Σεισµoγόνoς Προσευχή

Ο π. Αλύπιος, της Ιεράς Μονής Ξενοφώντος, διακρινόταν πολύ για τον ζήλο του. Ιδιαίτερα αγαπούσε να βρίσκη ένα ήσυχο µέρος και να προσεύχεται συνεχώς µε την ευχή, δηλαδή το “Κύριε Ιησού Χριστέ, υιέ του Θεού, ελέησόν µε”. Κάθε φορά που έλεγε την ευχή, σκιρτούσε η ψυχή του από ανέκφραστη χαρά. Κάποτε όµως τα πράγµατα πήραν άσχηµη τροπή. Χωρίς να µπορή και ο ίδιος να το εξηγήση, αδυνατούσε να συνεχίση την ευχή. Αν δοκίµαζε µιά φορά να την πη, αµέσως άρχιζε να κλονίζεται το σώµα του.

Σειόταν λοιπόν ο τόπος, όταν ο π. Αλύπιος έλεγε την ευχή! Και που δεν κατέφυγε, τι Γέροντες, τι πνευµατικοί τον είδαν, τι προσευχές και εξορκισµούς του εδιάβασαν … Το αποτέλεσµα µηδέν. Η υπόθεσις έπαιρνε τραγικές διαστάσεις. Επειδή ο π. Αλύπιος είχε, χρόνια τώρα, γίνει ένα µε την ευχή, δεν µπορούσε να την σταµατήση. Έτσι ασυναίσθητα, στο κελλί του, στην εκκλησία, στο φαγητό, στην εργασία, πρόφερε ενδοµυχα τα ιερά λόγια. Και αµέσως το κρεββάτι, τα στασίδια, το τραπέζι η τα πράγµατα της εργασίας, όλα άρχιζαν να χορεύουν. Και όσοι Πατέρες ήσαν δίπλα του πήγαιναν κι αυτοί πέρα-δώθε!

 

Κάποια µέρα οι Πατέρες σκέφθηκαν να καταφύγουν στον Γέροντα Δανιήλ. Και ο π. Αβέρκιος, ο οικονόµος του Μοναστηριού, ξεκίνησε µέ τον π. Αλύπιο για τα Κατουνάκια.

– Πρόσεχε, του είπε ο π. Αβέρκιος. Τώρα που θα πάµε στο Μοναστήρι, µήν πης την ευχή και τροµοκρατήσουµε τους Πατέρες.

 

Στον νάρθηκα όµως της εκκλησίας ξεχάσθηκε και την πρόφερε µία φορά και γύρω του έγινε … σεισµός. Την άλλη µέρα έφθασαν στα Κατουνάκια.

Ο Γέρων Δανιήλ έµαθε το ιστορικό, πήρε ιδιαιτέρως τον π. Αλύπιο και ζήτησε να του περιγράψη το πως του συνέβη για πρώτη φορά το φαινόµενο.

– Εκείνη την νύχτα, άρχισε να διηγήται ο π. Αλύπιος, αγρυπνούσα στο παρεκκλήσι της αµπελικής κοντά στην Ιερά Μονή Ξενοφώντος και προσευχόµουν µέ το κοµποσχοίνι. Σε µιά στιγµή κτύπησε ο µάνταλος της πόρτας. Ένοιωσα έναν φόβο στην καρδιά µου, αλλά συνέχισα την προσευχή. Εν τω µεταξύ τα κτυπήµατα έγιναν περισσότερα, ο µάνταλος πήγαινε πάνω-κάτω. Σε λίγο άρχισε να κτυπά και η πόρτα. Κατάλαβα πως ήταν κάτι σατανικό και δεν έδωσα σηµασία. Με περισσότερο ζήλο έλεγα την ευχή. Τα κτυπήµατα όµως αυξήθηκαν και όχι µόνο το σώµα µου, η πόρτα, αλλά και ολόκληρη η εκκλησία βρισκόταν σε µιά περίεργη κίνησι. Όταν σταµατούσα την ευχή, έπαυαν οι κινήσεις, όταν την έλεγα, άρχιζαν.

Ο Γέρων Δανιήλ βυθίσθηκε σε σκέψεις. Για µιά στιγµή, σαν να φωτίσθηκε, ρώτησε τον Μοναχό.

– Πάτερ Αλύπιε, όταν άρχισαν τα πρώτα κτυπήµατα στην πόρτα και κατάλαβες ότι πρόκειται για διαβολική ενέργεια, τι είπες µέ τον λογισµό σου;

– Έλεγα µέσα µου: «Ας κτυπάη όσο θέλει. Εµενα δεν πρόκειται να µέ αποσπάση από την προσευχή µου. Μήπως τα ίδια δεν έκανε και στον Μ. Αντώνιο;”, απάντησε ο Μοναχός. Δηλαδή τον κατέλαβε µιά αδιόρατη υπερηφάνεια και έδειξε προς τον εχθρό υπεροπτική περιφρόνησι, σαν να είχε φθάσει στα µέτρα του Μ. Αντωνίου. Γι᾽ αυτό η προσευχή του δεν ανέβαινε ευπρόσδεκτη στον Θεό.

– Από τώρα και εις το εξής λέγε την ευχή µέ ταπείνωσι, µε συντριβή, τον συµβούλεψε ο Γέρων Δανιήλ. Να την αισθάνεσαι, όταν την λες. Να πιστεύης ότι είσαι ένας αµαρτωλός, ένας υπόδικος στα µάτια του Θεού. Να θεωρής την ταραχή του σώµατος σατανική ενέργεια. Και όταν παρουσιασθή, να παρακαλής τον Χριστό να την φυγαδέψη. Έτσι µόνο θα ελκύσης την Θεία Χάρι.

Ο ταλαιπωρηµένος Μοναχός βρήκε την θεραπεία του. Προσευχήθηκε ταπεινά και ειρήνεψε. Ρίχθηκε από τότε µέ περισσότερο ζήλο στους πνευµατικούς αγώνες και την κατάκτησι της ταπεινώσεως.

 

Πηγές:ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ-  fdathanasiou.wordpress.com