Γέρων Αυξέντιος Γρηγοριάτης († 1892 – 1981) Μέρος Ε’
30 Ιουλίου 2013
Μοναχού Δαμασκηνού Γρηγοριάτου
Η ημέρα της κηδείας του, ήτο πράγματι μία ανάστασιμη ημέρα. Χαρμόσυνο γεγονός η μετάστασις της ψυχής του Γέρο Αυξέντιου, γι αὐτό και αυθόρμητα τον προπέμψαμε με το «Χριστός Ανέστη..» που αντήχησε σε όλη την γύρω περιοχή, ως ύμνος θριάμβου.
Η αίσθησις ότι τον έχουμε ανάμεσά μας, είναι πάντοτε δυνατή. Ο Πανάγαθος Θεός, θέλοντας να μας βεβαιώση, ότι ο μακαριστός Γέροντας σώθηκε, και δοξάσθηκε, έδωσε αρκετά σημεία σε ωρισμένους αδελφούς προς παρηγορίαν μας και δόξαν του Αγίου Ονόματός του.
Ο αδελφός της Μονής μας π. Θ. όταν διακονούσε το έτος της κοιμήσεως του Παππού, το 1981, στο αμπέλι, μπήκε ένα απόγευμα στο εκκλησάκι της Καλύβης του για να προσευχηθή. Αυθόρμητα του ήρθε μία ερώτησις στον νου του: Ο Παππούς τότε είχε κοιμηθεί πριν τρεις μήνες: « Αραγε Χριστέ μου, έχει σωθεί ο Γέρο Αυξέντιος; Ξαφνικά είδε να κινούνται όλα τα κανδήλια των Αγίων του Τέμπλου πολύ χαρμόσυνα.
Αυτό επανελήφθηκε.
Ο κηπουρός Αδελφός κατέβηκε στο Μοναστήρι και ανεκοίνωσε το φαινόμενο στον Ηγούμενο π. Γεώργιο. Υπέθεσαν μήπως ήταν τα παράθυρα ανοικτά και εκινούντο τα κανδήλια με τις αλυσίδες μαζί. Ηλθαν και οι δύο.
Καθώς μπήκαν στο εκκλησάκι του αγίου Γεωργίου του αμπελιού, και πάλι είδαν να κινούνται όλα τα κανδήλια μόνα τους. Εκατάλαβαν πλέον ότι ήτο πληροφορία του Θεού ότι ο Γέρο Αυξεντιος ανεπαύθη κάι μάλιστα σε καλό τόπο.
Μία άλλη φορά μετά την κοίμησιν του Γέρο Αυξεντίου ήλθε στην Μονή μας ο ερημίτης Μοναχός π. Γ. από τα Καυσοκαλύβια. Τότε ο γράφων, ήμουν αρχοντάρης και για ευλογία, έβαλα τον π. Γ. στο δωμάτιο όπου εκοιμήθη ο Γέρο Αυξέντιος. Του επεξήγησα ότι στο τάδε κρεβάτι κοιμήθηκε προ μηνών ο τάδε Γέροντας.
Εκείνος ιδού τι μας γράφει, μετά από όσα έζησε: «Αφού έκλεισα την πόρτα και πλησίασα το κρεβάτι του, σκέφθηκα μέσα μου και είπα: “Άρα γε τι αρετή να έχη ούτος ο Γέρων; Υψώσας το όμμα της καρδίας μου προς τα άνω, είπα Κύριε ο Θεός μου, εάν ούτος ο Μοναχός είχε αρετή στην ψυχή του και εύρε παρρησίαν ενώπιόν σου, δος μοι σε παρακαλώ να ελαφρώσουν οι πόνοι της παμμίαρης κεφαλής μου.
Στραφείς προς τον μακαρίτη, είπα: “Πάτερ Αυξέντιε, εάν η αρετή σου εύρε παρρησίαν προς τον Κύριον, θεράπευσόν μου σε παρακαλώ, όσο είνα δυνατόν, την ζάλη και τον καύσωνα της ανοήτου μου κεφαλής, και σταυρώσας το μαξιλάριον και την στρωμνήν, ξάπλωσα και εκοιμήθην. Στη κατάλληλη ώρα ήλθε ο ρηθείς αδελφός και με εξύπνησε. Παρετήρησα κάποια ελάφρωσι επάνω μου, αλλά επειδή ήμουν από τον ύπνο, δεν έδωσα μεγάλη σημασία.
Κάτω στον αρσανά ένοιωσα μεγάλη πνευματική ελευθερία, τόσο στην ψυχή μου όσον και στο σώμα μου, καθώς και πολλή ελάφρωσι στην παμμίαρη κεφαλή μου.Αφού μπήκα στο καίκι, ένοιωσα και αισθάνομαι μέσα μου κίνησι, πήδημα και άλμα ανατατικό.
Προχωρώντας το καίκι προς τον προορισμό μου, η καρδιά μου δούλευε σαν μηχανή αεροπλάνου. Δύναμις νοερά εκινείτο στην καρδιά μου με χαρά και ευφροσύνη. Σκιρτήματα μεγάλα και με άλματα ανατατικά, ορμούσε το πνεύμα μου ωσάν να ήθελε ν ἀνέλθῃ στα ουράνια. Αναλογίσθηκα καθ ἑαυτόν και είπα: «Άρα γε αυτή να είναι η νοερά προσευχή; Αλήθεια λέγω, δεν εκατάλαβα πότε έφθασα στον προορισμό μου. Εβάσταξαν αυτά τα πνευματικά σημεία 5-6 ώρες και μετά τα έχασα χωρίς να πάρω χαμπάρι.
Ιερά Μονή Οσίου Γρηγορίου
Άγιον Όρος Άθω
2005
Επιμέλεια κειμένου Αναβάσεις
________________________________________________
Το κείμενο προέρχεται από τα αρχεία του πατρός Δαμασκηνού Γρηγοριάτου, τον οποίον και ευχαριστούμε θερμά για την παραχώρηση των αρχείων, όπως επίσης ευχαριστούμε και τον γέροντα της Μονής Οσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη για την ευλογία και την άδεια δημοσίευσης.
