Γέρων Αυξέντιος Γρηγοριάτης († 1892 – 1981). Μέρος Α’
26 Ιουλίου 2013
Μοναχού Δαμασκηνού Γρηγοριάτου
Ο οσιώτατος Μοναχός Αυξέντιος Γρηγοριάτης, ήταν το καμάρι και το στολίδι της Ιεράς Μονής μας. Ηταν ο ασκητής του κοινοβίου, ο αετός της θείας αγάπης, ο θεωρός του ακτίστου Φωτός, ο περιφρονητής των γηίνων και εραστής των ουρανίων. Ηταν το καύχημα της μετανοίας. ο πλούτος της θείας σοφίας, ο δυνάστης των δαιμόνων, της προσευχής το λαμπρότατον τέμενος, ο επίγειος Αγγελος και ουράνιος άνθρωπος.
Με αυτά τα ταπεινά λόγια ετόλμησα στο ελάχιστο βέβαια, να εκθειάσω την οσιακή προσωπικότητα του μακαριστού αδελφού της Μονής μας π. Αυξεντίου. Γνωρίζω την αδυναμία της γλώσσης μου, να εξυμνώ τέτοιες μορφές, γι αὐτό και εκ των προτέρων ζητώ συγγνώμη.
Πολλά εγράφησαν αφ ὅτου ο Οσιος αυτός Μοναχός ήλλαξε τα επίγεια με τα ουράνια, τα φθαρτά με τα άφθαρτα. Εθεώρησα όμως αναγκαίον, ανάμεσα στις άλλες βιογραφίες των Αγιορειτῶν Γεροντάδων μας, να προσθέσω και τον μακαριστό π. Αυξέντιο, περιλαμβάνοντας συνοπτικά, τα ιστορικά στοιχεία για την ζωή του, τους αγώνες και το μακάριο τέλος του. Επίσης θα προσθέσω και όσα γεγονότα συνέβησαν μετά την κοίμησίν του, προς δόξαν Θεού και έπαινον του μακαριστού Γέροντος.
Ο Γέρων Αυξέντιος, γεννήθηκε στην Μάνδρα Αττικής Ελευσίνος) το 1892. Το κοσμικό του όνομα, ήταν Αθανάσιος Κωνσταντίνου. Προήρχετο από ευσεβή οικογένεια. Από την εφηβική του ηλικία αγάπησε τον μονήρη βίο. Οι βιγραφίες Οσίων Πατέρων, που άπληστα εδιάβαζε, του είχαν ανάψει τον ζήλο για τον ασκητικό μοναχισμό. Οταν εμεγάλωσε, υπηρέτησε ως στρατιώτης την Πατρίδα επί αρκετά χρόνια κατά την περίοδον των Βαλκανικών πολέμων. Αφού με την Χάριν του Θεού επέστρεψε σώος, έφυγε αμέσως για το Μοναστήρι του οσίου Σεραφείμ του Δομβοίτου, που ευρίσκεται κοντά στην περιοχή της γενετείρας του. Εκάρη εκεί ρασοφόρος Μοναχός και μετ ὀλίγον ανεχώρησε για περισσότερη ησυχία και προσευχή, για τον ευλογημένο Αθωνα.
Στην Ιερά Μονή του Οσίου Γρηγορίου ήλθε το 1920 σε ηλικία 28 ετών. Μετά ένα χρόνο, εκάρη Μεγαλόσχημος Μοναχός με το όνομα Αυξέντιος. Από τότε μέχρι την ημέραν της κοιμήσεώς του, που συνέβη το εσπέρας της αγρυπνίας της Κυριακής της Ορθοδοξίας του 1981, ο Γέροντας έκαιγε και έλυωνε ως μία λαμπάδα στο Μοναστήρι μας φωτίζοντας όλους με τα ένθεα κατορθώματά του και τις πλούσιες εμπειρίες του. Μερικά από αυτά θα σημειώσουμε εν συνεχεία, ως φόρον τιμής και αγάπης προς την αγίαν του μορφή.
