Περί υποκρισίας

«Ο υποκριτής, όσο νομίζει ότι δεν τον έχουν αντιληφθεί, είναι ήρεμος, επειδή επιδιώκει τη δόξα να νομίζεται πως είναι δίκαιος. Όταν όμως φανερωθεί, προβάλλει λόγους που προκαλούν θάνατο, νομίζοντας ότι με τις κατηγορίες εναντίον των άλλων συγκαλύπτει τη δική του αισχρότητα. Αυτόν όταν ο λόγος τον παρομοίασε με γέννημα της έχιδνας, ως διπλοπρόσωπο, του όρισε να κάνει καρπούς άξιους της μετανοίας. Θέλει να πει, να μεταποιήσει την κρυμμένη διάθεση της καρδιάς σύμφωνα με την εξωτερική του συμπεριφορά».