Ιησού μου, κλίνη κι ανάπαυση μου .

Κρεβάτια ψυχανάλυσης,
ανάπαυσης,
θερμοκοιτίδας,
ξενοδοχείων,
χειρουργείων.
Ανατομικά,
αναπηρικά,
πυρετικά, πειρατικά,
απλά, παλιά,
φτηνιάρικα, πανάκριβα,
σουηδικά,
στενά,
φαρδιά,
συζυγικά,
σκέτα αεροδρόμιο.
Για πτήσεις άνετες
ή για απόσυρση
πονηρή
(κάνε πιο εκεί, νυστάζω πολύ).

Κρεβάτια
θεϊκού χαμόγελου,
νόμιμης χαράς
ή παράνομης ηδονής.

Και τα πιο διαχρονικά
και σκληρότερα
όλων:
τα νεκροκρέβατα.
Αν και καθόλου ανατομικά
– σου πιάνεται η μέση βρε αδερφέ χωρίς στρώμα –
εντούτοις πλήρη κι αυτά
όλη τη σαιζόν.

Όλα ξεκινούν
και καταλήγουν τελικά
σε κάποιο κρεβάτι.
Με ενδιάμεσους σταθμούς
πάλι
κάποιο κρεβάτι.

Γενικώς,
από κρεβάτια πάμε καλά.

Δεν θα το πιστέψεις,
μα λέω αλήθεια:
κι εγώ τώρα γράφω
ξαπλωμένος
σ’ ένα κρεβάτι.
Κι εσύ;
Μη μου πεις!

Υγ.: με συγκινεί που ο μόνος που δεν μπορεί να νιώσει σήμερα
το βαθύ μου ποίημα
είναι αυτός που δεν έχει ¨πού την κεφαλήν κλίναι¨.
Καθότι το μόνο κρεβάτι Του,
ένας Τάφος στο τέλος της ζωής Του.
Κι αυτό, δανεικό και ξένο.

Ιησού μου, Κλίνη μου κι Ανάπαυσή μου.