Ο Γέρο Ησύχιος, ένα χαριτωμένο γεροντάκι της Μονής μας, που τώρα σε ηλικία 99 ετών γηροκομείται στο γηροκομείο της Μονής μας, μου είπε τα εξής:
Ο Αυξέντιος, αδελφάκι μου, ήταν άγιος από την μάννα του. Ηλθε έτοιμος Καλόγερος από το Μοναστήρι της πατρίδος του. Εκεί έμαθε όλα τα καλογερικά και ήλθε εδώ έτοιμος. Μαζί διακονήσαμε στο Μετόχι Βούλτσιστα της Κατερίνης. Εκείνος υπηρέτησε εκεί ως μάγειρος τρία χρόνια. Ενώ όλοι έτρωγαν κρέατα, αυτός ούτε τα δοκίμαζε, και παραδόξως πάντα ήταν νόστιμα. Κρατούσε την σιωπή και την ευχή. Ηταν πολύ εργατικός. Μακάρι ν ἀξίωνε και εμένα ο Θεός να έχω το τέλος του.
Ο γράφων έζησε μαζί με τον π. Αυξέντιο έξι χρόνια. Αλλά και άλλοι Πατέρες, οι πρώτοι από τους νέους, έχουν πολλά να διηγούνται για την οσιακή του πολιτεία.
Δεν αγάπησε τίποτα από τα εφήμερα και ηδέα του κόσμου. Ολη του την προσοχή την είχε ανυψώσει προς τα επερχόμενα επηγγελμένα αγαθά. Τα τελευταία 20 και πλέον χρόνια, είχε χάσει το φως των σωμτικών οφθαλμών του, λόγω καταρράκτου. Του πρότειναν οι Πατέρες να βγη για να εγχειρισθή, αλλά δεν δέχθηκε και προτίμησε να παραμείνη τυφλός, μέχρι του θανάτου του.
Υπηρέτησε σε πολλά διακονήματα της Μονής, όπως στην εκκλησία, στον μύλο, στο μαγειρείο, στα Μετόχια, στους κήπους με υποδειγματική εργατικότητα και εγρήγορσι στην ευχή. Στο μύλο αυτός κατεσκεύασε τα πεζούλια, έκτισε τις μάνδρες, έβγαλε τα χαλίκια από τα κηπάρια και τα καλλιέργησε για πρώτη φορά.
Κάποια φορά εκινδύνευσε από τις σφαίρες ενός κυνηγού. Ηταν νύκτα και έβγαζε τα χαλίκια από τον κήπο έξω. Κάποιος κυνηγός νόμισε ότι εκεί μέσα στους θάμνους ήταν αγριόχοιρος. Θα πυροβολούσε, αλλά η Θεία Χάρις τον έσωσε.
Ποτέ δεν επεδίωξε στην Μονή να πάρη αξιώματα. Ητο ευχαριστημένος με το κατ ἔτος διακόνημά του και την αμίμητον πτωχεία του. Στο κελλί του είχε μόνο το ξυλοκρέβατό του, μία διχαλωτή καρέκλα, όπου τις νύχτες έκανε τις αγρυπνίες του, λίγες εικόνες και τα ελάχιστα χιλιομπαλωμένα ρούχα του. Κρατούσε ακόμη το ζωστικό του, το οποίο έρραβε ο ίδιος με σακορράφα και κλωστή σπάγγο.
Είχε τόσο πολύ φθαρεί, ώστε σήμερα δεν διακρίνεται από τα πολλά μπαλώματα το αρχικό του ύφασμα. Κάποιος Μοναχός, ο μακαρίτης π. Ανδρέας, ενώ ήξερε ότι ο Γέρο Αυξέντιος δεν φορεί, ούτε ζητεί καινούργοια ρούχα, πήγε ένα απόγευμα έξω από το κελλί του. Πήρε το κουρελιασμένο παντελόνι του παππού και κρέμασε ένα άλλο καινούργιο.
Ο παππούς την άλλη ημέρα ζητούσε το δικό του. Δεν το βρήκε, μα ούτε και διαμαρτυρήθηκε. Μετά από έξι ημέρες, αφού ο π.’Ανδρεας διεπίστωσε ότι δεν μπορεί να κάνη τίποτε, επήγε, επήρε το δικό του και κρέμασε πάλι το παλιό παντελόνι του Γέροντος.
Ιερά Μονή Οσίου Γρηγορίου
Άγιον Όρος Άθω
2005
Επιμέλεια κειμένου Αναβάσεις
________________________________________________
Το κείμενο προέρχεται από τα αρχεία του πατρός Δαμασκηνού Γρηγοριάτου, τον οποίον και ευχαριστούμε θερμά για την παραχώρηση των αρχείων, όπως επίσης ευχαριστούμε και τον γέροντα της Μονής Οσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη για την ευλογία και την άδεια δημοσίευσης.
