χαμόγελο προσκληση να μπείς στα άδυτα της “τσιγκούποληςστο Σιτι Σολέι την απαγορευμένη πόλη. Πίσω από τα κορναρίσματα και την βρωμιά της πόλης κρύβεται ένα πανέμορφο διαμάντι, με εκπληκτική φύση και υπέροχες παραλίες. Ελληνες έχει ελάχιστους. Φιλέλληνες εκατοντάδες! Δύο ιερείς Ορθόδοξοι προσπαθούν να πράξουν το ακατόρθωτο: Να δημιουγήσουν μια ελληνική Ορθόδοξη κοινότητα με το δικό τους εκκλησάκι όπου θα διδάσκουν την Ορθοδοξία και τον Χριστιανισμό, αλλά και να συνεχίσουν να βοηθούν τις εκατοντάδες των παιδιών που εδώ έχουν την μοναδική ευκαιρία της ζωής τους να αποκτήσουν παιδεία και ένα σίγουρο μέλλον.
