Η αποκάλυψη του Ιωάννη κατά Νίκο Παπακώστα – Κεφάλαιο τέταρτο

Ο ΘΡΟΝΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Αυτός που ήταν στα μάτια μου διαμάντι και αιματίτης

και τόξο ουράνιο λαμπερό να τόνε τριγυρίζει.

 

Ύστερα είδα όραμα και πόρτα ανοιγμένη

να βρίσκεται στον ουρανό κι η ίδια φωνή να λέει,

να με καλεί, σαν σάλπιγγα, και να μιλά μαζί μου:

“Ανέβα πάνω και θα δεις αυτά που είναι να γίνουν”.

Αμέσως χάνω το μυαλό και να μπροστά μου ο θρόνος,

στον ουρανό σμαράγδινος και πάνω καθισμένος

Αυτός που ήταν στα μάτια μου διαμάντι και αιματίτης

και τόξο ουράνιο λαμπερό να τόνε τριγυρίζει.

Γύρω, εικοσιτέσσερις, ήταν ακόμη θρόνοι.

Τόσοι ήταν και οι πρεσβύτεροι που κάθονταν επάνω.

Όλοι ντυμένοι στα λευκά, όλοι ντυμένοι στ’ άσπρα

και πάνω στα κεφάλια τους είχαν χρυσά στεφάνια.

Από το θρόνο αστραπές, φωνές και κρότοι βγαίναν

και επτά λαμπάδες πύρινες ανάβανε μπροστά του.

Το φως τους ήταν δυνατό που θάμπωνε τα μάτια.

Θεού ήταν τα πνεύματα κι επτά στον αριθμό τους.

Μιά θάλασσα από γυαλί και κρύσταλλο καθάριο

ήταν μπροστά στο θρόνο του. Γύρω και ανάμεσα του

 τέσσερα ζώα κάθονταν, που ήταν γεμάτα μάτια.

Ήταν γεμάτα μάτια  εμπρός, το ίδιο και στην πλάτη.

Το πρώτο σα να έμοιαζε μ’ αρσενικό λιοντάρι,

το δεύτερο με σιτευτό χρονιάρικο μοσχάρι,

το τρίτο είχε ένα πρόσωπο, που φέρνε στου ανθρώπου,

κ’ ίδιο το τέταρτο ήτανε μ’ αητό που φτερουγίζει

Είχανε και τα τέσσερα έξι φτερά στην πλάτη

Μέσα τους και τριγύρω τους ήταν γεμάτα μάτια.

Άγιος κύριος ο Θεός, ψέλνανε, παντοκράτωρ

αυτός που είσαι ήσουνα και αυτός που ήσουν θάσαι.

Και όταν αυτόν, που κάθεται στο θρόνο του επάνω,

τα ζώα τον δοξάσανε και τον ευχαριστήσαν,

έπεσαν οι πρεσβύτεροι για να τον προσκυνήσουν

και τα χρυσά στεφάνια τους τα βάλαν μπρός το θρόνο.

Άξιος είσαι, λέγανε, ο Κύριος και θεός μας.

Ο που για πάντα έζησες κι ο που θα ζεις για πάντα.

Δική σου ειναι η τιμή, η δύναμη και η δόξα,

γιατί τα πάντα κτίστηκαν κατά το θέλημα σου.

Έμμετρη απόδοση στα σύγχρονα ελληνικά

ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑΣ

ΕΚΔΟΣΗ ΠΑΝΑς

e-mail:cosmomusica@gmail.com

p&c Nίκος Παπακώστας 2011