Δεσποτεία …

 

Ήκουσαν  ύμνους οι ψυχές

και οι αισθήσεις μαρτυρούνε,

νοήματα, ασύλληπτα

στο νουν και επαγρυπνούνε…

Γονατιστός εκφώνησε,

ευχήν ο Ιερέας,

την  Δεσποτεία, ψηλαφώ,

και είναι παντού ,  ο Πατέρας…

Ο ουρανός και  η θάλασσα,

όρη βουνά και λόγγοι,

αέρας  χιόνι και νερό,

και της φωνής οι φθόγγοι…

Οι ζώντες  και οι μελλούμενοι,

αύριο –χθες και πάντα,

της δεσποτείας, σταλαγματιά,

τα άπειρα-τα πάντα…

Των τεθνεώτων, οι χοροί,

το φως και το σκοτάδι

ουράνια και επουράνια,

τα έγκατα, έως   τον ((Άδη))…

Πάσα ψυχή , επί της γης,

πουλιά – θάλασσες- ψάρια,

της δεσποτείας, στίγματα,

και του ουρανού τα χάδια…

Με νεύμα , αγιάζονται

με σκέψη, δημιουργούνται ,

και εις τον τύπον του σταυρού,

όρη μετακινούνται…

Τα ύδατα που χώρισες

η  κτίση  όλη , τριγύρω

ζωήν, που παραχώρησες,

αστέρες  και τον ήλιο…

Όλα, Θεόν μας μαρτυρούν

που μόνον , με ένα νεύμα,

τα πάντα δημιούργησε,

Πατήρ- Υιός και Πνεύμα….

Και είναι η Δεσποτεία Του,

πεδίον  για αγώνα,

στο θείον το βασίλειο,

να πάρεις αρραβώνα,,,

Από καρδίας ζήτα το, 

ανθός είσαι της κτήσης,

με αγάπη σε έφτιαξε ο Θεός,

και πώς να το αγνοήσεις…

Το χώμα αγιάστηκε,

απ, τη πνοή του Πλάστη,

σαν θέλησε ο  Ύψιστος,

τον άνθρωπο, να φτιάξει…

Και είναι η φιλανθρωπίας του

άμετρος και προστάζει

ως κατά χάριν ,να γενεί,

Θεός, αν του ταιριάζει…

Και μες, την Δεσποτεία του ,

τούτο, είναι  συμμαχία,

να νικηθεί ο μαμωνάς,

που έφερε δυστυχία….

 

Μνάσων ο Παλαιός Μαθητής